Na jaren proberen en even zoveel miskramen eindelijk zwanger!
Zwanger na jaren van proberen en 4 miskramen
Ook ik zou graag mijn verhaal willen doen. Mijn verhaal kent misschien een nare start, maar heeft ook de happiest ending. Ik wil graag vrouwen die zich in dezelfde situatie bevinden een hart onder de riem steken: na regen komt zonneschijn. Echt waar. De weg naar een zwangerschap was voor ons een hele moeilijke, met veel hobbels en gaten. Maar we hebben de eindbestemming wèl bereikt!
Ons zwangerschapsproces begon met 2 jaar ‘oefenen’. Nou, het kunstje zelf hadden we wel onder de knie, alleen werd ik maar niet zwanger. Achteraf bezien was deze fase niet de ergste. Mijn vriend en ik waren nog jong, we waren eigenlijk nog veel te druk met uitgaan, hard werken en onszelf. Ook al vonden we het raar en vervelend dat ik maar niet zwanger werd, we waren er ook weer niet heel erg door van slag. Kwam bij dat veel van onze vrienden ook nog geen kinderen hadden, en dat gegeven maakte dat we niet stuk zaten over het feit dat ik maar niet zwanger werd.
Dat veranderde enigszins toen na een bepaalde tijd wel iedereen om ons heen kinderen kreeg en wij als laatste nog steeds niet zwanger waren. Dat was het moment waarop we dachten ‘Misschien moeten we toch eens naar een arts om te kijken of alles wel goed zit bij ons’. We gingen de medische molen in. Het goede nieuws was dat er zowel bij mijn vriend als bij mij geen afwijkingen of lichamelijke oorzaken gevonden konden worden voor het uitblijven van een zwangerschap. Maar tegelijkertijd zagen we dat ook als het slechte nieuws, want waarom gebeurde er dan niets?
We zouden beginnen met IUI, dat was het traject wat ons behandelend arts voorstelde.
Vlak voor de eerste IUI-behandeling bleek ik zwanger te zijn. Spontaan! ‘Helemaal zelf gedaan’, zoals mijn vriend zo trots zei. Zo ontzettend blij waren we. De eerste weken waren perfect. Ik voelde me ook echt zwanger. Ik had pijnlijke borsten, was veel moe, maar ik was er dankbaar voor. Bij 8 weken hadden we een echo en het leek allemaal goed te gaan. Totdat we bij 12 weken weer een echo kregen en er geen hartje meer klopte. Wat een klap was dat. Ik was er kapot van. Ik had aan de zwangerschap mogen ruiken en vervolgens werd het me bruut afgenomen. Zo voelde het. Maar, ik was in ieder geval zwanger geworden, en dat gaf hoop!
Gelukkig werd ik vrij snel weer zwanger. Door de artsen gerustgesteld dat een miskraam bij een op de vier vrouwen voorkomt en dat die miskraam niets zei over deze zwangerschap probeerde ik mijn zorgen en angst naast me neer te leggen. Dat was niet makkelijk. En toen bleek dat bij 10 weken weer geen hartslag te zien was, stortte mijn wereld en mijn hoop weer een beetje in. ‘Wat was er mis met mij?’. Dat was de vraag die de hele tijd door mijn hoofd bleef spoken.
De artsen konden me geen antwoord geven. Ze zijn in de medische wereld een heel eind wat betreft vrouwen zwanger KRIJGEN, maar zwanger HOUDEN, dat is nog een redelijk grijs gebied. Ik vond dit zoveel erger dan gewoon niet zwanger worden. Er werd me als het ware een bot voorgehouden en juist als ik dacht ervan te mogen genieten werd het snel weggetrokken.
Maar onze wens bleef. En ik werd weer zwanger. En weer gebeurde hetzelfde. En nog een keer. Ik kan jullie vertellen dat dit echt impact heeft gehad op mijn hele ‘zijn’. Ik was radeloos, ik zat tegen een depressie aan. En niet alleen dat, deze ervaringen hebben ook invloed op een relatie. Mijn vriend vond het ook vreselijk, maar vooral voor mij, omdat hij zag wat het met mij deed. En ik werd daar dan weer boos over, want hij moest het niet vreselijk vinden voor míj, hij moest het net zo vreselijk vinden voor zichzelf. Niet reëel misschien, maar zo voelde het voor mij. Ik wilde dit sámen vreselijk vinden. Ik wilde sámen lijden.
Ik had de hoop eigenlijk al opgegeven en toen ik weer zwanger bleek kon ik niet eens meer blij zijn. Ik was als de dood. Ik wilde niet wéér een teleurstelling moeten verwerken. Ik was bijna zover dat ik oprecht dacht dat mijn lot in dit leven een kinderloos leven was. Maar ik was dus weer zwanger. Ik ging er voor 95% vanuit dat het weer tussen week 10 en 12 fout zou gaan. Maar bij week 12 was er nog steeds een kloppend hartje. En bij week 16 ook nog steeds. En de 20 weken-echo was er een uit het boekje. Iedere echo was een mijlpaal. Iedere dag erbij bracht ons verder naar de finishlijn. Ik heb alleen geen dag een onbezorgde zwangerschap gehad, het lukte me maar niet er ontspannen van te genieten.
Wat was ik blij dat de artsen hadden toegezegd met 38 weken de bevalling in te leiden. Wat hebben we toegeleefd naar deze dag. En toen die dag eenmaal was aangebroken, leek alles in een keer van me af te vallen. Eindelijk had ik er vertrouwen in dat ik een kindje op de wereld zou zetten.
Ze huilde meteen. Het mooiste geluid dat ik ooit heb gehoord. Ze had ook een perfecte apgar-score. Alles was goed!
We zijn nu een klein jaar verder en ik durf soms nog steeds niet te geloven dat we echt een kindje hebben. Dat maakt het niet altijd even makkelijk. Ik heb echt moeten leren geloven in het nu. Daar heb ik ook professionele hulp bij gehad, want ik liep die eerste maanden na de geboorte toch wel tegen wat problemen aan. Ik was zo bang ons dochtertje weer te verliezen. De miskramen hadden een trauma veroorzaakt en die moest verwerkt worden.
Ondanks dat geniet ik intens van ons gezin. Ze is het allermooiste dat me ooit is overkomen en mijn vriend en ik prijzen onszelf zo ontzettend gelukkig. Het is gelukt!!!
Aan alle vrouwen (en partners natuurlijk ook) die zich in hetzelfde schuitje bevinden: blijf hoop houden. Als het ons is gelukt, dan jullie vast ook!
Meer persoonlijke verhalen lezen? Dat kan! Lees ze hier.
