De aanstaande vader uit vrije wil niet bij de bevalling
De aanstaande vader uit vrije wil niet bij de bevalling
Vroeger, nog niet eens zo heel erg lang geleden, was het heel gebruikelijk dat een vrouw beviel zonder dat haar man daarbij aanwezig was. In sommige landen en culturen is dit nog steeds heel gebruikelijk. Maar in Nederland en veel andere Westerse landen is het inmiddels verre van gebruikelijk als de man niet bij de bevalling aanwezig is. Tuurlijk, als het overmacht is (een flitsbevalling, een vroeggeboorte waarbij de man nog veilig voor zaken naar het buitenland dacht te kunnen, of welke andere reden dan ook) is er niemand die gekke gedachten heeft bij het ontbreken van de aanstaande vader bij een bevalling. Maar als het een bewuste keuze is om niet bij de bevalling aanwezig te zijn, dan wordt dat maar vreemd gevonden. Toch gebeurt het wel.
Voor Sacha en Mark was het een bewuste keuze om Mark bij de geboorte van nr. 3 buiten de ziekenhuismuren te houden. Mark had zich bij de eerste twee bevallingen niet echt van zijn meest behulpzame kant laten zien. Bij nr. 1 had hij meer aandacht opgeëist van de artsen dan zijn bevallende vrouw, omdat hij het allemaal te spannend vond en bijna van zijn stokje ging. Bij nr. 2 probeerde hij zijn fouten van de eerste keer zo geforceerd goed te maken dat hij ging overcompenseren. Massages, lieve woorden en daden… Sacha kreeg er zoveel extra spanning en stress van dat ze hem voor de derde bevalling vriendelijk doch dringend verzocht vooral thuis te blijven. Hij heeft nog even tegengesputterd, maar toen ingezien dat het wellicht voor alle partijen beter was als hij op veilige afstand zou blijven.
En zo hebben ook Alisa en Ali er bewust voor gekozen dat niet Ali maar Alisa’s zusje bij de bevalling aanwezig zou zijn. Ali merkte gedurende de zwangerschap op dat het vooruitzicht van de bevalling hem zoveel stress en angst opleverde dat hij rond de 7e maand in een goed gesprek heeft aangegeven dat hij het écht niet zag zitten om bij de bevalling aanwezig te zijn. Hij vindt bloed doodeng. En er is inderdaad geen ontkennen aan, een ietwat bloedig plaatje is nou eenmaal onderdeel van een bevalling. Alisa moest aan de gedachte wennen dat haar man niet bij de bevalling aanwezig zou zijn , heeft er een traantje om weggepinkt, maar ook zij besefte dat het waarschijnlijk meer kwaad zou kunnen haar gestresste man in de buurt te hebben, dan dat hij er níet bij zou zijn.
Want daar gaat het om. Stress en angst komen dubbel en dwars binnen bij een bevallende vrouw. En dat kan consequenties hebben voor de bevalling. Want bij stress en angst wordt er adrenaline aangemaakt, en dat is de tegenhanger van het hormoon oxytocine, het hormoon dat de bevalling juist bespoedigt door de baarmoeder goed te laten functioneren. Het gevolg: een langere, moeilijkere bevalling.
Daar tegenover staat dat het juist van belang schijnt te zijn een bevalling ‘samen’ te doen als aanstaande ouders omdat deze gedeelde ervaring een goede basis legt voor ‘het gezin’.
Een duivels dilemma dus:
een totaal gestresste bevalling voor zowel aanstaande moeder als vader
versus
de geboorte van een kindje – het vlees en bloed van een liefhebbend stel – niet samen kunnen beleven.
Hoe zouden jullie hierin staan?
Meer lezen over bevallen? Dan zijn deze artikelen ook interessant voor jou.
Spoedcursus bevallen
Een lesje bevallen voor aanstaande vaders
