Waarom ik van 0 naar 1 kind heftiger vond dan van 1 naar 2 (of meer) kinderen
Graag wil ik reageren op het artikel dat jullie een tijdje geleden hebben geplaatst op basis van onderzoek dat gedaan is: dat 3 kinderen het meest stressvol zijn. Als kersverse moeder van 4 kids – maar lange tijd moeder van 3 kids, onze laatste is een nakomertje 🙂 – ben ik het daar toch echt niet mee eens. Of laat ik het zo zeggen: mijn ervaring was anders. Niet dat ik van 2 naar 3 kinderen of van 3 naar 4 nou zo’n piece of cake vond, bewerkelijk blijft het altijd, maar weet je wat ik pas echt heftig en stressvol vond? Van 0 naar 1 kind, dat vond ik pas heftig.
Van o naar 1 kind
Ik moet me misschien nader verklaren…
Dolgraag wilde ik altijd moeder worden. Het leek me het mooiste geschenk op aarde. En het liefst wilde ik een heel elftal (ik ben aardig op weg). Nog steeds vind ik kinderen het mooiste geschenk op aarde en allemachtig wat was ik blij toen de eerste zich aandiende. Maar… ik vond het ook wel verdomd veel aanpassingsvermogen vergen! De grootste aanpassing, waar ik me absoluut niet op heb kunnen voorbereiden, is toch wel geweest dat mijn leven niet meer om mij draaide. Met de komst van mijn eerste kindje kwam ik zelf ineens op de tweede, derde, vierde, soms zelfs laatste plaats in mijn eigen leven.
Een baby bepaalt…
Een kind bepaalt wanneer je dag start, wanneer je je boodschappen kunt doen, wanneer je gaat slapen, douchen, eten, een warme kop thee of koffie kunt drinken (als dat al kan). Een kind beïnvloedt je vakantiebestemming, je inrichting in huis, je autokeuze, kledingkeuze, etc. Een nachtje doorhalen is niet meer het nachtje doorhalen van weleer. Hersenloos bankhangen zat er niet meer in, ik was ofwel mijn baby aan het troosten, ofwel duizend wasjes aan het wegwerken, ofwel aan het voorlezen, ‘klap eens in je handjes’ aan het zingen… Hoe blij ik ook was met onze zoon, deze veranderingen – en met name de impact ervan – had ik me nooit kunnen indenken.
Van 1 naar 2 kinderen
En toen werd ik zwanger van nr. 2. Ik bereidde me op het ergste voor, maar vond het eigenlijk reuze meevallen. Mijn leven was toch al niet meer van mij en tijd voor mezelf was toch al verleden tijd; ik vond die tweede helemaal niet zo wereldschokkend. Ook het feit dat het niet meer zo nieuw was allemaal, maakte die tweede stukken makkelijker.
Van 2 naar 3 kinderen
Toen nr. 1 en nr. 2 wat ouder werden en elkaar zelfs een beetje konden vermaken (samen spelen is een groot woord) werd het nog wat makkelijker allemaal. Toen de jongste 2,5 jaar oud was, werd ik zwanger van nr. 3. De oudste was 5 jaar toen de derde kwam en de tweede was ruim 3 jaar oud. Dat gegeven maakte dat de komst van nr. 3 ook niet zo heftig was. Vond ik dan. Jong als de eerste twee waren, konden ze me al prima helpen met kleine dingetjes (luiers pakken als ik die niet voor het grijpen had, even de deur opendoen als ik borstvoeding gaf, etc. Mijn oudste twee vonden het fantastisch dat ze zich nuttig konden maken en ‘groeiden’ erdoor en ik maakte dankbaar gebruik van hun hulp en extra paar handen. Iedereen blij.
Van 3 naar 4 kinderen
Het klinkt misschien gek, maar van drie naar vier vond ik echt peanuts. Toegegeven, die laatste is echt een nakomertje, dus de oudste kan zelfs al luiers verschonen, een flesje voorbereiden en geven zonder dat ik met haviksogen toezicht moet houden, etc. Dat maakt een wereld van verschil. En dat het bij ons thuis altijd chaos is, dat er altijd drukte is en dat mijn huis een ontplofte bende is, dat had ik bij de eerste al geaccepteerd (waarom ik toen dacht dat ik nergens meer tijd voor had, is me nu overigens een raadsel).
Dus…
Dus, als je het mij vraagt: één kind vond ik absoluut het meest stressvol. Maar ben ik nou de enige die dat onderzoek dan tegenspreekt? Of zijn er meerdere moeders met mij die diezelfde mening zijn toegedaan?
Groetjes,
Lieselot
