“Mevrouw, er is iets niet goed met uw baby”
“Mevrouw, er is iets niet goed met uw baby”
Zwanger van de eerste, ik was helemaal in mijn nopjes. Een vriendin van mij raadde me aan om mee te doen aan een onderzoek in het VU-ziekenhuis. Door mee te doen aan het onderzoek zou ik 5 weken lang achter elkaar een echo krijgen, dus een win-win situatie.
De eerste drie echo’s waren een feestje, elke keer ging er iemand anders mee: mijn moeder, schoonmoeder, oma. De vierde keer ging alleen mijn man mee. Ik lag al klaar en had veel zin om ons kleintje weer te zien. Ze pakte het echoapparaat en ging op zoek naar de baby. Ik was toen zo’n vijftien weken zwanger.
https://buskruitmet.nl/misselijk-tijdens-de-zwangerschap-goed-teken/
Al snel kreeg ik het gevoel dat er iets niet klopte. Ik keek naar het scherm en na alle voorgaande echo’s kon ik inmiddels wel aflezen dat ‘het’ nog bewoog. Pff. “Is alles in orde?”, vroeg ik hoopvol. Ze bleef stil. Ik kneep in de hand van mijn man, het was niet goed, dat was overduidelijk, maar wat er precies was, dat wisten we niet.
Ze bleef maar met haar echoapparaat op hetzelfde plekje bewegen en keek heel bedenkelijk. Hoe lang dit duurde weet ik niet, maar het voelde als uren. Toen liep ze zonder iets te zeggen de echokamer uit. We waren stomverbaasd, maar ook bang. Mijn man probeerde me gerust te stellen, ik was immers pas 26 jaar oud en er zaten geen rare dingen in onze families.
Na een dik kwartier kwam ze terug, twee oudere mannelijke gynaecologen kwamen mee en gaven ons een hand. De een mompelde iets dat hij even mee wilde kijken, omdat zij natuurlijk nog in opleiding was. Dat stelde me gerust, maar helaas niet voor lang.
Ze wilden even op de gang overleggen. Al heel snel kwamen ze terug. Het zag er niet goed uit. De baby had vocht in z’n longen. Ik zou dezelfde dag nog worden teruggebeld, want dit beeld kenden ze eigenlijk niet en ze wilden graag met het hele team overleggen.
Aan het einde van de dag werd ik gebeld. Ze hadden overlegd en ik moest met spoed een vlokkentest. Mijn baby zou voor 90% een van de volgende dingen hebben: 1) syndroom van down 2) ernstige hartafwijking 3) een combinatie van allebei en hij zou de zwangerschap niet overleven. Tja, dat hoor je dan even door de telefoon. Ik kon het echt niet geloven en m’n gevoel zei dat het niet klopte.
De volgende ochtend was ik aan de beurt. Ik had bijna niet geslapen en was redelijk labiel, maar ik zette alles op alles om stil te liggen tijdens de prik, zodat ze mijn kleintje niet zouden raken. Het was goed gegaan. We gingen samen naar huis en ik heb 2 dagen een beetje rustig aangedaan met wat ongesteldheidskrampen. Gelukkig geen bloedingen of iets anders geks gekregen.
Nu was het wachten op de uitslag. Wat we met de uitslag zouden doen wisten we niet, dat beslissen we wel als we meer weten. We waren zo geschrokken en zo verdrietig dat ik alle kleine, gekke kadootjes die we van vrienden al hadden gekregen voor mijn zwangerschap, even in een kast had gelegd. Ik kon het even niet aanzien.
Het wachten duurde zo lang, tot een vriendin me ophaalde om me even af te leiden. Samen hebben we voor een vriendin die zou gaan trouwen een heel boek zitten plakken en knippen en we hadden er nog lol in ook.
En toen ging mijn telefoon: een 020-nummer. Ik rende naar buiten en nam op, mijn hart bonkte bijna naar buiten. Een hele vriendelijke arts vertelde me direct dat alles oké was. “Alles oké, hoe bedoelt u?” Maar blijkbaar was alles goed.
Ik kon het niet geloven, ik had me al ingesteld dat het beste nieuws ‘maar’ Downsyndroom zou zijn en nu bleek hij helemaal gezond? Ik bleef maar doorvragen of hij dan niet een beetje raar was of een beetje Downsyndroom had, maar nee alles was goed.
De reden van paniek was vocht in de longen, wat rond bij de 20-weken echo wel het een en ander kan betekenen, maar met 15 weken schijnt het niet gek te zijn. We waren zo blij, alles was goed. Als ik nu soms naar mijn prachtige, perfecte zoon kijk, denk ik weleens: je moest eens weten…
https://buskruitmet.nl/help-hevige-bloedingen-tijdens-zwangerschap/
