De bevalling van Charlotte
De bevalling van Charlotte
De zwangerschap van ons eerste kindje verliep vrijwel vlekkeloos. Waar ik dacht dat ik mijn “oude” leventje heel erg zou missen heb ik ontzettend genoten van de rust wat een alcohol/feest vrij weekend met zich meebracht de laatste paar maanden. Netflix is uitgespeeld en ik had een gezonde trappelende baby in mijn groeiende buik. Dat ik vlak voor mijn uitgerekende datum nog geen enkele aanwijzingen voor een eventuele wee voelde vond ik dan ook nog niet zo erg. Blijf nog maar even zitten vriendje, we hebben geen haast. 4 dagen laten begonnen we toch wel erg nieuwsgierig/ongeduldig te worden dus heeft de verloskundige gestript, op een dinsdag. Woehoe, “al” 1,5 cm ontsluiting! Ook al wordt er gezegd dat het nog eventjes kan duren, ik was er heilig van overtuigd dat onze zoon donderdag zijn aantrede zou gaan maken. Elke avond checkten we de vluchtkoffer opnieuw en waren we klaar voor vertrek mocht het gaan beginnen.
Het werd donderdag en nog steeds gebeurde er niks in mijn buik, niet eens licht gerommel. Opnieuw naar de verloskundige om te strippen, waar ons werd verteld dat ze nu een krappe 2 cm ontsluiting kon voelen. Toen zakte de moed mij een klein beetje in de schoenen. Minder dan een halve centimeter in 2 dagen? Dit wordt de langste bevalling ooit. Mocht de baby zaterdag nog steeds geen aanstalten hebben gemaakt wilde onze lieve verloskundige bij ons thuis langskomen om nóg een keer te strippen. Op zaterdag nog steeds 2 centimeter! Inmiddels had ik het wel een beetje gehad, mijn humeur was niet meer al te best en waren mijn voeten en benen zo ontzettend opgezwollen dat ik geen schoen of broek meer aankreeg.
Die avond zijn nog vriendinnen komen eten en probeerde ik het maar zo veel mogelijk los te laten. Om een uur of half 12 lag ik heerlijk te slapen tot dat ik om 06.00 iets een beetje voelde rommelen. Zou het dan nu echt beginnen? Yes! Ik wist niet of het echt weeën waren want het deed nog geen pijn. Nog maar even lekker omgedraaid, een serie aangezet op de ipad en lekker blijven liggen. Een uurtje later hebben we de weeën tracker app aangezet en was het zeker, het is begonnen! Om de 8 minuten een wee van ongeveer 50 seconden. Omdat ik nog geen pijn voelde, het was meer een soort ongesteldheidskramp, ben ik nog lekker gaan douchen en broodjes gaan maken voor mij en m’n vriend. Terwijl ik recht op stond waren de weeën pijnlijker, waardoor ik prettiger vond weer te gaan liggen in bed. Op dit moment heeft mijn vriend de verloskundige gebeld en een tikkeltje mijn pijn overdreven in de hoop dat ze zo snel mogelijk zouden komen. Wij wonen in Amsterdam op 3 hoog met welgeteld bijna 80 treden, we zagen het echt niet zitten om met hele heftige weeën naar beneden te moeten, dus het liefst wilden we zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Een half uur later om kwart voor 9 was de verloskundige bij ons en ik liep weer vrolijk rond (ik wilde graag nog een keer douchen). De weeën waren nog steeds prima te doen en om de 7 minuten. Ik ging weer op bed liggen zodat de ontsluiting gecheckt kan worden. Met grote ogen keek de verloskundige ons aan, ik had al 6 cm! Het ziekenhuis werd gelijk gebeld en we konden terecht bij onze eerste keus. Nog even snel mijn tanden gepoetst en make-up tasje meegenomen (what was I thinking) en nog 2 extra outfits in de vluchtkoffer geduwd mocht ik nog wat anders aan willen.
Om kwart voor 10 lag ik in het ziekenhuis bed en toen werden de weeën wat heftiger wat ervoor zorgde dat ik na een half uur toch wel even naar pijnbestrijding informeerde. Dan moest wel eerst de ontsluiting weer gecheckt worden in de volgende wee.. Die pijnbestrijding zat er niet meer in, ik had al 9 centimeter! 20 minuten later begonnen de persweeën op te komen. Verschrikkelijk vond ik ze. Ik begon liggend op bed maar ik voelde dat er totaal niks gebeurde. Totdat ik naar de wc moest om te gaan plassen van de verloskundige merkte ik pas écht wat een perswee was. De zwaartekracht hielp me heel goed, waardoor ik later om de baarkruk heb gevraagd. Toen ging het snel, heel snel. Waarschijnlijk iets te snel. De weeen kwamen erg snel achter elkaar maar het lukte wel om goed te persen. Totdat ik ineens de opdracht kreeg de weeën weg te puffen en er werd gevraagd of ik aambeien had tijdens m’n zwangerschap. Gelukkig niet antwoorde ik. Maar bedacht mij ineens dat ze dit niet zomaar aan me vroeg tijdens de heftige persweeën, er is iets mis. Ik pakte haar hand en vroeg haar angstig of ik was uitgescheurd. Daar kreeg ik niet echt een duidelijk antwoord op maar ik moest wel weer gaan liggen op bed en nog even de weeën wegpuffen totdat de gynaecoloog even mee had gekeken. Op het moment dat er iemand bij word gehaald wist ik het zeker, ik heb een totaalruptuur. Ik kreeg ook nog een knip. Het kon me op dat moment eerlijk gezegd allemaal weinig schelen. Na de knip was hij er na 3 keer persen en het moment dat hij op je buik wordt gelegd is het allermooiste en coolste wat ik ooit in mijn leven heb meegemaakt.
Opnieuw kwamen er nog een paar extra mensen kijken naar mijn onderkantje maar ik had alleen maar oog voor ons kindje. Ik was high van verliefdheid en kon niet eens balen toen de Gynaecoloog vertelde dat er inderdaad een totaalruptuur geconstateerd was en ik gehecht moest worden op de OK. Nu twee weken later valt het me nog alles mee. Die gevreesde totaalruptuur klonk zo ontzettend eng maar was echt erger in mijn gedachten dan in het echt! Ik zou het morgen weer doen als het moest.
Reageer op artikel:
De bevalling van Charlotte
