De bevalling van Anne
Zwanger zijn vond ik heerlijk. Het was mijn eerste zwangerschap en ik heb weinig tot geen last gehad van zwangerschapskwaaltjes waardoor ik er iedere minuut van kon genieten. Voor de grap zei ik regelmatig: “Met zo’n zwangerschap zal je zien dat ik straks een draak van een baby krijg”.
De bevalling verliep problematisch. De hartslag van de baby daalde en ze moest er met spoed uit. Na een knip en een keer goed persen kwam ze eruit. Ik verwachtte haar op mijn borst te krijgen maar ze werd meteen de kamer uit gedragen. Ik kreeg te horen dat ze niet ademde en daar lag ik dan; compleet versuft, niet wetende of mijn kind wel of niet leefde. Ik heb ontelbare keren gevraagd hoe het met mijn baby ging. De verloskundige zag inmiddels dat ik veel te veel bloed aan het verliezen was en drukte wederom op het alarm. Na 10 minuten kreeg ik te horen dat alles goed was met ons meisje. Maar het was alsof ik inmiddels gevoelsmatig al afstand genomen had. Later kreeg ik van een gynaecoloog te horen dat wij vrouwen onbewust al rekening houden met het feit dat de baby het misschien niet gaat redden; je beschermt als het ware jezelf door al afstand te nemen. Terwijl ze met mij bezig waren keek ik van een afstandje naar dat kleine hoopje mens en voelde er weinig bij. Ik heb haar de eerste uren ook niet vast willen houden, ik was zo versuft van het bloedverlies en wat ik voelde was nou niet echt hoe ik het mezelf allemaal voorgesteld had.
Na een week of 2 begon ze steeds meer te huilen. Omdat het leek alsof ze pijn had zijn we verschillende keren naar een osteopaat geweest, hebben we verschillende voedingen geprobeerd en heb ik het consultatiebureau suf gebeld. Inmiddels huilde ze gemiddeld 6 tot 8 uur per dag en sliep minimaal. In de ochtend stond ik huilend mijn vriend uit te zwaaien, kwaad en gefrustreerd dat hij mocht gaan werken en ik thuis moest blijven bij de baby. Het huilen dreef mij tot wanhoop. Regelmatig moest ik een paar minuten buiten gaan staan om even tot 10 te tellen. Ik zou mijn baby nooit bewust iets aan doen maar ik begrijp inmiddels heel goed dat je daar op een gegeven moment toe in staat bent. Gelukkig waren mijn ouders dagelijks bij mij thuis om te helpen. Maar het vreet aan je. Het ergste op dat moment vond ik het feit dat als ik een paar uur thuis weg kon, ik geen minuut aan haar dacht. Ik vond mijn kind niet leuk en dat is natuurlijk niet heel erg maatschappelijk geaccepteerd om te zeggen.
Toen ze 7 weken was begon ze op een dag om 8.00 met huilen en om 18.00 was dit nog steeds zo. Ik heb de huisartsenpost gebeld dat het echt niet meer ging en we mochten met haar langskomen. De huisarts heeft haar nagekeken en kon niets lichamelijks vinden en opperde dat ik haar een zetpil kon geven en weer naar huis mocht. Dat was voor mij het punt waarop ik het echt niet meer zag zitten. Een zetpil, prima, maar dan mag jij haar mee naar huis nemen want ik doe het niet. Ik gebaarde mijn broer de Maxi-Cosi naast het been van de huisarts neer te zetten. De baby begon zo hard te krijsen en ik deed net zo hard mee. Daarop wilde ze toch wel even de kinderarts bellen. Die hoorde de baby op de achtergrond huilen en zei meteen: stuur maar door.
Ze werd opgenomen op de kinderafdeling en een gespecialiseerd team is samen met ons een week intensief aan de slag gegaan. Wij sliepen die week thuis en het was moeilijk en gek om zonder baby thuis te zijn maar we hadden het wel even nodig. In die week bleek dat we een over-alert kind hadden. Ze wilde zoveel meemaken dat ze het niet meer kon verwerken, hierdoor niet in slaap kon vallen, oververmoeid raakte en daardoor de hele dag niet meer sliep. En dan kom je in een vicieuze cirkel terecht. We zijn geweldig begeleid in het ziekenhuis.
Thuis zijn we helemaal teruggegaan naar de basis. Ze heeft 10 dagen alleen maar op haar eigen kamer geleefd, om zo de prikkels te minimaliseren. Geen kraamvisite, geen vreemde gezichten, weinig geluiden, etc. Heel langzaam zijn we uit gaan breiden met meer dingen buiten haar kamer doen. Ik weet nog goed dat ik haar in de wagen meenam naar de supermarkt voor 5 minuten; ze heeft de hele verdere dag niet meer geslapen en alleen maar gehuild. Alles draaide opeens om rust en structuur.
Ons meisje is nu ruim 6 maanden en ze doet het geweldig. De start was ellendig maar inmiddels hou ik verschrikkelijk veel van haar en wil ik met dit verhaal vooral laten zien dat een roze wolk er zeker niet altijd is en er ook echt niet altijd meteen liefde hoeft te zijn. Een baby zet je wereld op zijn kop en dat gaat bij iedereen weer op een andere manier, met andere gevoelens.
