Stuitbevallen van een tweeling

Stuitbevallen van een tweeling

Om 07.00 uur ’s ochtends mocht ik mij melden in het ziekenhuis voor mijn bevalling. Omdat ik sinds zwangerschapsweek 30 inmiddels twee keer een paar dagen was opgenomen vanwege uitdroging, vond de gynaecoloog het een beter plan de bevalling van de eeneiige tweeling in te leiden. En met precies 36 weken was het ook nog veiliger voor de twee jongens buiten de baarmoeder dan daarbinnen.

Een zwangerschap van een eeneiige tweeling brengt meerdere risico’s met zich mee. De zorgen die wij hebben gehad (mogelijke TTS) werden gelukkig al snel opzij gezet. Behalve dat ze vrij klein ter wereld zouden komen, waren er geen verontrustende verwachtingen. Dit zou ook mijn tweede – en derde – bevalling worden, dus ik was daar verder ook niet ongerust over.

In Amerikaans ziekenhuis zijn 16 zusters tegelijk zwanger en uitgerekend

In het ziekenhuis kreeg ik mijn kamer toegewezen. Een setje verpleegsters, een co, de arts-assistent en de dienstdoende gynaecoloog kwamen om de beurt hun gezicht laten zien. Het zou een heuse attractie worden. Twee aankleedkussens met twee piepkleine mutsjes stonden klaar. Dat zou mijn steunpunt tijdens de bevalling worden: daar deed ik het voor. Ernaast stonden twee couveuse bedjes voor het geval dat, want zoals ik al zei: de jongens zouden klein ter wereld komen.

We begonnen. Ik kwam al binnen met drie centimeter ontsluiting dus dat scheelde. Mijn vliezen werden als eerste gebroken, toen werd de hartslag van een van de kindjes inwendig gecontroleerd met een draadje op zijn hoofd en kreeg ik een drukmeter op mijn buik waarmee de weeën zouden worden gemeten. Als laatste werd het infuus met het wee-opwekkend hormoon aangelegd. Er gebeurde twee uur lang vrij weinig. Ik stuurde mijn man weg voor broodjes en lekkers terwijl het infuus steeds wat werd opgevoerd. Ik voelde mij nog altijd heel relaxed. Gek idee dat het toch echt deze dag ging gebeuren. Maar wanneer dan?

De bevalling van Mel

Inmiddels was het rond 12 uur ’s middags toen ze het infuus weer een zetje gaven. Na een half uur begonnen dan eindelijk de weeën. Na de eerste wee zei ik tegen mijn man: ‘O ja, hoe heb ik het kunnen vergeten, zo voelt een wee!’ en ‘ Ik heb hier zo geen zin in’. Understatement – maar ja, alsof je een keus hebt.

De weeën kwamen snel achter elkaar en zeer regelmatig. Maar tussen de weeën door deed ik mijn ogen dicht en was ik helemaal ontspannen. Terwijl de poppenkast om me heen was begonnen – ongelooflijk hoeveel belangstelling er is voor een tweelingbevalling – probeerde ik me er zo weinig mogelijk van aan te trekken. De artsen om me heen begrepen gelukkig wel dat stilte tijdens een wee op z’n plaats was.

De art-assistent was nieuw en ik was haar eerste bevalling in dit ziekenhuis. Na twee uur puffen – ontspannen – puffen – puffen – puffen – ontspannen – puffen had ik volgens haar nog steeds 9 cm ontsluiting. (ik weet: ik mag niet klagen). Te weinig om al te persen. Ik denk dat ik een uur lang op ‘9 en driekwart’ cm ontsluiting heb gezeten. Ik kon haar wel wat aandoen. Vlak voor half 4 mocht ik op mijn zij gaan liggen, soms hielp dat. En of dat hielp: ‘hij komt!’ riep ik uit. Ik zag een verpleegster wegrennen en  vervolgens samen met de gynaecoloog binnen rennen. Hij was net op tijd om mijn eerste kindje op te vangen. ‘Is hij ok?’ Hij zag grijs en gaf geen kik. De arts stelde me gerust. Tussen het publiek door zocht ik naar mijn man die het kindje in zijn armen moest nemen. Ik was nog niet klaar! Op rij twee zag ik mijn man, dit was wel even een stuk minder romantisch dan mijn eerste bevalling. Terwijl hij ons kindje vasthield, gingen twee verpleegsters de gang op om een echo-apparaat te halen om te checken of het tweelingbroertje in mijn baarmoeder door de bevalling was gedraaid en zo ja, of hij niet dwars was komen te liggen. Ze waren net uit het zicht toen nummer twee zich al meldde. Met z’n billen eerst. Helemaal gezond en wel. En ook zo klein! Tom en Boudewijn. Respectievelijk 2300 gram en 2100 gram. Drie minuten zat er tussen de bevallingen. Geen couveusekindjes want al snel scoorden ze een 10. Mijn mannetjes. De loslating van de placenta en de paar hechtingen stelden zo weinig voor dat ik me dat nauwelijks kan herinneren. De arts had zelden zo’n rustige kraamvrouw meegemaakt, ik had geen kik gegeven. We mochten met z’n drieën nog vijf dagen in het ziekenhuis blijven om de groei van de tweeling in de gaten te houden – in een privékamer – waar grote zus haar kleine broertjes meteen ontmoette.

De gewoonlijke bevallingspijnen als naweeën, pijnlijke giga borsten waar ik niet eens iets mee ging doen, kwamen na deze bevalling in tienkwadraat ten opzichte van de eerste keer. Maar toen we na die vijf dagen thuiskwamen was ik alweer bijna mezelf, ongelooflijk wat een verschil in herstel met de eerste keer.

Lieve kindjes, wat ben ik trots op jullie. Het was het allemaal dubbel en dwars waard.

Reageer op artikel:
Stuitbevallen van een tweeling
Sluiten