Wanneer doe je het nou goed als ouder?
Wanneer doe je het nou goed als ouder?
Hebben jullie dat ook? Dat je ’s nachts wel eens wakker ligt van de vraag: ben ik wel een goede moeder? Geef ik mijn kinderen wel dat wat ze nodig hebben? Kan ik wel in hun persoonlijke, specifieke behoeften voorzien? Haal ik het beste uit ze? Laat ik ze opgroeien tot zelfverzekerde volwassenen die de wereld aan kunnen? Laat ik ze opgroeien tot volwassenen die de wereld iets moois of goeds te bieden hebben? Zijn ze blij in het gezin waarin ze toevallig, zonder dat ze er zelf om gevraagd hebben terecht zijn gekomen? Maken wij ze als ouders wel gelukkig?
Ik heb dat dus wel. Ik twijfel niet aan de liefde die ik mijn kinderen schenk. En ik weet ook dat zij deze liefde oprecht voelen. Sterker nog, ze klagen er wel eens over: ‘Mam, laat me nou’, ‘Mam, je hoeft me echt niet meer bij de deur uit te blijven zwaaien als ik even wegga’, ‘Mam, je hebt vandaag al 100.000 keer gezegd dat je van me houdt, ik weet het nu wel’, ‘Mam, even geen knuffels nu, ik ben bezig’. En zijn zij het niet die klagen, dan is het mijn man wel: ‘Wanneer komt die navelstreng nou eens los??!!’.
Dus liefde is er in ieder geval volop.
Maar is dat voldoende??
Want tegelijkertijd kan ik ook zó boos op ze worden. En dat is dan niet te missen hoor. Dan kunnen de buren op afstand meegenieten.
Ik spaar mijn kinderen ook niet altijd. Als ze iets stoms of onaardigs doen, dan krijgen ze de waarheid te horen, zonder om de hete brei heen te draaien.
En als ze na een (of de zoveelste) waarschuwing nog niet luisteren of doen wat ze gevraagd wordt, dan wordt dat zonder pardon afgestraft. Niet met geweld, maar de Playstation of iPad een paar dagen achter slot en grendel; jazekers.
En dan voel ik me daarna áltijd schuldig. Ben ik wel reëel geweest? Heb ik niet te snel ingegrepen? Is de straf niet iets te zwaar?
Soms nemen mijn gedachten en mijn schuldgevoel echt een loopje met me: ‘Ik hoop niet dat ik hem een minderwaardigheidscomplex bezorgd heb door te zeggen dat als hij maar achter die domme iPad of TV blijft zitten en niet meer buiten speelt hij straks tonnetje rond wordt’ met – erger nog – als gevolg een totaal verkeerd zelfbeeld of – nóg erger – een eetprobleem of zo.
En daag ik de kinderen wel genoeg uit? De middelste kon al lezen in groep 1. Moeten wij niet met deze slimmerik naar musea of zo? Moet ik documentaires opzetten? Hoe kan ik dat brein blijven stimuleren en bevredigen?
Lachen ze wel voldoende? Creëer ik leuke, lieve, loyale, sociale mensen? Blikken ze later terug op een gelukkige, stabiele, fijne jeugd? Blijven wij een veilige thuishaven voor ze waarvan ze weten dat die er altijd en eeuwig voor ze zal zijn en bij wie ze altijd voor advies, raad, een schouder of een portie liefde kunnen komen?
Twijfels, bezorgdheid, dilemma’s… Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar het ouderschap kan mij in ieder geval nog wel eens woelige nachten bezorgen!
Meer verhalen over het ouderschap:
Kinderen: je kunt niet met ze, je kunt niet zonder ze
Ik ben zo bang dat ik geen goede moeder zal worden
Zo maak je van je kind een rasoptimist
6 Angsten waar iedere (bijna-) moeder mee kampt. En hoe temper je ze?
