Onmogelijke kraam-mannen
Onmogelijke kraam-mannen
Dagboek van een kraamheks
Hou me te goede hoor, ik snap best dat vaders het in de kraamweek niet makkelijk hebben, maar soms kom ik exemplaren tegen… Zoals jaren geleden, toen het voeden nog om de drie uur ‘moest’. De vader kwam na een paar dagen met de vraag wanneer zijn kind om de vier uur gevoed kon worden want ‘zij hadden wat tijd voor zichzelf nodig…’ Het liefst wilde ik antwoorden dat ze die tijd voor zichzelf de komende 18 jaar op hun buik konden schrijven, maar dat zei ik niet!
Of de vader die na de eerste nacht thuis met de baby ’s morgens verzuchte dat ‘als dit zo door zou gaan, hij het niet zou trekken…’Het liefste wilde ik antwoorden dat hij misschien beter een konijn had kunnen nemen, maar dat zei ik niet!
Maar soms… heel soms kan ik er niets aan doen, dan kan ik me niet inhouden. Vooral bij vaders die niet begrijpen hoe ingrijpend de eerste week voor zo’n baby is.
Ze hebben negen maanden op 37 graden liggen dobberen, kregen hun voedsel zonder erom te hoeven vragen, hoorden geruststellende geluiden zoals de hartslag en het bloed door mama’s aderen stromen en ineens is dat weg en lig je ‘s nachts in een te groot koud bed, zonder vertrouwde geluiden en vooral zonder de enige persoon die je kan troosten. Tja, dan ga je echt wel huilen.
Mijn collega verwoorde dat heel mooi als: baarmoeder heimwee.
Maar bij deze vader kwam die niet echt over… vandaar mijn eigen vergelijking:
Stel, je woont op een onbewoond tropisch eiland met alles wat je hartje begeert. Je geniet van de warme bries en de verkoelende zee en je krijgt het heerlijkste eten en de lekkerste vruchtendrankjes (oké, niet helemaal onbewoond dan, er is een kok, een ober, en iemand die de rotzooi achter je kont opruimt…Hé, je moeder is er dus al!). Plotseling wordt je opgetild en midden op Time Square in New York neergezet! Dan ben je toch ook wel even van de leg?
Helaas kwam ook deze vergelijking niet helemaal binnen, maar ik had me in ieder geval even lekker in de tropen gewaand.
Ik vermoed dat het een hoop vaders zwaar valt omdat ze geen controle kunnen uitoefenen. Ze twijfelen of de baby wel voldoende uit de borst drinkt (gek genoeg hebben moeders vaak meer vertrouwen in hun lijf), en uitleggen dat de baby echt wel genoeg reserves heeft om die eerste dagen te overbruggen is door hen ook niet te controleren.
Op de zaak valt alles te regelen en te plannen zoals zij dat willen en helaas lukt hen dat thuis niet.
En dat kan best zwaar zijn, dat snap ik best en daarom zeg ik wel vaker niet wat ik denk, nee, ik zeg dat het echt wel goedkomt en dat het tijdelijk is, en dat is het vaak ook.
En verder verwen ik ze allebei met lekkere lunches, heerlijk gezonde fruithappen en veel koppen thee en koffie (de pappa’s dan) en geef ze complimentjes dat ze het zo goed doen… terwijl ik in gedachte een teugje van mijn cocktail neem.
José van Det
Lees ook:
