Redactie
Redactie Gastblogger 6 dec 2019

‘Ik ben zo bang dat ik geen goede moeder zal worden’

Wat als je zwanger bent en in angst leeft omdat je bang bent geen goede moeder te worden?

 

Mijn verhaal

Naar aanleiding van jullie berichtje met de vraag of mensen hun verhaal willen delen, heb ik de stoute schoenen aangetrokken.

Ik worstel namelijk met heftige gevoelens en angsten op dit moment. Op dit moment ben ik 8 maanden zwanger van mijn eerste kindje. Mijn vriend en ik zijn ruim 6 jaar samen en de keuze voor een kindje was een bewuste keuze, hoewel ik wel mijn bedenkingen heb gehad.

 

Geen fijne jeugd

Een fijne jeugd heb ik niet gehad. Ik was enig kind van een stel dat nooit had moeten trouwen en beter niet aan kinderen had kunnen beginnen. Eigenlijk kan ik me niet anders herinneren dan dat de spanning bij ons thuis altijd om te snijden was. Mijn vader en moeder hadden veel ruzie. En als er geen ruzie was, was het in ieder geval niet gezellig thuis. Ik durf hardop te zeggen dat ik geen goede moeder en vader heb gehad.

 

Frustraties

Hun frustraties reageerden ze niet alleen op elkaar af, maar ook op mij. Ik werd niet lichamelijk mishandeld, gelukkig niet. Maar ik kan me tegelijkertijd ook niet herinneren dat ik ooit eens lekker bij mijn vader of moeder op schoot heb gezeten. Of een knuffel heb gekregen. Een compliment, hulp bij huiswerk, of welke vorm van positieve aandacht dan ook. Dat is toch wat een goede moeder of vader doet? Het was eigenlijk meer ieder voor zich óf een gespannen sfeer met woorden.

 

Anders

Ook al wist ik thuis niet beter, zag ik toch al vroeg dat het ook anders kon. Als ik bij vriendinnen was dan voelde ik daar wel die prettige sfeer en was ik soms stiekem jaloers als ik zag dat een vriendin een knuffel kreeg van haar vader of moeder. Of kon ik intens genieten van bijvoorbeeld vriendinnen die op vrijdagavond spelletjesavond hadden thuis. Ik zorgde er als het even kan voor dat ik op die avonden bij zo’n vriendin mocht logeren.

Het huis uit

Toen ik eenmaal 18 was en mijn VWO-diploma in mijn zak had, was ik blij dat ik kon gaan studeren en het huis uit kon. Ik ging op kamers wonen en voelde me letterlijk bevrijd van de altijd en eeuwig gespannen sfeer thuis.

Het contact met mijn ouders heb ik altijd in stand gehouden. Dat doe ik nog steeds, maar ik zorg er wel voor dat de bezoekjes aan mijn ouders tot een minimum beperkt blijven. Maar ik heb mijn eigen nieuwe vriendenkring gecreëerd. Ik heb een leuke club studentenvriendinnen en ik woonde in een leuk studentenhuis. Al die nieuwe lieve mensen voelen nu een beetje als mijn surrogaatfamilie.

 

Mijn Liefde

In mijn studententijd heb ik ook mijn vriend ontmoet. Hij is mijn rots in de branding. Het lijkt wel of dat ik alles wat ik vroeger gemist heb in hem terug kan vinden. Hij heeft een enorm goede band met zijn familie. Ze zijn een warm, hartelijk nest en hebben me met open armen ontvangen. Mijn vriend is enorm van het knuffelen, wil altijd alles open een eerlijk bespreken. En hoewel ik daar in het begin niet altijd even goed mee om kon gaan, gaat het me nu telkens beter af en leer ik iedere dag van hem.

 

Kinderwens

Het was dus ook mijn vriend die op een gegeven moment opperde om na te denken over kinderen. Mijn eerste gevoel was: ‘Nee’. Gewoon uit angst vanwege mijn eigen, onprettige ervaringen in mijn jeugd. Maar hij wist me te overtuigen van het feit dat bij ons alles beter zou worden. ‘Je weet toch wat je juist zo gemist heb vroeger, dus je zal het helemaal anders doen.’ En hij heeft wel het goede voorbeeld gehad en zal al het goede van zijn ouders inbrengen. Hoe langer ik aan het idee kon wennen, hoe meer vertrouwen ik er in kreeg.

 

‘Om’

Toen ik eenmaal ‘om’ was, werd ik ook al snel zwanger. Ik was dolgelukkig. Maar met het positief uitslaan van de zwangerschapstest en de blijdschap kwam eigenlijk meteen ook weer dat angstige stemmetje tevoorschijn. ‘Kan ik wel een goede moeder worden?’. En dat stemmetje wordt alleen maar luider en luider. Wat nou als ik onbewust toch in het patroon van mijn ouders val? Zij hebben het per slot van rekening ook niet van vreemden. Ik kan me namelijk ook niet herinneren dat mijn grootouders van beide kanten het fijn hadden samen. Als de dood en ik dat ik ons kindje niet kan bieden waar een kind recht op heeft. Ik wil wel, ontzettend graag zelfs. Maar wat nou als ik het – net als mijn ouders – gewoon niet in me heb? Omdat ook ik een verkeerd voorbeeld heb gekregen?

 

Praten

Gelukkig kan ik met mijn vriend goed over deze angst praten. Maar het is tegelijkertijd ook een angst die ik verder liever niet in mijn directe vriendenkring bespreek. Ik ben bang dat mensen enorm gefocust zullen zijn op hoe ik het zal doen als moeder. Of ik mijn kindje wel zal knuffelen, genoeg liefde zal tonen, etc. Ik ben zo bang dat alle ogen de hele tijd op me gericht zullen zijn. Alleen dat al maakt dat ik me nu al min of meer verkrampt voel.

 

Therapie

Op aanraden van mijn vriend praat ik sinds kort met een psychotherapeut. Maar de vragen en angsten blijven bestaan. ‘Ben ik hiermee wel op tijd begonnen?’. Mijn kindje is er al over een maand, had ik dit dan niet eerder op moeten pakken?

De hormonen zullen ongetwijfeld ook niet helpen. Ik word op dit moment overspoeld door twijfels en angsten en heb maar één wens. Dat is een goede moeder worden. Bovenal: ons kindje een fijne, gelukkige, veilige basis geven. Maar de vraag die maar in mijn hoofd blijft ronddwalen en me maar niet loslaat is: ‘Gaat me dat wel lukken?’

Ik ga er hoe dan ook zo ontzettend mijn best voor doen. Ik hoop alleen maar dat dat voldoende is.

 

Meer ervaringsverhalen lezen? Lees dan ook:

Ik dacht dat ik de overgang al achter de rug had, maar ik bleek zwanger

Het is niet niks zo’n samengesteld gezin

Vroeggeboorte: ‘Ons zoontje werd geboren bij 25 weken en 6 dagen zwangerschap’

Reageer op artikel:
‘Ik ben zo bang dat ik geen goede moeder zal worden’
Sluiten