Je kunt niet met ze, je kunt niet zonder ze

Er zijn van die dagen dat m’n kinderen me serieus even te veel worden, dat ik me echt kan verheugen op een dagje zonder. Té lawaaierig, té veel ruzie, ik té moe waardoor ik ze net iets té slecht aankan. Van die dagen dat ik bijna een traantje wegpink als er wéér iets sneuvelt.

Met name iets dat voor mijn kindertijdperk jarenlang mooi stand heeft gehouden, maar dat ik met de komst van m’n kinderen langzaamaan zie aftakelen of – en ik ben er nog steeds niet uit wat ik nou erger vind – gewoon in één keer bruut zie sneuvelen. En dat terwijl ik altijd zo zuinig op mijn spulletjes ben. “Oepsss,… sooooorrrryyyyy mammmm….” (en waarom heb ik ook altijd het gevoel dat die “Sorry” meer een uit automatisme sociaal gewenste reactie is dan een oprechte “Oh mam!!?? Wat erg!!!! Het spijt me oprecht!”).
Zo’n dag dat ik zó moe bent dat alle decibellen die mijn drie kinderen weten te produceren letterlijk pijnreacties op m’n huid veroorzaken. Ja, ze weten m’n zenuwen goed te prikkelen.
Of zo’n dag dat ik kind nr. 1 en nr. 2 voor de zoveelste keer moet uitleggen dat het echt niet aardig is kind nr. 3 (die er net iets te hard huilend bij staat) buiten te sluiten, want “Hoe zou jij het vinden als jij als enige niet mee zou mogen doen? Bla bla bla…” (met dat ik doorratel zoals ik mijn moeder vroeger tegen mij hoorde praten, hoor ik mijn kinderen de “Blablabla” hardop denken).

Is het herkenbaar of ben ik de enige die op dit soort dagen denkt “I NEED A BREAK!!!!!” Gewoon even niet even in de opvoedmodus te hoeven staan, even niet na te hoeven denken wat voor verantwoorde maaltijd er op tafel moet komen te staan, even geen billen af te moeten vegen, een telefoongesprek te kunnen voeren zonder dat je tussentijds 5 brandjes moet blussen of 10 keer onderbroken wordt met vragen die écht niet langer opgehouden kunnen worden: “Mam, wat komt harder binnen: een handgranaat of een kanonskogel?”… (Ik zou willen dat ik het verzonnen had).

En nu is het dan eindelijk zo ver en zijn ze alledrie een dagje onder de pannen en is het oorverdovend stil in huis: van 300 decibel naar 0 decibel.
De jongste miste ik al het moment dat ik z’n tasje aan het inpakken was voor een logeerpartijtje bij opa en oma. Ik stond net op het punt de moeder van het vriendje van nr. 2 te bellen om te vragen of de speeldate zijn houdbaarheidsdatum niet toevallig al had bereikt, zodat ik hem weer zou kunnen ophalen. En nr. 3’s kampdag is gelukkig ook zo weer voorbij.
Een minuut duurt ineens 10 minuten en als dan ineens alle werk- en huishoudelijke klussen zijn gedaan en ik nog een halve dag aan tijd over heb, kom ik tot de conclusie dat het eigenlijk best saai is zonder die druktemakers om me heen. Dus ga ik nu maar de uren aftellen tot mijn monsters straks weer lekker thuis zijn; verheug me er nu al op!

Reageer op artikel:
Je kunt niet met ze, je kunt niet zonder ze
Sluiten