Het persoonlijke verhaal van een niet helemaal alleenstaande moeder
Het persoonlijke verhaal van een niet helemaal alleenstaande moeder
Al van jongs af aan heb ik een kinderwens gehad. Ik droomde van een groot gezin, met een liefhebbende man en het liefst 3 kinderen. Lekker traditioneel, een beetje gezapig misschien, eigenlijk een beetje zoals ik het in mijn jeugd zelf heb gehad. En dat is me altijd enorm goed bevallen.
Op mijn 30ste kreeg ik een vriend. Een man die ik via mijn werk had leren kennen. Hij vertelde dat hij net uit een ingewikkelde relatie was gekomen en eigenlijk nog niet toe was aan een nieuwe relatie. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en de aantrekkingskracht was te groot, dus ook al probeerde hij de boot af te houden, we bleven elkaar opzoeken. Na een jaar klungelen en enorm verliefd kwam ik erachter dat die ingewikkelde relatie niet echt over was en dat hij zijn ex toch ook niet helemaal los kon laten. Ik was er kapot van. Hij ook. Hij zei dat hij oprecht van ons allebei hield en niet zonder ons allebei kon. En ik begreep hem, hoe moeilijk ik het ook allemaal vond. Ik zag ook dat hij het er oprecht moeilijk mee had. Maar ik wilde niet één van de twee zijn. Ik wilde hem voor me alleen, of anders niet. Zijn ex dacht daar anders over. Voor zover ik weet zijn zij nog steeds samen. Gelukkig maar. Dan is het ergens goed voor geweest denk ik dan maar.
Ik heb wel stuk gezeten van dit alles. En nog steeds vind ik het lastig met momenten. Ik heb na hem nog wel vriendjes gehad, maar niet een wist in mij los te maken wat hij in mij los maakte. Niet een kon mij raken en laten lachen zoals hij. En aangezien alle ‘potentiële echtgenoten’ het moesten afleggen tegen hem, en die strijd niet wonnen, was ik op mijn 37ste nog steeds single. Met nog steeds een enorme kinderwens. Een kinderwens die eigenlijk alleen maar sterker werd. Maar ook een biologische klok die begon te tikken.
Op een goede dag had ik een schoolreünie en ik sprak daar een oud-klasgenootje. Zij was bewust alleenstaande moeder. Ze was nooit de juiste partner tegengekomen en had daar ook nooit echt behoefte aan gehad, maar wilde wel heel graag kinderen. Ik was zo onder de indruk van haar verhaal en hoe gelukkig ze was met het feit dat haar levenswens was vervuld met de komst van haar zoontje. Ik merkte dat er iets in mij ging borrelen: ik wilde dit ook. Ik kón dit ook! Ik werd zo ontzettend enthousiast van het idee dat ik er ’s nachts gewoon niet van in slaap kon vallen.
Ik heb meteen alles uitgezocht en sta er nog steeds versteld van hoe snel alles is gegaan. In maart zat ik bij de huisarts voor een verwijsbrief. Ik had bedacht dat ik voor een zaaddonor zou moeten gaan, maar vond dat tegelijkertijd toch ook een heel spannend, bijna beetje angstig idee. Ik heb heel veel aan mijn familie en vrienden gehad. We hebben veel gesprekken gevoerd over waar ik goed aan zou doen en wat het beste bij mij zou passen. Ik vond dit achteraf gezien het lastigste onderdeel van het hele traject. Waar doe je goed aan? Ik kwam er niet uit.
Totdat mijn beste en oudste vriendje (we kennen elkaar al sinds ons 4e) voorstelde zaaddonor te worden. Hij valt op mannen en had er goed over nagedacht voordat hij zijn aanbod aan mij voorlegde. Hij zag het ook als een uitgelezen kans voor zichzelf, maar wilde zich niet opdringen, maar wel laten weten dat hij ervoor openstond, mocht ik daar ook voor openstaan. Hoe langer ik erover nadacht en hoe meer ik er met mensen over sprak, hoe meer ik ervan overtuigd raakte dat het zo moest zijn. En ik heb nog geen seconde spijt gehad van deze keuze. 15 maanden na ons besluit zijn we de trotse ouders geworden van een prachtige dochter. En het gaat zo goed.
Ik vind het heerlijk met mijn kleine meisje samen. Natuurlijk vind ik het af en toe nog lastig dat ik niet het traditionele gezin heb waarvan ik altijd heb gedroomd, maar ik heb wel een fantastische vader voor mijn dochter die enorm betrokken is, zonder te dominant in ons leven aanwezig te zijn. Ik vind het zo fijn dat ik de belangrijke beslissingen in haar leven niet in mijn eentje hoef te nemen maar met hem kan overleggen. Ik kan om het weekend op adem komen van twee drukke weken, waarin ik het moederschap combineer met werk en een af en toe iets te druk sociaal leven, zonder dat ik me daarover schuldig voel want ik weet dat mijn dochter geniet van haar tijd met haar vader. Ze hebben ook echt een intense band samen, pure liefde straalt ervan af.
Stiekem denk ik wel eens aan een tweede kindje. Een broertje of zusje voor mijn dochter. Ik heb het al wel eens luchtig laten vallen bij mijn vriend – de vader van mijn dochter – en ik maakte op uit zijn reactie dat hij er ook wel eens over nadenkt. Misschien moeten we dit gesprek over niet al te lange tijd toch maar eens een keer op serieuze toon nog eens nader bespreken…
Hoe dan ook. Het leven loopt niet altijd zoals je van tevoren bedenkt of hoopt, maar als je mij vraagt of dat altijd te betreuren valt: zeer zeker niet. Ik ben een gelukkige vrouw en een super gelukkige moeder. Met dank aan mijn lieve oudste vriend, die mijn allerliefste wens werkelijkheid heeft gemaakt, en met dank aan alle lieve familie en vrienden die me altijd door dik en dun gesteund hebben. Life is good!
Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Dan zijn de volgende persoonlijke verhalen ook wel wat voor jou:
zwanger na jaren proberen en 4 miskramen
Ik gooi stiekem de pil weg in de hoop zwanger te worden
