Baby in slaap laten huilen
Baby in slaap laten huilen
Ons kindje lag de eerste weken na de geboorte bij ons op de kamer. Vaak viel hij na het voeden op mijn buik in slaap en sliepen we zo soms uren samen. Na een tijdje moest hij in zijn eigen wiegje. Ik vond het gevaarlijk worden en hij werd steeds beweeglijker. In zijn eigen wiegje wilde hij niet. Wat ik ook probeerde, hij sliep maar niet in. Inbakeren, speentje, in slaap wiegen en overleggen. Ik werd er echt wanhopig van… ik wist niet wat er nou aan de hand was. Mensen hadden het over het huiltje herkennen, maar voor mij was het gewoon huilen. Hij had voldoende gedronken, geboerd, een schone luier en ik heb niet het idee dat hij ergens last van had.
Een vriendin liet een keer vallen dat ze haar baby eigenlijk altijd in slaap liet huilen, dat dat haar manier was om hem in slaap te laten komen. Toen ze dat vertelde weet ik nog dat ik bij mezelf dacht ‘dat doe je toch niet!‘, maar toen ik radeloos was, heb ik haar gebeld en gevraagd hoe dat nou zat. Ze legde me uit dat het huilen iedere dag een beetje korter gaat duren, het door merg en been gaat, maar dat het -voor haar- wel een uitkomst was.
Ik besloot het te proberen: avond 1 zorgde ik ervoor dat hij helemaal tevreden was, genoeg gedronken, lekker in een warm bad was geweest, had geboerd en een lekkere slaapzak aan. Al toen ik hem in zijn bedje wilde leggen krijste hij het uit, ik besloot mijn verstand op nul te zetten en hem erin te leggen en te doen of het me niks deed. Ik deed zijn slaapmuziekje aan, gaf hem een kusje en liep de deur uit. Ik liep naar beneden en deed de deur dicht. Zo hoorde ik hem niet meer huilen. Ik besloot na vijf minuten even te gaan luisteren en jasoor, nog steeds gekrijs. Na vijftien minuten belde ik mijn vriendin, ze verzekerde me dat ik vol moest blijven houden. Ik besloot te gaan koken en er niet aan te denken. Ik denk dat hij zeker 35 minuten heeft gekrijst totdat ik niks meer hoorde. Ik was als de dood dat hij niet meer ademde, op mijn tenen sloop ik het kamertje binnen en daar lag hij vredig – wel met behuilde ogen – te slapen.
De avonden erna deed ik hetzelfde en wat mijn vriendin zei klopte. Het huilen werd iedereen avond een beetje minder en korter. nu, maanden later, moet hij nog steeds eventjes huilen als ik de deur achter me dichttrek, maar dat is nu na hooguit een minuutje over.
Ik zou hem liever vrolijk zien gaan slapen, maar blijkbaar is de enige manier!
