ONZE BABY WERD GEBOREN ZONDER ANUS
ONZE BABY WERD GEBOREN ZONDER ANUS
Ons eerste kindje, wat een groot geluk! We konden ons enorme geluk bijna niet voor ons houden en waren dolblij toen we na de twaalf-weken-echo het fantastische nieuws bekend konden maken. Gelukkig waren onze vrienden en familie ook heel erg enthousiast en kon het genieten gaan beginnen.
De zwangerschap ging eigenlijk hartstikke goed, alleen op het laatst had ik last van wat ‘dingetjes’, maar in mijn ogen hoorde dat erbij. Ik was in de zwangerschap niet misselijk geweest, geen pijntjes gehad, dus tja wat strubbelingen op het laatst daar moest ik niet over zeuren. Eerder dan gepand kreeg ik weeën, al met 35 weken. Ze hebben me weeënremmers gegeven, maar na een paar dagen was hij toch beter dat hij werd gehaald.
De bevalling viel reuze mee en voor ik het wist had ik onze prachtige zoon (ik noem hem hier even Piet, want wil zijn echte naam liever niet noemen) op mijn borst. Wat een schatje! We waren in de wolken. Toen werd Piet even gecheckt door de verloskundige. Ik was daar helemaal niet mee bezig, want had net onze Piet op de wereld gezet en was even aan het bijkomen. Mijn vriend gaf me een glaasje appelsap en toen leek ik lichte paniek te zien bij de verloskundige. Er werd iemand bij gehaald en ik vroeg een beetje angstig of alles oké was. Er werd me verteld dat ze bij Piet geen anus konden vinden. Ik geloofde niet wat ze zei. Ik had over veel dingen gehoord of gelezen, maar ik wist serieus niet dat dit bestond en ik had al helemaal geen idee of dit erg was. We werden snel bijgepraat over wat het inhield, maar ook dat we naar een ander ziekenhuis moesten.
Het ging allemaal heel snel, voor ik me kon beseffen wat er nou eigenlijk aan de hand was, waren we al in het andere ziekenhuis aangekomen.
Gelukkig kwamen er snel allemaal artsen en werd hij uitgebreid onderzocht door mensen die er echt verstand van hebben. Ze hebben gelukkig een heel klein puntje kunnen vinden, een puntje waar normaal het gaatje zit, alleen was dit bij Piet dicht. De rest zou er wel allemaal moeten zitten als ik de artsen moest geloven. Het gaatje bleek toch een beetje open te kunnen en dit gaatje hebben we een tijd lang zelf moeten oprekken. Ik kan je vertellen: dat is echt niet leuk om te doen bij je pasgeboren baby.
Na een aantal weken mocht Piet voor het echie worden geopereerd. Een vreselijke, maar ook feestelijk dag, want Piet zou vanaf nu (bijna) normaal kunnen gaan poepen. Als alles goed ging natuurlijk.
De operatie ging gelukkig goed en er stroomde bij ons tranen van opluchting. Piet had een hele hoop hechtingen in zijn anusje, maar de artsen zeiden dat het er goed uitzag. Wel moesten we nog doorgaan met het oprekken, wat nu met die hechtingen erin heel veel pijn deed, maar anders was de kans er dat het gat weer dicht ging groeien.
Inmiddels gaat het allemaal heel goed met Piet en hij heeft zelf geen idee van wat er allemaal gebeurd is. Dat vertellen we hem later nog wel eens, maar voor nu is het onderwerp even afgesloten.
