Moeilijk

Eigenlijk zat mijn dienst er al op, ik had twee gezinnen gedraaid, maar de laatste was wat eerder klaar. Dus belde ik de planning of ik nog ergens naar toe moest of dat ik naar huis kon gaan. Op de valreep was er nog een gezinnetje thuisgekomen van het ziekenhuis. Een buitenlands gezin, tweede kindje maar het eerste kind was in het land van herkomst geboren dus ze waren nog niet bekend met kraamzorg.

Bij binnenkomst werd ik niet erg hartelijk ontvangen. Ik merkte dat er nauwelijks Nederlands werd verstaan en gesproken. Dat maakt het voor ons altijd iets ingewikkelder. Toen ik de slaapkamer in kwam, zat de kraamvrouw rechtop in bed, op en top opgemaakt en ze keek me laatdunkend aan. Ze gaf me een slap handje en vroeg iets aan haar man, in een taal die ik niet verstond. Hij vertaalde: “ze vraagt wat je komt doen”. Ik antwoordde dat ik kwam helpen en vroeg toen of ze een intakegesprek hadden gehad. Dat bleek wel het geval te zijn. Ik probeerde nogmaals uit te leggen waarvoor ik precies kwam. Nog kon er bij mevrouw geen lachje af en er werd in een voor mij onverstaanbare taal heen en weer gepraat. Ik ging de baby maar controleren. Vervolgens checkte ik het bedje van de baby. Dat was een veel te groot bed met een dekbed. Ik legde uit, zo goed en zo kwaad als dat ging, dat een dekbed gevaarlijk is, dat je met zo’n kleintje beter een lakentje en dekens  kan gebruiken en dat je een bed kort moet opmaken. Een dodelijke blik mijn kant op was het antwoord. Ze had alleen maar grote dekens dus ik ging een beetje improviseren. Terwijl ik daarmee bezig was, kwam er ineens een heleboel bezoek binnen en werd ik niet meer gezien. Ik ging in een andere kamer het Groene Boekje invullen en toen ik daarmee klaar was, liep ik nog even de slaapkamer binnen. Daar werd ik totaal genegeerd en ik besloot te gaan.

De volgende dag ging ik er weer naar toe. Ik werd opgewacht door meneer met de papieren van de verzekering. Hij vond dat ik teveel uren had opgeschreven voor de tijd dat ik er was geweest. Ik probeerde uit te leggen hoe een drie-uurszorg werkt, maar dat ging niet. Deels vanwege het taalprobleem maar ook omdat meneer het niet wilde horen. En of ik dan nu maar het huis wilde gaan poetsen. Om eindeloze discussies over uren en werkzaamheden te voorkomen heb ik maar doorverwezen naar het kraamburo. Ik had de vorige dag gevraagd de luiers te bewaren en uitgelegd waarom maar ze hadden ze toch weggegooid want ze vonden het vies. Ik wilde haar hechtingen controleren maar dat weigerde ze. Ik mocht haar nog wel temperaturen, maar dan alleen met een oorthermometer……. Ik heb er nog 2,5 uur met moeite doorgebracht en verliet daarna zeer opgelucht het huis, de dag daarop zou ik vrij zijn en ik zou daar dus niet meer komen.

Dit zijn de zorgen die ons enorm veel energie kosten. Je komt met de beste bedoelingen maar mede door de gebrekkige communicatie loopt het niet. Je voelt je in zo’n situatie ontzettend ongemakkelijk en een buitenstaander. Sommige gezinnen willen nou eenmaal geen zorg. Tenminste, ze vinden het best als je de wc schoonmaakt,  maar  moeder en kindzorg vinden ze vaak onzin. En daar zijn wij in de eerste plaats toch voor! Maar ergens hebben ze wel gelijk, veel dingen doen zij gewoon op hun manier, volgens hun cultuur en wie zijn wij om dat te veranderen. Die kindjes worden ook echt wel groot.

Het heeft mij een paar dagen gekost om dit gezin van me af te schudden, ik zat er echt een paar dagen niet goed van in mijn vel. Ongewild heeft zoiets op mij enorme impact. Helaas ben ik niet zo iemand die dat makkelijk van zich af kan laten glijden.

Reageer op artikel:
Moeilijk
Sluiten