‘Driekwart moeders niet op vakantiefoto’s uit onzekerheid over uiterlijk.’
De kop van het artikel alleen al.
‘Driekwart moeders niet op vakantiefoto’s uit onzekerheid over uiterlijk.’
Driekwart, denk ik maar steeds. Driekwárt.
Volgens het artikel is dat deels omdat vrouwen vinden dat de fotografeerskills van hun mannen zuigen, maar voor het grootste deel heeft het ermee te maken dat vrouwen zichzelf niet mooi vinden.
Ik werd er best wel treurig van. Maar ik vond het ook confronterend. Want was ík niet degene die een heel blije foto wiste, eentje van mijn zoontje en mij samen bij het zwembad, omdat ik mijn breed lachende gezicht ‘te rimpelig’ vond?
We vinden onszelf te dit, te dat. Te zus, te zo. We oordelen en veroordelen, onszelf én elkaar.
We zien het zelf niet meer. Of beter: we zien onszélf niet meer.
We zien het zelf niet meer.
Hoe goed we de dingen doen, hoe liefdevol.
We voelen het zelf niet meer.
Hoe sterk we zijn. Hoe mooi en leuk en lief.
We horen onszelf niet meer.
Wie we zijn, wat we willen, wat we nodig hebben en wanneer.
We zijn het verleerd.
Om onszelf op waarde te schatten, op de eerste plek te zetten.
En we nemen onszelf voor lief.
Het wordt tijd om (weer) te zien hoe hard je werkt. Hoe je elke dag opnieuw een huishouden laat draaien, je kinderen in leven houdt. Hoe goed je het doet als moeder, als partner, als dochter, als vriendin.
Hoeveel ballen je hooghoudt, elke dag van de week, elke week van de maand, elke maand van het jaar. Hoe je dag in dag uit zorgt voor inkomen, voor eten op tafel, een gevulde koelkast, een schoon huis. Voor traktaties en voor partijtjes en voor lampionstokjes en surprises. Hoe je aan alle verjaardagen probeert te denken en aan attenties voor de juf. Hoe je ’s avonds laat met bijna dichtvallende ogen nog een verhaaltje zit te schrijven in het schrift van Flip de fucking logeerbeer.
Hoe je je kuikens opvoedt en liefhebt zodat ze straks fijne volwassenen worden. Hoe je je altijd weer herpakt na tegenslag, opkrabbelt nadat je op je bek bent gegaan en hoe je maar doorgaat en doorgaat en doorgaat. Hoe je je soms afvraagt hoe je het allemaal moet doen, terwijl je het elke dag gewoon weer flikt. En dat dat dus helemaal niet zo gewoon is, maar superbijzonder. Voor je kinderen ben jij de zon, de maan, de sterren en het hele universum. Hun drijvende kracht, hun voorbeeld, hun lievelings.
Onmisbaar.
Geloof mij: niemand ziet die rimpels en die putjes , die strepen en die rondingen. Niemand, behalve jijzelf.
En wat ziet de rest? Die stralende lach. Dat mooie sterke lijf. Dat prachtige haar. Dat geluk. De kracht en de liefde.
Dus weet je: gá op die foto. Die hoeft echt niet op Facebook of Instagram als jij dat niet wil. Maar maak er deel van uit. Maak jezelf zichtbaar. Lach breed. Leef.
En wees TROTS. Met hoofdletters.
Lees ook:
Driekwart van de moeders onzeker
