Ik was mijn kind helemaal vergeten
Ik was mijn kind helemaal vergeten
Dit verhaal past helemaal niet bij mij. Ik ben georganiseerd, verantwoordelijk en denk altijd na bij wat ik doe.
Maar blijkbaar kan zoiets iedereen overkomen. Ik schaam me nog steeds dood, maar toch wil ik het verhaal aan jullie vertellen…
Ik werk vier dagen per week, ik had een extreem drukke week gehad met de nodige stress. Je kent het wel. Nu op mijn vrije dag bleef mijn telefoon maar gaan en het ging maar door. Ik werd er een beetje geïrriteerd van, want dit was mijn dag met Lola. Maar gelukkig lag Lola heel lief in de box.
Ik had een boodschappenlijst van twee a4’tjes en ik moest nog naar de stomerij en een pakketje wegbrengen. Toen ik de auto instapte had ik al het idee dat ik iets was vergeten, maar ik checkte alles en het was goed.
Als een gek reed ik met mijn karretje door de supermarkt, nog snel langs de stomerij en ik heb zelfs nog het pakketje weg gebracht en toe ik daar stond – sorry, ik schaam me echt dood – dacht ik aan Lola. Die lag nog in de box, helemaal alleen. Hoe kón ik haar zijn vergeten? Zij is mijn alles. Ik moest mijn best doen om veilig met de auto naar huis te rijden. Ik haalde me allemaal verschrikkelijke beelden in mijn hoofd en kon mezelf wel wat aan doen. Maar ja, dat had ook geen zin op dat moment.
Ik rende naar de voordeur en stak de sleutel in het slot en stond een paar seconden stil… afwachtend wat ik zou aantreffen. Ik hoorde een zacht gemurmel. Ik rende naar de box en daar lag ze. Ik kreeg een enorme smile. Ik heb ‘r vastgepakt en kon alleen nog maar huilen. Dat arme meisje heeft bijna anderhalf uur alleen thuis gelegen.
Ik voel me de slechtste moeder ooit. Ik heb het gemeld aan het consultatiebureau, want ik had het idee dat ik hiervoor moest boeten. De verpleegster reageerde heel lief en begripvol, maar ook een beetje bezorgd. Dit mag nooit meer gebeuren. En dit gaat ook nooit meer gebeuren.
Verschrikkelijk…
