Misverstanden rondom een miskraam
Misverstanden rondom een miskraam
Ongeveer een kwart van alle vrouwen krijgt een keer met een miskraam te maken. Bij heel vroege zwangerschappen die in een miskraam eindigen hebben vrouwen het vaak niet eens door. Omdat ze denken gewoon ongesteld te zijn geworden, en dat deze ongesteldheid toevallig een of twee dagen later komt. De helft van alle zwangerschappen eindigt eigenlijk al voordat de vrouw weet dat ze in verwachting is. Ongeveer veertien procent van alle ‘vastgestelde’ zwangerschappen eindigt helaas ook in een miskraam.
Het komt vaker voor dan je denkt
De meeste mensen weten wel wat een miskraam ongeveer inhoudt, maar er bestaan toch ook nog vaak misverstanden over. Een miskraam wil zeggen dat je lichaam om wat voor reden dan ook de zwangerschap spontaan afbreekt. Miskramen komen vaker voor dan je denkt (1 op de 4 vrouwen krijgt in haar leven met een miskraam te maken), alleen weten we dat niet omdat:
• Het soms – zoals gezegd – ontzettend vroeg in de zwangerschap gebeurt, als er nog niet eens een zwangerschapstest is gedaan.
• Mensen er niet graag over praten.
• Sommige stellen niet duidelijk willen maken dat ze bezig zijn met kindjes ‘maken’ (vanwege bijvoorbeeld hun werk, of de druk die ze zullen voelen vanuit vrienden of familie, etc.).
Lees ook:
De enorme impact
Nóg een misverstand dat bestaat rondom miskramen – misschien wel het grootste misverstand: de mogelijke impact van een miskraam op een vrouw. Daar wordt vaak aan voorbij gegaan of het wordt gebagatelliseerd.
Want vergis je niet. De impact is vaak enorm.
Zo kan het zijn dat veel vrouwen zich schuldig voelen over het ‘fout’ gaan van de zwangerschap. Geheel onterecht natuurlijk, maar probeer dat gevoel maar eens weg te nemen. Schuldgevoel ten opzichte van het ongeboren kindje: ‘Had ik misschien dat ene glaasje wijn moeten laten staan ook al wist ik toen nog niet dat ik zwanger was?’, ‘Had ik de kattenbak niet moeten verschonen?’, etc. Maar ook schuldgevoel naar de partner, aanstaande opa’s en oma’s, de andere kinderen binnen een gezin die zich er zo op verheugd hadden om grote broer of zus te worden…
Of, ook een veel voorkomend misverstand: dat een vrouw nog maar net zwanger is en dat er nog geen bol buikje te zien is, wat niet betekent dat de zwangere vrouw zich nog niet zwanger vóelt. We hebben het dan niet eens over misselijkheid, pijnlijke borsten, vermoeidheid of bijvoorbeeld veranderde eetlust; lichamelijke ‘zwangerschapskwalen’ die op het eerste gezicht niet altijd met het blote oog zichtbaar zijn. Nee, dan hebben we het over gevoelens van emotionele aard: een moedergevoel dat misschien wel met het positief uitslaan van de test à la minute is aangewakkerd.
Mate van verdriet
Het formaat van de embryo of foetus, of de termijn in de zwangerschap hoeft namelijk helemaal geen invloed te hebben op de mate van het verdriet van een moeder die te kort van dit babygeluk heeft mogen proeven. Dus opmerkingen als ‘Er klopte gelukkig nog geen hartje, dus het was nog geen echt mensje’ kunnen volledig verkeerd aankomen. Dat hartje dat nog niet klopte is namelijk echt geen lijm voor de uiteengespatte baby-droom die bijna werkelijkheid leek te worden.
Goed bedoelde reacties
Nog een veel gehoorde reactie, hoe goed bedoeld ook: ‘Je weet in ieder geval dat je zwanger kan worden’. Ik vond het persoonlijk de grootste dooddoener, want het enige wat ik namelijk wijzer was geworden van mijn miskraam was dat mijn lichaam een kindje juist afstootte. En het vertrouwen in mijn lichaam was daarmee tot een minimum gedaald. Wat weer effect had op de volgende zwangerschap(pen): ik vond niets leuk aan zwanger zijn, werd besties met de echoscopist en was de hele tijd bang iets ‘fout’ te doen of iets ‘fouts’ te eten, met als gevolg dat iedere druif grondig afgespoeld en vervolgens alleen gepolijst en al goed genoeg werd bevonden om in mijn maag te eindigen.
Begrip
Toegegeven: je kunt als buitenstaander niet snel de juiste dingen zeggen, ook al zijn ze nog zo goed bedoeld (en dat weet de ‘miskramende’ moeder natuurlijk ook echt wel, maar zo voelt ze het op dat moment gewoon even niet).
Maar wat kun je dan wèl doen?
Begrip tonen voor het verdriet en de teleurstelling, het verdriet erkennen. Geen waarde-oordelen of goed bedoelde wijsheden en clichés graag, maar een luisterend oor en eventueel een dikke knuffel. Zo simpel kan het zijn.
