“Wat als hij dood gaat?”
“Wat als hij dood gaat?”
Precies dertien maanden na het verliezen van onze dochter wordt er een warm, glibberend lijfje op mijn borst gelegd. De golf van geluk lijkt uit te blijven. In plaats daarvan is de angst die ik de afgelopen 9 maanden heb meegedragen, in een denderende klap nog groter geworden. Hij gaat ook dood. Maar hij huilt en zoekt naar mijn tepel. Ik leg hem met hulp aan en ben verbijsterd. Kwam dit nou net uit mijn buik? Wat is hij mooi! Maar wat als hij dood gaat?
De gynaecoloog onderzoekt hem en zegt dat we ons vooral geen zorgen moeten maken, maar dat ze er wel even een kinderarts bij gaat halen. Zie je wel. Hij gaat dood. De kinderarts heeft het blijkbaar druk en komt die nacht pas heel laat aankakken. Nee hoor, niks aan de hand. Gefeliciteerd en jullie mogen nu naar huis. Maar hij gaat dood!
Dag 5. De verloskundige is er. “Je hoeft je geen zorgen te maken, maar hij ziet te geel. Ik ga even bloed prikken”. Hij gaat dood. “Ja, zijn lever heeft het moeilijk, ik bel het ziekenhuis even dat we eraan komen”. Zie je wel, hij gaat dood. In het ziekenhuis prikken ze hem zo veel, dat ik me in moet houden niet de hele staf weg te slaan bij mijn baby. Maar ik wil niet dat hij dood gaat.
De kinderarts: ik haal de urolooger even bij, er lijkt een probleem te zijn met zijn nieren en zijn urinebuis. Hij gaat dood. Mevrouw, maakt u zich geen zorgen, een kleine operatie en hij is weer zo goed als nieuw. De maanden daarop zijn vol met nachtmerries. Ik schrik wakker en zoek mijn baby. Duw midden in de nacht tegen mijn man en roep dat hij bovenop hem is gaan liggen. Oh nee, hij ligt in z’n wiegje. Sorry, maar ik ben zo bang dat hij dood gaat.
De operatiedag: mevrouw heeft uw zoon vaker last van astma? Gaat hij dood? Mijn kleine jongetje, aan al die apparaten en zuurstof. De operatie is niet geslaagd, hij moet eerst groter zijn, dan mag hij nog een keer onder het mes. En wanneer hij 4 is weet ik het zeker: hij is autistisch. Jaren van onderzoek, speciaal onderwijs en hulpverlening volgt. Dan is hij 5. Het gaat goed, tot ik ineens allemaal rare vlekjes op zijn lichaam zie. En dikke gewrichten. En hij spuugt. Met een ziek hoopje kind klop ik drie keer bij de huisarts aan. Dan worden we doorgestuurd en hij krijgt de diagnose: een auto-immuun ziekte. Ik hou het niet meer vol en zit even later bij de huisarts. Hier kom ik niet alleen uit.
Leonie van Noort is moeder van een dochter* en twee zoons. Ze runt Gender Balance (www.genderbalance.nl) met als doel om vrouwen te begeleiden naar een zoon of dochter. Waar gezondheid het belangrijkst is, komen dromen ook gewoon uit.
Meer lezen van Leonie? Lees dan ook haar blogs Ik help vrouwen een zoon of dochter te krijgen en“Wees blij dat je een kind kunt krijgen”.
