De bevalling van Lisa
Lisa vertelt over haar bevalling en met name de angst die ze daarna heeft moeten doorstaan…
Zwanger in Hong Kong
Zwanger zijn in Hong Kong is volgens mij anders dan in Nederland. Niet dat ik het echt kan vergelijken want onze beide kinderen zijn in Hong Kong geboren. Maar als ik het vergelijk met de verhalen van vriendinnen in Nederland lijkt het of het veel minder op zijn beloop wordt gelaten.
De zwangerschap
De eerste maanden elke vier weken een check inclusief echo, na iets van 7 maanden elke twee weken en op het laatst zat ik er voor mijn gevoel elke dag. En dat alles werd dan niet gedaan door de verloskundige, maar door de Obstetrician (de gynaecoloog in charge van de zwangerschap en bevalling). De zwangerschap verliep op zich prima, ze konden haarfijn volgen hoe M aan het groeien was. Pas de laatste weken vonden ze dat het wat stagneerde. Niet schokkend, maar ze zagen liever dat hij wat harder zou groeien. Aldus werd het plan opgevat om M twee weken eerder (in week 38) te laten komen. Het idee was dan dat hij zich na de geboorte volop tegoed kon doen aan mijn melk.
Inleiden
Op een avond in juni van 2007 meldden wij ons in het Matilda Hospital boven op de Peak in Hong Kong. Echt een mooiere, beter verzorgde plek om een kind te krijgen is er niet. Maar alle luxe verbleekt als het niet loopt zoals gepland…
De bevalling
Rond middernacht werden de eerste voorbereidende handelingen verricht om de volgende ochtend een aanvang te kunnen maken met de inleiding. De weeën begonnen keurig volgens ‘het schema’ en na niet heel veel toestanden (mede dankzij de standaard ruggenprik) werd M geboren. En het was duidelijk dat hij er was en het deed. Een enorm gekrijs voor zo’n klein manneke! Alles erop en eraan, wat een blijdschap! Onze zoon was geboren en we waren allebei opgelucht dat, zo dachten wij, alles goed was gegaan en het erop zat. De Apgar-scores waren helemaal in orde. Hij was gewogen, 2605 gram en gemeten, 49 cm. En inderdaad zoals voorspeld inderdaad wat aan de lichte kant. Maar alles zag er verder prima uit.
Alarmbellen
Terwijl ze met hem bezig waren viel het mijn man op dat hij wat paarsig leek in zijn gezichtje, maar de midwife verzekerde ons dat dat heel normaal is bij pasgeborenen. Wel legde ze hem meteen in een apart wiegje met een soort trechtertje met zuurstof en zienderogen werd M al weer mooi roze. Ik mocht hem toen nog proberen te voeden, waar hij eerder geen enkele belangstelling voor toonde. We zagen toen M met de seconde paarser en blauwer worden. We zijn allebei volledig niet medisch onderlegd, maar alle alarmbellen gingen toen bij ons af. En niet alleen bij ons. De midwife stevende op me af en rukte zo ongeveer M uit mijn armen en verliet de bevallingskamer.
Complicaties
Hij is meteen in een couveuse met zuurstof gelegd. We realiseerden ons toen dat het foute boel was. Na een paar hele nare en onzekere uren met sporadische updates, werd ons door de dienstdoende kinderarts aangegeven dat M per ambulance naar een academisch ziekenhuis zou worden gebracht. Matilda Hospital had namelijk alleen Medium Care heeft en ze waren bang dat hij binnen afzienbare tijd Intensive Care nodig zou hebben, omdat ze keer op keer al het percentage zuurstof moesten opvoeren. Ook hadden ze al foto’s gemaakt en was duidelijk dat er iets niet goed was met zijn longetjes.
Naar ander ziekenhuis
Aldus geschiedde. Mijn man in een taxi achter de ambulance aan en ik bleef in mijn eentje op de kraamafdeling in dat mooie ziekenhuis, zonder baby. Pas de volgende middag mochten we M bezoeken. Ik in een rolstoel vanuit het ene ziekenhuis naar het andere. Neonatal Intensive Care afdeling had bezoekuren alleen voor ouders tussen 16:00 en 22:00 uur. Uitzonderingen werden er niet gemaakt. Hoe bizar! Een onwerkelijke toestand. Ongeveer 30 uur nadat ik hem ter wereld had gebracht zag ik M pas weer. Hij zag er met zijn roze huidje en een enorme hoeveelheid rossig haar blakend van gezondheid uit tussen alle premature Chinese babyt’jes. Maar niets was minder waar. Ze waren er intussen achter dat M een longinfectie had (oorzaak onbekend) en waren op zoek naar de juiste medicatie die te bestrijden. Kort samengevat, de komende 48 uur waren cruciaal.
Op ‘t randje
Hij kon het redden of niet. Dat was de boodschap. Met andere woorden, afwachten. En je kan helemaal niets doen. Behalve, dat was de opdracht, zorgen dat mijn borstvoeding op gang kwam en fijn afkolven, zodat M door middel van een slangetje toch al van mijn melk kon ‘genieten’. Ik was nog niet ontslagen uit het Matilda dus gelukkig konden ze mij daar bij helpen. Had ook niet veel anders te doen want we mochten pas de volgende dag om 16:00 uur weer naar M. En ondertussen als de dood dat de telefoon zou gaan met slecht nieuws. Vraag niet hoe, maar we hebben ons door die 48 uur heen geslagen en beetje bij beetje ging het beter met M. Hij had steeds minder zuurstof nodig en ademde meer en meer op eigen kracht. De medicijnen sloegen aan!
Stabiel en naar huis
M werd stabiel verklaard, maar nog wel ziek. En op de twaalfde dag na de geboorte mochten we M eindelijk mee naar huis nemen. Ze zijn er nooit achter gekomen wat de longinfectie heeft veroorzaakt, maar ze vermoeden dat deze is opgelopen in het geboortekanaal of in de bevallingskamer na de geboorte. Hij heeft ondanks het zuurstoftekort, gelukkig geen enkele blijvende schade opgelopen. We zijn de medische zorg in Hong Kong eeuwig dankbaar voor hun adequate handelen.
In de herhaling
En anderhalf jaar later werd, wederom in het Matilda Hospital, onze dochter geboren. Keurig op de dag voordat ze was uitgerekend en volstrekt volgens het boekje. Twee uur na aankomst in het ziekenhuis was ze er al. Een eitje die bevalling! Gelukkig ook nog een roze wolk-bevalling meegemaakt! Dezelfde kinderarts die de in 2007 besloot M naar een ander ziekenhuis te sturen, wat in wezen zijn leven heeft gered, was speciaal in dienst gekomen om onze dochter te checken. En helemaal blij kon ze ons vertellen dat ze niets, maar dan ook helemaal niets afwijkends aan haar kon ontdekken. En wat een opluchting was dat!
