Mijn vriend overleed tijdens mijn zwangerschap
Mijn vriend overleed tijdens mijn zwangerschap
Twee jaar geleden, ik zal het nooit vergeten. Sterker nog: ik kan er nu pas een beetje normaal over praten.
Sander en ik hadden al 1 zoontje en ik was zwanger van onze dochter, ik was een week of 33. Sander was de hele zwangerschap al overbezorgd om mij en we grapten steeds dat hij nu al bezorgd was over z’n dochter. Nou, dat moest wat worden later.
En toen die dag.. Sander zou Max uit de crèche halen. De creche belde op een gegeven moment dat Max nog niet was opgehaald en of Max warm eten moest krijgen. Ik begreep er helemaal niks van. Dit was niks voor Sander. Ik probeerde hem te bellen en kreeg geen gehoor. Ik besloot zo snel mogelijk Max te halen en was in de veronderstelling dat Sander me ieder moment terug zou bellen.
Maar dat moment is nooit gekomen. Ik heb hem nooit meer kunnen spreken. Toen ik thuiskwam met Max kreeg ik het meest verschrikkelijke bericht ooit: Sander was verongelukt. Ze hebben hem in het ziekenhuis nog geprobeerd te redden, maar helaas, dat is niet gelukt. Mijn wereld stortte in. Ik wilde niet leven zonder Sander, ik wilde deze baby samen met Sander, dit leven samen met Sander. En was ik zonder Sander en niet alleen ik, ook Max en onze ongeboren dochter. We waren nog niet eens uit de naam en nu moest ik het alleen doen.
De zus van Sander is direct bij me gekomen en eigenlijk na een aantal maanden pas weggegaan. Zij is bij de bevalling geweest en wij hebben samen de naam voor onze dochter bedacht.
Ik ben nu twee jaar verder en kan wel zeggen dat dit de meest zware jaren uit mijn leven zijn geweest en nog steeds heb ik af en toe een diep dal. Max stelt veel vragen over papa en die vragen doen me zeer. Ook maakt het me intens verdrietig dat Sander onze Cecile nooit heeft mogen ontmoeten. Wat zal hij trots zijn geweest op zijn kleine blonde meisje met vlechtjes.
Het enige wat ik jullie kan meegeven is: geniet van iedere dag met je gezin. Voor je het weet staat je leven op z’n kop.
