“Mijn dochtertje heeft schisis (een hazenlip)”
Caroline’s dochtertje Milou heeft schisis, ofwel een hazenlip
Toen mijn vriend en ik graag een kindje wilden, waren we als een kind zo blij omdat ik super snel zwanger was.
Ik vond het begin van mijn zwangerschap een feestje. Ik voelde me goed en nam die paar zwangerschapskwaaltjes waar ik in lichte mate last van had voor lief want ik was veel te blij met het feit dat er een kleine mix van mijn vriend en mij in mij groeide.
De eerste echo liet zien dat er een hartje klopte en alles zag er goed uit zo op het eerste gezicht, dus het hoge woord mocht er wat ons betreft uit en we hebben iedereen meteen verteld dat we een kindje verwachtten.
Omdat in mijn vriend’s familie schisis voorkomt, onder de meeste mensen beter bekend als een hazenlip (een aangeboren afwijking die gekenmerkt wordt door een spleet in de bovenlip, het gehemelte en/of de kaak) en schisis erfelijk kan zijn, werd ons een uitgebreid echo-onderzoek aangeboden. Gek genoeg heb ik geen seconde gedacht aan de mogelijkheid dat ons kindje schisis zou kunnen hebben. Heel naïef misschien, maar aangezien mijn vriend en ik het zelf niet hebben, leek de kans me klein dat ons kindje het zou hebben.
Naïef inderdaad, zo bleek, want de echoscopist zag al vrij snel dat er inderdaad sprake was van schisis en wel een dubbelzijdige schisis. Ik was in shock. Mijn vriend in eerste instantie ook, maar hij kon het veel makkelijker en sneller accepteren dan dat ik dat kon. Ik vind het vreselijk om te zeggen, maar ik ben heel eerlijk als ik vertel dat ik me die eerste dagen afvroeg of ik dit kindje nog wel wilde? Ik was doodsbang voor wat ons maar vooral haar allemaal te wachten zou staan in het leven en ergens was ik ook een beetje bang dat ik zou schrikken van haar uiterlijk.
Ik veranderde in een keer van een blije aanstaande moeder in een wrak. Weg onbezorgde toekomst.
Een week lang ben ik letterlijk ziek van verdriet geweest. Totdat mijn vriend zei dat verdrietig zijn en blijven geen oplossing zou zijn. Ons kindje zou er komen en hij verzekerde me dat alles goed zou komen. Ja, ons dochtertje zou tegen moeilijkheden aanlopen, maar met zijn familieleden was het ook goed gekomen, en wij zouden er samen voor zorgen dat ook ons kindje een mooi leven zou krijgen. Dat zetje had ik echt even nodig.
We zijn met een schisisteam gaan praten, zodat we ons konden voorbereiden op behandelingen die ons kindje mogelijk allemaal zou moeten ondergaan. Ondanks het feit dat onze dochter vele operaties zal moeten ondergaan hebben ze ons ietwat geruster kunnen stellen en hebben ze ons goed geïnformeerd.
Ook ben ik op fora gaan kijken en heb ik heel eerlijk en open kunnen spreken met de familie van mijn vriend en met andere lotgenoten. Dat hielp me enorm. Zo konden we ons enigszins voorbereiden op waar ons dochtertje en wij tegenaan zouden lopen: problemen met voeden, met het gehoor, met spraak, maar ook sociale obstakels. Zij verzekerden me dat ik niet bang hoefde te zijn voor de toekomst en me niet teveel zorgen hoefde te maken over ons dochtertje.
Ze verzekerden me ook dat ik niet bang moest zijn over wat de aanblik van mijn kindje na de geboorte met me zou doen. Moederliefde zou overweldigend zijn.
En daar hebben ze geen woord over gelogen.
Toen de bevalling eindelijk daar was en ik ons dochtertje Milou in mijn armen mocht sluiten, voelde ik niets dan liefde en zorgzaamheid voor dit in mijn ogen volmaakte meisje. Ja, ze heeft schisis, maar gek genoeg zie ik dat niet eens meer. Tuurlijk, het is voor iedereen zichtbaar, en duidelijk ook, maar voor ons is het er als het ware niet. Het valt ons niet meer op.
Milou is nu 2 jaar en heeft al twee pittige operaties moeten ondergaan en daar zal het helaas niet bij blijven. Maar we zijn zo TROTS op haar. Ze doet het zo ontzettend goed en ondergaat alles zo gelaten. Ze is altijd vrolijk en ze knuffelt er op los.
Ondanks haar schisis heeft ze een hartstikke goede start gehad en dat geeft vertrouwen in de toekomst. Miloutje komt er hoe dan ook wel. En wij gaan haar daarbij helpen!
Caroline
(Omdat Caroline uit privacy-overweging liever geen echte foto van Milou plaatst, is bijgaande foto een stockfoto).
Wil je meer persoonlijke, ontroerende, mooie, openhartige verhalen lezen? Lees dan ook:
Het verhaal van een helemaal niet zo alleenstaande moeder
Na jaren proberen en even zoveel miskramen eindelijk zwanger
