Zwanger van een tweeling waarvan één het niet heeft gered
Zwanger van een tweeling waarvan één het niet heeft gered
Een jaar geleden voelde ik me al een tijdje niet helemaal lekker. Ik was veel moe, voelde me een beetje daas, was regelmatig een beetje misselijk en mijn borsten leken ook te groeien. Omdat mijn man (toen nog vriend) en ik het niet altijd even veilig deden, hebben we voor de zekerheid toch maar een zwangerschapstest gedaan. Ik bleek inderdaad zwanger! Niet helemaal gepland, maar zo ontzettend gewenst.
De timing had iets beter gekund (we zouden vijf weken later trouwen) maar we waren oud en wijs genoeg om te weten hoe het werkt met de bloemetjes en de bijtjes, dus vol liefde en overtuiging omarmden we deze speling van de natuur. Daarbij waren we eigenlijk gewoon super blij, want de kinderwens is er sowieso altijd geweest, alleen kwam hij nu wat eerder uit dan verwacht. Ergens vonden we het ook wel heel bijzonder dat ons eerste kindje op deze manier ook een beetje getuige zou zijn van ons huwelijk.
(Voor degene die zich afvragen hoe het dan met mijn trouwjurk moest – dat is namelijk de meest gestelde vraag geweest! – die paste prima! Leek bijna voor een zwangerschap gemaakt, alsof ik het bij de keuze voor deze jurk had voorzien… Weliswaar was de decolleté iets beter gevuld, maar vanaf onder mijn borsten liep hij wijder uit, dus mijn beginnende, groeiende buik had tijdens de bruiloft alle plek ☺).
Omdat we niet zeker wisten wanneer dit kindje verwekt was, kregen we een termijnecho. Daaruit bleek dat ik al zeven weken zwanger was.
Én, ik was niet zwanger van één kindje, maar van een tweeling! Twee kloppende hartjes waren er te zien. Mijn man en ik schrokken ons rot, maar tegelijkertijd waren we ook zo ontzettend blij. We hebben allebei geen tweelingen in de familie, dus dat deze mogelijkheid er ook in zou zitten is geen seconde in ons opgekomen. We vonden het hoe dan ook geweldig.
Op maandag voor onze bruiloft was ik thuis. Ik had de week vrij genomen om me in alle rust en ontspannen voor te bereiden op onze grote dag.
Totdat ik ineens wat krampen voelde in mijn onderbuik. Alsof ik heftige menstruatiekrampen had. Op een gegeven moment moest ik naar de wc en ik schrok me rot. Ik ging bloeden.
Ik begon letterlijk te trillen van angst en heb meteen mijn man en de verloskundige gebeld. We konden meteen terecht voor een echo. Daaruit bleek verdrietig genoeg dat één van de twee kindjes geen hartslag meer had, het andere kindje nog wel.
Mijn lichaam was het kindje dat het helaas niet had gered al aan het afstoten.
Het gevoel was zo tweeslachtig: aan de ene kant heel erg verdrietig dat we afscheid moesten nemen van een van de kindjes, aan de andere kant zo blij dat er nog een kindje over was. Heel dubbel.
En ik was zo bang dat het met dit kindje dan misschien ook niet goed zou gaan. Wat was er fout gegaan? Had ik teveel hooi op mijn vork genomen met de voorbereidingen van het huwelijk? Had ik teveel stress gehad? Ik begon aan alles te twijfelen.
Zo goed en zo kwaad als ik kon heb ik me geprobeerd rustig te houden en mijn best gedaan me mentaal op te beuren voor onze bruiloft. Natuurlijk had ik er enorm veel zin in (hier had ik jaren naar uitgekeken!) maar er bleef de hele tijd een knoop in mijn maag. En ik bloedde ook zo erg. Ik weet dat het misschien truttig klinkt, maar ik was als de dood voor een rode vlek in mijn witte trouwjurk (dat was een praktische emotie, naast alle andere emoties rondom het verlies van een kindje aan de ene kant en de blijdschap om een zwangerschap aan de andere kant).
De verloskundige, die heel lief heel erg begaan was met ons, stelde voor om donderdag, de dag voor ons huwelijk nog een echo te maken. Aan de ene kant vond ik het eng: wat nou als het andere kindje ook geen hartslag meer zou hebben? Maar aan de andere kant wist ik dat het wel verstandig zou zijn. Meer duidelijkheid, ook medisch gezien: stel dat er gecuretteerd zou moeten worden. Allemaal dingen die toch ook van belang waren (zeker ook met het oog op de huwelijksreis die we na onze bruiloft zouden maken).
Ik ben blij dat de echo heeft plaatsgevonden. Mijn lichaam bleek het kindje wat het helaas niet heeft mogen redden netjes ‘opgeruimd’ te hebben (het klinkt zo oneerbiedig, maar ik ben blij dat de natuur en mijn lichaam dit wel goed gedaan hebben. Ik had een curettage echt heel erg naar gevonden). De grootste geruststelling was nog wel dat het andere kindje het heel goed leek te maken: weer net een fractie gegroeid en een goede hartslag.
Met deze geruststelling hebben we toch nog echt genoten van een fantastische bruiloft en een heerlijke huwelijksreis (toegegeven: er zijn ook wel wat tranen gevloeid, niet alleen van geluk, maar we hebben het boven alles heel leuk gehad).
Ook al voel ik altijd nog een steekje in mijn buik als ik terugdenk aan toch een beetje dat rouwrandje ten aanzien van onze grote dag, denken we er vooral met heel veel plezier aan terug.
Gelukkig is de zwangerschap verder helemaal goed verlopen, zonder enige complicatie. We zijn de trotse ouders geworden van een zoontje: Flip!
Flip is echt een engel. Hij is zo lief en zo makkelijk. Soms lijkt het wel of dat hij het gemis van zijn ‘wederhelft’ wil compenseren met zijn lieve gedrag. Iedere dag prijs ik me gelukkig met hem.
Nu maar hopen dat we hem snel een broertje of zusje kunnen schenken.
Hoewel ik me wel altijd zal afvragen of het gat van het gemis van zijn tweelingbroertje of zusje wel op te vullen is, of dat hij zich misschien altijd een beetje ‘geamputeerd’ zal voelen.
Meer lezen over een miskraam? Lees dan ook het artikel Misverstanden rondom een miskraam.
