Moeders, laten we wat liever zijn voor elkaar
Ik ben een moeder die het heerlijk vindt om verhalen en ervaringen van mede-moeders te lezen. Ik struin heel wat social media pagina’s af, websites voor jonge ouders, ben dol op blogs en een fanatiek forum-bezoeker. Het geeft me een soort van gerust gevoel dat ik niet de enige ben die struggelt met bepaalde opvoedkundige zaken en ik word er wijzer van. Eén dingetje… de keiharde verwijten en beschuldigingen die soms (en voor mijn gevoel telkens vaker) over en weer vliegen, die zijn soms echt shocking.
Bestaat dé enige juiste manier of de perfecte moeder?
Natuurlijk kunnen mensen van mening verschillen; niet meer dan normaal. Iedereen mag zijn eigen mening hebben. Graag zelfs. Want door die verschillende meningen te lezen, te overdenken en af te wegen is het makkelijker om zelf een mening te vormen. Dus meningen, positief dan wel negatief: meer dan welkom. Maar soms zijn het alleen geen meningen meer, maar gewoon grove verwijten op de persoon af. ‘Egoïstische moeder’, ‘jij had beter geen kinderen kunnen nemen’, ‘jij houdt vast niet van je kind’, et cetera… terwijl ze de persoon in kwestie in 99,9% van de gevallen niet eens kennen!? Da’s niet niks. Er bestaat toch niet zoiets als dé enige juiste manier? Er is toch geen kindje, geen ouder en geen situatie hetzelfde? En je kunt toch niet in iemands situatie kijken? Je leest alleen dat wat zwart op wit staat en de context is vaak een groot grijs gebied.
Waarom doen we dit elkaar aan?
Wat ik me dan oprecht afvraag; waarom doen wij moeders dit elkaar aan? Waarom gaan we er niet gewoon vanuit dat iedere moeder alles doet wat in haar macht ligt om haar kind groot te brengen op de beste wijze, sowieso met een hart bommetje vol van liefde? Misschien is haar wijze niet jóuw wijze, maar jouw wijze is misschien ook niet háár wijze. En wie zegt dat jouw wijze de (enige) juiste wijze is? Het ouderschap brengt – voor de een meer dan de ander – al genoeg onzekerheden met zich mee, daar helpt een keihard oordeel van iemand die het toevallig anders ziet echt niet bij. Zolang liefde en veiligheid overheerst, is er in principe toch geen goed of fout?
Laten elkaar in waarde
En ja, soms moeten ouders zichzelf nou eenmaal ook niet uit het oog verliezen. Wat niets met egoïsme te maken heeft, of gebrek aan liefde, of slechte moederkwaliteiten, maar juíst ten gunste van het kindje kan werken.
Zo zijn er moeders die fulltime werken en moeders die bewust kiezen voor het fulltime-moederschap, allebei zullen ze daar hun – goede – redenen voor hebben. Of er zijn moeders die genoeg borstvoeding produceren om de hele straat te voeden, maar er zo onrustig en onzeker van worden dat ze er toch voor kiezen om op kunstvoeding over te gaan. Maakt ze dit een slechte, liefdeloze of egoïstische moeder? Of is het kind juist gebaat bij een moeder die lekker in haar vel zit, zodat zij zonder stress niets dan liefde kan geven aan haar kindje?
Wat het onderwerp ook is, hoe erg je het er wel of niet mee eens bent, zullen we elkaar gewoon in waarde laten? En geen grove verwijten meer spuien? Gewoon net even wat liever zijn voor elkaar. Het moederschap kent al onzekerheden genoeg, toch?
(PS: Vaders die meelezen, jullie mogen gewoon daar waar ‘moeder’ staat ‘vader’ lezen hoor!)
