De bevalling van Irene
Mijn bevallingsverhaal.
12 juni. Al een paar dagen over mijn uitgerekende datum en inmiddels van schoenmaat 37 naar 39 gegaan. Voornamelijk omdat ik veel vocht vasthield, maar dat kon volgens de gynaecoloog geen kwaad.
Toen ik een week over tijd was en weer voor controle naar de gynaecoloog ging, werd voor de zekerheid toch wat bloed afgenomen. Daaruit bleek dat ik neigde naar zwangerschapsvergifting. En dat was geen goed nieuws. Althans, ergens was ik allang blij dat er nu eindelijk wat zou gaan gebeuren, maar ik vond het idee van inleiden vanwege medische noodzaak niet een heel fijn gegeven en maakte me zorgen om ons kindje.
Ingepland
De bevalling werd gelukkig meteen voor de dag erna ingepland. Met gezonde spanning lagen mijn man en ik ’s avonds in bed. Onze laatste avond met z’n tweetjes, maar wat keken we uit naar de dag van morgen: eindelijk ons kindje daar!
Helaas bleek dat een iets te optimistische gedachte, want het inleiden ging niet zo makkelijk en snel als we hadden gehoopt. Die eerste dag in het ziekenhuis gebeurde er niets. Ondanks alle pogingen van de gynaecoloog om de ontsluiting op gang te brengen, bleef ik ‘potdicht’. De moed zakte me in de schoenen en de spanning in mijn lichaam steeg tot grote hoogte.
De dag erna kreeg ik weeën-opwekkers, en die hielpen gelukkig. De weeën kwamen op gang, hoewel ze hun tijd namen om de ontsluiting naar de 10cm te brengen. 14 uur heb ik weeën weggepuft en er zijn in de tussentijd – niet overdreven – 10 co-assistenten aan mijn bed geweest die allemaal even wilden voelen en kijken… en mijn man en ik dachten dat dit erbij hoorde, dus geen van ons tweeën die op een gegeven moment zei dat het wel welletjes was geweest en ik geen wetenschappelijke attractie was. Dát doen we dus nooit meer.
Wordt het een jongen of een meisje
10 centimeter
Maar goed, éindelijk was daar 10 cm ontsluiting en toen mocht ik persen. Maar ik was gewoon op. Ik kon niet meer, mijn lichaam was volledig uitgeput. Omdat de hartslag van ons zoontje achteruit ging besloot de gynaecoloog een handje te helpen, en daar kwam de tang tevoorschijn. Ik dacht altijd dat die als hulpmiddel diende als het hoofdje al buiten was, maar had geen idee dat die tang gewoon naar binnen ging juist om het hoofdje mee naar buiten te trekken!? Nou heb ik daar zelf niet zoveel van meegekregen, gelukkig, maar mijn man heeft er geen prettige herinneringen aan overgehouden.
Maar… toen was hij daar! Eindelijk!! Ik was kapot, maar tegelijkertijd voelde ik de adrenaline door mijn lichaam gieren. Wat een geluk! Ik had de hoop op een kind na deze bevalling bij wijze van spreken al bijna opgegeven, maar jeetje, wat was hij mooi en lief en volmaakt!
Ik weet dat het een cliché is, maar echt, je vergeet gewoon de pijn als je grootste wens uitkomt en je je kindje eindelijk in je armen kunt sluiten.
Nee, ik kijk niet uit naar een volgende bevalling, maar we hebben er wel van geleerd. Ik ben nu zwanger van een tweede kindje en deze keer gaan we het heel anders doen. En ik kan niet wachten totdat we deze tweede ook in onze armen en gezinnetje kunnen sluiten.
Fotobron en credits:The Royal Australian and New Zealand College of Obstetricians and Gynaecologists.
