Leven en dood, verdriet en blijheid
Leven en dood, verdriet en blijheid
Mijn man en ik probeerden al een tijdje een kindje te krijgen, wat niet zo vanzelfsprekend was in ons geval. Maar eindelijk, na 11 maanden, was ik zwanger. De familie (we zijn allebei heel close met onze beide families) had enorm meegeleefd, maar toch besloten we ze niet meteen bij de eerste de beste positieve zwangerschapstest het goede nieuws te vertellen. Ik was veel te bang dat het misschien niet goed zou gaan (ik had al eens een hele vroege miskraam gehad). We besloten het pas te vertellen als we echt een goede eerste echo hadden gehad waarop een mooi kloppend hartje te zien was. Die dag kwam, 22 juni 2016. Zo ongelooflijk blij waren we. Nu konden we dan ook niet wachten onze ouders, broer en zussen op de hoogte te brengen. Zij waren minstens even blij. Voor de ouders van mijn man zou het het eerste kleinkind worden, dus extra bijzonder.
Nou voelde de vader van mijn vriend zich al een tijdje niet goed en er liepen wat onderzoeken in het ziekenhuis. Was 22 juni nog een van de mooiste dagen uit ons leven, 28 juni was misschien wel een van de donkerste dagen. Dat was de dag waarop mijn schoonvader te horen kreeg dat hij pancreaskanker had. Een van de meest heftige en agressieve vormen van kanker die er is, moeilijk tot nauwelijks te behandelen en in het geval van mijn schoonvader was de prognose dan ook slecht. Levensverlengende behandeling was mogelijk, maar kans op genezing was nihil.
Mijn schoonvader had maar een doel: zijn kleinkind in zijn armen kunnen nemen. Maar of dat zou lukken, dat was echt nog maar de vraag.
We hebben mijn schoonvader daarom zo veel mogelijk deel uit laten maken van de zwangerschap. Voor zover hij daartoe in staat was namen we hem mee naar echo’s. We hebben zelfs twee 4D-echo’s laten maken samen met hem. In principe wilden mijn man en ik het geslacht niet weten – hadden we altijd gezegd voordat we zwanger werden – maar om het voor mijn schoonvader wat concreter te maken, hebben we dat toch bij een echo opgevraagd. Hij was erbij toen we hoorden dat we een zoontje zouden krijgen. Mijn schoonvader vond het fantastisch: een stamhouder.
We gingen zo vaak als we konden bij mijn schoonouders langs en lieten hem voelen hoe het kindje in mijn buik bewoog. Hij genoot daarvan. Maar hij ging ook snel achteruit. De laatste maand van de zwangerschap kon hij zijn bed niet meer uit. Hij was gelukkig mentaal nog wel bij, maar hij gaf zelf al aan dat het niet lang meer zou duren.
Ik denk dat het van de spanning kwam, maar bij 38,5 week braken mijn vliezen en kwam de bevalling op gang. Binnen 10 uur was onze zoon daar: Charlie. Vernoemd naar zijn opa.
Het was zo’n voorspoedige bevalling dat ik dezelfde dag nog naar huis mocht. En ook al moest ik natuurlijk rustig aan doen, zoals iedere kraamvrouw en pasgeboren baby, hebben we het toch mogelijk gemaakt om de tweede dag na de geboorte met Charlie Jr. naar Charlie Sr. te gaan. Ons zoontje heeft bij mijn schoonvader in zijn armen gelegen en ik zal nooit de blikken vergeten in zowel de ogen van mijn schoonvader als van mijn man.
Drie dagen later is mijn schoonvader overleden. Ik ben ervan overtuigd dat hij heeft gewacht op onze kleine Charlie, en ik ben ervan overtuigd dat kleine Charlie iets eerder is gekomen zodat opa niet langer hoefde te lijden. Het is bizar hoe dicht leven en dood bij elkaar liggen. Net zoals verdriet en blijheid ook dicht bij elkaar liggen.
Het klinkt misschien gek, maar wij hebben door deze samenloop van omstandigheden heel sterk het idee dat mijn schoonvader en ons zoontje heel nauw met elkaar in verbinding staan. En dat geeft ons een ontzettend fijn en geruststellend gevoel. Charlie Sr. waakt waar hij ook is vast met hart en ziel over Charlie Jr.
Meer lezen?
Ik verlies het vertrouwen in mijn oppas.
Onmogelijke kraammannen.
