Papa Eric vertelt over de bevalling
Papa Eric vertelt over de bevalling
Ik twijfelde of ik de zwaarste of de relaxte bevalling (voor mij dan) zou beschrijven. Maar ik besef me dat het best raar is om als man het over een zware bevalling te hebben (al was dat het echt). Daarom kies ik voor (MIJN) meest relaxte bevalling en dat was de laatste. En dan heb ik het over de echte bevalling zelf en niet de aanloop ernaar toe, want wat dat betreft was de vierde en (hopelijk!!!) laatste zwangerschap wel stressvol en dat zal ik even uitleggen:
Bij de eerste bevalling ben je nog niet gehinderd door enige kennis en stap je er onbevangen in en sta je niet stil bij wat er eventueel allemaal mis zou kunnen gaan. Dat besef dat je heel blij moet zijn als alles en iedereen weer veilig thuis is komt pas met de jaren. Dus bij de vierde was ik door alle horrorverhalen van mensen om ons heen toch wel een beetje gespannen en vroeg ik me af of het niet de goden verzoeken is om na drie gezonde kinderen en drie relatief goed verlopen bevallingen het lot te tarten en voor een vierde te gaan. Want statistisch gezien, zou er dan best wel eens de kans kunnen bestaan dat er iets mis zou kunnen gaan. Dat gezegd hebbende: de bevalling zelf was dit keer voor mij een eitje. Allereerst de timing. Ik had al een paar keer meegemaakt dat ik of van 24:00 – 04:00 uur de tijd tussen de weeën aan het timen was, maar deze keer besloot mijn vrouw dat we naar het ziekenhuis gingen rond etenstijd. Het tasje stond klaar en de sfeer was relaxed. De verloskundige had ’s middags thuis de vliezen gebroken, dus dat was perfect getimed door vrouwlief. Aangekomen in het ziekenhuis leek het bijna of we bij een hotel incheckten, het was heel rustig, dus we werden door een grote groep verpleegkundigen verwelkomd en ook daar was de sfeer relaxed. De verloskundige bekommerde zich om mijn vrouw en de verpleegkundige vroeg of ik wat te eten wilde en of ik misschien tv wilde kijken. Ik vroeg haar wat er op het menu stond en wat ze zelf zou kiezen als ze mij was. Terwijl ik lekker aan het eten was en lekker naar sport aan het kijken was, ging intussen de bevalling gewoon verder en het enige wat ik af en toe hoefde te doen was vragen hoe het ging en of het al zover was. Maar gelukkig hadden de dames me nog niet nodig. Er kwam een leuke , jonge, vrouwelijke anesthesist binnen, die zelfs aan mij vroeg hoe het met me ging. .Ik voelde me de koning te rijk. Helaas had een ruggenprik geen zin meer en was ze er al bijna.
Toen het zover was heb ik natuurlijk geholpen, maar niet te veel en de gebruikelijke uitbranders bleven deze keer achterwege.
Om 22:00 uur waren we alweer thuis en voelde mijn vrouw zich zo goed dat ze zelf nog de kadootjes voor in de schoenen van de kinderen ging inpakken. Voor mij was het grootste cadeau dat ik me bij thuiskomst pas weer echt besefte hoe dankbaar en blij ik wel niet was dat mijn vrouw en onze lieve zoon gezond en wel veilig thuis waren!
Onze verloskundige (4 keer dezelfde lieve vrouw) heeft topwerk verricht!
