Wees blij dat je een kind kunt krijgen!
Wees blij dat je een kind kunt krijgen!
‘Wees blij dat je een kindje kunt krijgen!’ en ‘Er zijn vrouwen die al lang blij zouden zijn met een gezond kind, je bent ondankbaar!’ Hun woorden schreeuwen van het scherm af. Online valt er een filter weg. Men acht zich anoniem en gooit alle verontwaardiging eruit, zonder ook maar stil te staan bij het feit dat er aan de andere kant van het scherm ook een mens zit. Ik slik. Waarom raakt het mij zo? Is dit niet juist wat ik mijzelf al die jaren heb voorgehouden? ‘Wees dankbaar dat!’ Ik kijk naar mijn slapende jongens en voel mij niets anders dan dankbaar. Want ja, ook ik weet dat het niet vanzelfsprekend is om een gezond kind te krijgen. Om überhaubt een kind te krijgen.
Mijn gedachten gaan terug naar september 2007. Zo ontzettend lang geleden en toch, nog veel te kort. Glunderend ontbloot ik mijn buik, opdat de gynaecoloog een klodder gel ter hoogte van mijn baarmoeder kan spuiten. Ik zie meteen een bewegend kindje in beeld springen. Spartelend, stampend, springend. Het is zo schattig en ook zo onvoorstelbaar: dat is ons kind! Ik voel een golf van geluk en liefde door mijn lichaam gaan.
Dan wordt plots het beeld donker. De gynaecologe staat op en zegt iets over ‘geen schedeltje’ en ‘ik ga er even iemand bij halen’. Ik kijk geschrokken naar mijn moeder en twee zusjes die links van mij zitten. Bleek en stil. ‘Geen schedeltje? Dan zetten ze er toch een plaatje achter?’ Mijn moeder pakt mijn hand en schudt haar hoofd. Ik snik met grote uithalen. De gynaecoloog is weer terug, met een echoscopiste in haar kielzog. Ze praten zacht met elkaar terwijl ze de beelden bekijken. ‘Wat IS er dan?’ wil ik roepen. Ik zie niets verkeerd, het ziet er toch normaal uit? Kijk! Het hartje klopt! De beentjes bewegen. Perfectie ja, en ik wil niets anders horen.
De gynaecoloog spreekt de woorden die ik het liefst wil vergeten maar altijd met mij mee zal dragen. ‘Er is geen schedeldakje. De hersenen lijken in het vruchtwater te drijven en vanaf de kaak is er niets goed ontwikkeld’. Niet levensvatbaar. Dood. Mijn kindje gaat dood. De vloer zakt weg en ik klap het ziekenhuis door. Afdeling na afdeling valt weg en ik lijk eindeloos te vallen. Stop. ‘Je moet een keuze maken. Je kunt de zwangerschap uitdragen, wetende dat dit kindje voor, tijdens of direct na de geboorte zal overlijden. Of we breken de zwangerschap af’. Ik zie een piepklein en perfect handje over het scherm gaan. 10 vingers. 10 tenen.
Ik wil niet. Ik kan dit niet.
Maar wat niemand je vertelt, is dat je als (aanstaande) moeder, je soms keuzes moet maken die elke menselijke kracht te boven gaan. Onmogelijke keuzes. Ik ga naar huis en moet het meest afschuweljke nieuws ooit vertellen aan mijn geliefde. Hij huilt niet, probeert zich sterk te houden voor mij. Ik zoek naar behandelingen, prognoses, een sprankje hoop. Maar al snel is het mij echt duidelijk: er is geen hoop. Nu niet, nooit niet. Vijf dagen later is het over.
Ik stop de babykleding en de cadeautjes die we al gekregen hebben in een doos. Mijn vader graaft het graf waar we een pieklein kistje in laten zakken. Ons eerste kind, hun eerste kleinkind. Mijn dochter is dood. Mijn man houdt me vast terwijl ik huil. Dit komt nooit meer goed.
Leonie van Noort is moeder van een dochter* en twee zoons. Ze runt Gender Balance (www.genderbalance.nl) met als doel om vrouwen te begeleiden naar een zoon of dochter. Waar gezondheid het belangrijkst is, komen dromen ook gewoon uit.
Meer lezen van Leonie? Lees dan haar blog Ik help vrouwen een zoon of dochter te krijgen.
