Een lesje bevallen voor aanstaande vaders!
Als man bij een bevalling: je staat er bij en je kijkt er naar. Je krijgt af en toe een opdracht, een vragende blik of een enorme snauw. Tja, allemaal voor het goede doel zeggen we dan maar.
Toen mijn man – nét na mijn eerste bevalling van mijn 4200 gram wegende mannetje die met een knip van onder ter wereld kwam- een beetje nonchalant tegen me zei: “nou, dat viel mee toch?” zei, kon ik hem wel aanvliegen.
Vrouwen zijn er misschien dan wel voor gemaakt, maar ook voor ons is het geen hobby, heren.
Om te beginnen bij het begin: moet je je voorstellen, mannen, dat bij binnenkomst in het ziekenhuis de eerste de beste ‘witte jas’ aan je vraagt of ze ‘even mogen voelen’ van onder. Misschien hebben jullie nu een beeld van een strak, jong vrouwelijk doktertje die allemaal spannende dingen bij je gaat uithalen. Nee, het zit zo. Jij vergaat van de pijn, hebt het daar beneden al een paar maanden niet meer kunnen bekijken, weet niet wat je te wachten staat en vervolgens gaat er een totaal onbekend persoon met zijn vingers ergens in, waar je normaal niemand anders toelaat dan je eigen partner (en misschien díe zelfs al een aantal weken of maanden niet).
En als dit gevoel nog prettig zou zijn – á la – maar nee, je hebt het idee dat er iemand met een vork van binnen naar buiten gaat en dat een paar keer achter elkaar.
Met een klein beetje mazzel wil niet alleen ‘witte jas’ nummer 1 eventjes voelen, maar heeft precies op dit moment iedere stagiair of co-assistent zin om wat te leren en mogen ook zij even voelen aan jouw onderkantje.
Na dit gewroet van onder krijg je de uitslag. Zo noemen ze dit natuurlijk niet, maar zo voelt het wel. Hoopvol kijk je de witte jas aan welk cijfer ze je gaat geven voor de ontsluiting. En ook hier geldt net als vroeger op school: hoe dichter bij de tien, hoe beter.
En hoe verder van de tien verwijderd betekent: wachten, geduld, wachten, geduld, want gemiddeld staat voor elke centimeter een uur. Gemiddeld hè? Geen garantie natuurlijk, want bijna iedere bevalling is eigenlijk een uitzondering.
Maar goed, nu heb je gehoord hoe de situatie ervoor staat en mogen jullie afwachten. Mannen hebben over het algemeen weinig geduld, maar ik kan jullie vertellen, of liever willen adviseren om dat dit keer niet te duidelijk te laten merken aan je partner, wil je deze bevalling zonder kleurscheuren overleven.
Maar goed: voorlopig staan jullie even in de wacht en zijn de witte jassen uit beeld. Het voelt een beetje als ‘er zijn nog zeventienhonderd wachtenden voor u’ oftewel: bekijk het even lekker.
Met een beetje pech (of geluk, want hier kwam je natuurlijk wel voor) worden de weeën op een bepaald moment heftiger en automatisch pijnlijker. Je partner wordt steeds minder leuk gezelschap en keert misschien een beetje in zichzelf. Oké, nú is het moment aangebroken dat je moet opletten, aanstaande papa: ga niet verveeld op je horloge kijken of belletjes doen met familie en vrienden waarin je zuchtend en steunend uitlegt dat het nog even gaat duren. Begin niet over honger of een houten reet van het lange zitten of wanneer zij denkt dat het nou eindelijk gaat gebeuren. Ik overdrijf geen letter als ik zeg dat ik de oprechte vraag kreeg of ik niet een beetje kon opschieten, omdat we er nu al even voor ‘Jan Lul’ zaten. Hij had mazzel dat ik aan een infuus lag, maar anders had de beste man nu geen tanden meer.
Op een bepaald moment wordt het serieus, wanneer ze tegen de 10 centimeter aanzit.
Het positieve is dat het ieder moment kan gebeuren, het negatieve is dat dit -voor haar- het pijnlijkste moment is van de bevalling. Vooral als je persdrang hebt en van ‘de witte jas’ nog niet mag persen.
Nou, wij kunnen je uit ervaring vertellen dat dit het meest verschrikkelijke gevoel is ooit. Stel je je voor dat je gisteravond bruine bonen hebt gegeten en zo ontzettend nodig moet poepen – je het eigenlijk niet meer houdt – je eindelijk bij een wc in een café aankomt en de toiletjuffrouw zegt dat je nog even geduld moet hebben. Ondertussen gil jij het uit van de pijn en is tegenhouden eigenlijk geen optie meer, maar ja.. het moet, anders heb je de kans dat je volledig uitscheurt.
Ja, je leest het goed. Uitscheuren. Bijna iedere vrouw scheurt een beetje uit bij de bevalling, maar in sommige gevallen scheurt ze helemaal uit: van gat tot gat. Aaiiiii.
Dus help haar maar de persdrang tegen te houden. Hoe? Dat weten wij ook niet, maar wees in ieder geval lief.
En dan komt het moment dat ze mag persen, misschien niet het meeste charmante beeld wat je ooit voor je hebt gezien, maar eerlijk is eerlijk: anders kan ‘het’ er niet uit.
Doe wat jullie hebben afgesproken. Hadden jullie afgesproken niet bij het uiteinde te mogen staan, doe dit dan ook niet en misschien ook maar voor je eigen bestwil. Het bezwete, paars aangelopen persende en gillende gezicht van je vrouw ziet er altijd nog charmanter en mooier uit dan het onderaanzicht.
Houd haar hand vast – en waag het niet om ‘AU’ te zeggen als ze te hard knijpt – en laat de witte jassen het advies geven, zij hebben er verstand van.
Laat slappe teksten en goedbedoelde adviezen voor wat ze zijn en als de baby er eenmaal is vertel haar dan hoe trots je op haar bent. Dat je toevallig gezien hebt dat ze poepte tijdens het persen of zich niet helemaal lekker geschoren had down under zijn details waar niemand, maar dan ook niemand wat aan heeft (en ook niet over een paar weken op een familie-bijeenkomst).
Grapjes bij het hechten over een hechting meer worden ook niet gewaardeerd.
Gewoon veren in haar kont steken (behalve bij een totaalruptuur) en slik de komende dagen eventuele irritaties lekker in!
Succes
Reageer op artikel:
Een lesje bevallen voor aanstaande vaders!
