Het buitenaardse wezentje…
Als je in verwachting bent, dan hoor je continu dat het mooiste uit je leven je staat te gebeuren, je de pijn van de bevalling direct vergeten bent en dat je je eigen kind de mooiste vindt van allemaal.
Inmiddels is mijn dochter drie, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik haar echt niet zo knap vond. Niet toen ze net geboren was, maar ook een paar dagen later zag ik ‘het’ niet helemaal. ‘Het’ waar alle ouders over praten, dat je dat kleine wezentjes nooit meer los wilt laten en dat je daar onvoorwaardelijk van houdt.
Het erge is dat ik me er voor schaamde. Ik acteerde naar mijn vriend, mijn kraamverzorgende en al het bezoek dat ik in de zevende hemel was, maar heel eerlijk zag ik ‘het’ maar niet. Dat ‘het’ continu drinken moest, dat dat pijn deed bij mij, dat ik moe was en zij overdag maar altijd sliep maakte me geïrriteerd, maar ook bang. Ben ik de enige op deze aardbodem die niet automatisch staat te springen om een dit vreemde wezentje de hele nacht aan mijn borst te hebben. Voelen al die moeders die pijn en moeheid dan niet en zien ze alleen maar een blinkend prinsesje voor zich?
Toen ik het na een tijdje voorzichtig aankaartte bij wat vriendinnetjes bleek ik niet de enige te zijn geweest. Fjeeei, dat voelde als een enorme opluchting. Ik was dus niet de enige die mijn pasgeboren baby als een buitenaards wezentje zag. Die gedachte gaf rust, de rust die ik nodig had om aan mijn buitenaardse wezentje te wennen. Na een tijdje begon het gevoel steeds meer te komen, het ‘houden van’ en het ‘helemaal gek knuffelen’ ging het gevoel van het buitenaardse wezen overnemen en inmiddels is zij al jaren mij allesje. Wat mij betreft mag er wel wat vaker over worden gesproken dat het enorm wennen is voor sommige prille moeders en het zou fijn zijn als mensen daar geen oordeel over vellen. Het overkomt je gewoon.
