Kraamverzorgende José vertelt
Bij elke bevalling waar ik naar toe ga, hoop ik altijd dat het maar een gezond kindje mag zijn. Zo ook een jaar of drie terug, toen ik om een uurtje of vier ‘s nachts werd opgeroepen.
Bij aankomst bleek de baby al geboren en alles zat er op en er aan! Toch was de sfeer anders dan ik gewend was. Ik kon er op dat moment mijn vinger niet op leggen, maar toen ik er later die ochtend terugkwam hoorde ik wat daar de reden van was.
Het oudste kindje van twee jaar, een lief, mooi mannetje met grote blauwe ogen en prachtige blonde krullen, had een paar maanden ervoor de diagnose acute leukemie gekregen, dus was zowel de zwangerschap als de bevalling wat beladen. De vader had daarvoor al een burn-out dus deze klap erbovenop zorgde ervoor dat hij weinig in beeld was die week.
Het mannetje moest om de dag naar het ziekenhuis voor chemo en op de vierde dag ging moeder zelf weer mee. Zij herstelde goed, en ik denk achteraf ook dat dat een soort van overlevingsdrang was. Ze moest er zijn voor haar kind dat zo ziek was! Gelukkig had het mannetje het zelf niet zo heel erg door en ging de baby ook gewoon mee in de flow.
De chemo’s waren natuurlijk geen pretje en om het leed te verzachten had ik die middag pannenkoeken voor hem gemaakt. Hij had nog tegen de verpleegster gezegd dat hij straks pannenkoeken ging eten.
Bij thuiskomst ging er met moeite één in, maar hij vond het heerlijk. Ik stuurde moeder naar bed en stopte hem ook in bed. Na een half uurtje werd hij huilend wakker, hij had zijn hele bedje ondergespuugd! Ik had eerder die week al instructies gehad over het gebruik van handschoenen bij het verschonen, want lichaamssappen met chemo schijnen gevaarlijk te zijn.
Ik trok dus gelijk mijn handschoenen aan en ging naast hem zitten. Maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het knulletje mét handschoenen aan over zijn bol te aaien om te troosten… ik trok ze uit en nam hem in mijn armen. Ik heb geen moment getwijfeld of ik iets gevaarlijks of niet deed. Het enige wat ik wilde was dit mannetje troosten!
De kraamweek kabbelde voort en na een verlenging nam ik op dag tien afscheid. Ik vroeg of ze mij op de hoogte wilde houden hoe het met hen verder ging want zo’n intense week gaat je niet in de koude kleren zitten.
Een half jaar later kreeg ik een appje waarin moeder vertelde dat de behandeling aan het aanslaan was. Ik was zo blij met dit bericht!
Ik heb sindsdien nog vaak aan ze gedacht en plotseling, na twee jaar, kreeg ik weer een app.
Ik herkende het nummer niet en terwijl ik het bericht las, begon ik te huilen… het bericht was van ‘mijn kraamvrouw’ die vertelde dat haar oudste genezen verklaard was en dat haar man ook weer redelijk de oude was. Het ging goed met het gezin en ze bedankte me nogmaals voor mijn goede zorgen. Ik antwoordde haar dat ik dat echt met alle liefde en met heel mijn hart gedaan had.
Mijn werk is soms lichamelijk en geestelijk zwaar, maar oh zo mooi…
José van Det
