De bevalling van Mel
Ik ben over ruim 2 weken uitgerekend van mijn eerste kindje. Ik voel me goed, geniet van de zeeën van tijd en heb iedere dag wel een gezellige koffie- of lunchdate met een vriendin.
Ik verwacht dat het nog wel een week of drie gaat duren, gezien de veel te late bevalling van mijn zus twee jaar geleden.
Het kamertje is klaar, de kleertjes liggen keurig gestreken in de laatjes, en de klossen zitten onder het bed. Alles is klaar, alleen nog het vluchtkoffertje, maar dat is misschien een beetje overdreven om nu al klaar te zetten, ik heb per slot van rekening nog alle tijd.
Na een middag net iets te veel gelopen te hebben met een vriendin, zit ik uitgeteld, maar lekker relaxed naar het journaal te kijken. Manlief belt dat hij later thuis komt dan verwacht, zijn afspraak bij de klant loopt uit en ik hoef geen rekening met hem te houden met eten.
Shit, het eten is net klaar. Ik heb net twee heerlijke braadworsten gebakken met aardappeltjes en groente, ook zo zonde als het niet opgegeten wordt. Achteraf snap ik het ook niet helemaal maar ik besluit te beginnen met het opeten van beide braadworsten, kennelijk op dat moment waar ik zin in had…
Op het moment dat ik opsta om naar de keuken te lopen om nog wat groente en de aardappeltjes op te scheppen, breken mijn vliezen. Het voelt alsof ik aan het plassen ben zonder het te kunnen tegenhouden. Ik voel meteen een blije opwinding in me opkomen, mijn god, het gaat gewoon beginnen!!! Het eerste dat ik doe is naar de wc snellen, daar zie ik in één oogopslag dat het vruchtwater troebel is (zacht gezegd, want het was eigenlijk een soort erwtensoep, niet overdreven…), de baby had dus duidelijk in het water gepoept. Ik ben alle instructies uit de boekjes en voorlichtingsavonden in één klap vergeten, wat nu?! Volkomen verdwaasd doe ik een enorme prop wc-papier in mijn onderbroek, bel ik giechelig van opwinding manlief op dat hij maar meteen moet komen en bel ik de verloskundige. Zij belt me binnen een paar minuten terug en zegt dat ik me zo snel mogelijk moet melden bij het Lucas Andreas Ziekenhuis. Als een kip zonder kop gooi ik wat spullen in een tas, wat moet er ook alweer allemaal mee, kleren voor de baby, kleren voor mijzelf, verzekeringspasjes, fototoestel… ik heb moeite met focussen terwijl ik voel dat het water maar blijft stromen, had ik nu toch maar dat vluchtkoffertje maar klaar gezet…
Mijn man staat binnen 10 minuten voor de deur en we rijden blij en ongelovig naar het ziekenhuis. In de auto bel ik m’n ouders en m’n zus. Nog steeds dringt het niet echt tot ons door dat het nu daadwerkelijk gaat beginnen. Als een kind in het vruchtwater gepoept heeft is dat een teken dat er iets aan de hand kan zijn en dat hij zo snel mogelijk geboren moet worden. Dit wist ik theoretisch wel, maar heb dat op dat moment compleet verdrongen, kop in het zand gestoken en alleen maar blij uitgekeken naar de bevalling.
In het ziekenhuis aangekomen werden wij in een apart kamertje geplaatst en werd de hartslag van de baby en de sterkte van de weeën gemonitord met vreselijke strakke banden om mijn buik. Na een half uurtje begonnen de weeën op gang te komen, het was inmiddels een uurtje of 21.00. Ik kon niet lekker liggen, allereerst zat die dikke buik natuurlijk in de weg, en zodra ik ging verliggen, was het signaal weer weg en werd er niets gemonitord. De weeën werden heftiger wat mijn man per keer aankondigde door de grafieken op het scherm te bekijken ‘oh, nu komt er een heftige aan’, lekker dan… Ook moest ik overgeven, keer op keer, totdat m’n maag echt helemaal leeg was. Toen zakte de misselijkheid eindelijk weg. Achteraf gezien misschien niet zo handig om alleen maar 2 vette braadworsten te hebben gegeten, wat de verloskundige verbaasd beaamde… Na verloop van tijd werd het steeds intenser, ik sloot mezelf helemaal af en bleef bij elke wee aftellen tot ik weer een paar tellen op adem kon komen. Aan de muur hing een klok, de minuten kropen eindeloos langzaam voorbij… De verloskundige kwam af en toe en constateerde dat de ontsluiting gestaag vooruit ging, ik hield me vast aan het verhaal van 1 cm ontsluiting per uur, helaas ging die vlieger bij mij niet op. Om 9 uur had ik nog maar 4 cm, ik was toen al 12 uur bezig. Ik raakte af en toe in paniek dat het zo lang duurde en was bang dat ik niet kon volhouden, dan wou ik heel hard in de hand van mijn man knijpen en daarna weer snel loslaten en terug in m’n cocon om de weeën vol te houden, of zoals ze dat noemen, op te vangen. In de kamer was geen extra bed voor de partner, geeneens een fatsoenlijke bank. Sterker nog, mijn man klaagde dat het een bank was zoals ze op het station hebben, om te voorkomen dat zwervers er gaan liggen, met harde richels er tussen. Hij heeft al die uren half gehangen op een harde bank en af en toe even mijn hand vastgehouden om daarna weer af te moeten druipen naar zijn bank.
Achteraf vond ik mijn cocon wel heel gaaf aan mijn bevalling, ik was in een soort opperste concentratie om het vol te houden en het lukte gewoon, hoe vreselijk pijnlijk het ook was. Het voelde als een bovenmenselijke prestatie, een soort oer-pijn dat je over je heen moet laten komen zonder in paniek te raken, en dat uur na uur. De mentale kracht die het dan van je overneemt is geweldig, Je weet dat niemand je kan helpen, dat je er echt doorheen moet, er is geen keus. Ik vond het (allemaal achteraf natuurlijk J ) fantastisch om al die uren meegemaakt te hebben, dat je in staat bent om zoiets vol te houden vind ik nog steeds een wonder.
Om een uur of 14.00 had ik nog steeds maar 6 cm ontsluiting… Op het moment dat de moed me echt in de schoenen begon te zakken, hoorde ik een uurtje later dat er 3 cm ontsluiting bij was gekomen en dat de boel gereed gemaakt werd voor de bevalling. Eindelijk! De laatste centimeters heb ik er gratis bij gekregen toen ik op het punt stond te breken…
Van het één op het andere moment namen de persweeën het over van de ontsluitingsweeën, een hele andere soort pijn die je, zo had ik 2 dagen eerder bij de zwangerschapscursus geleerd, op een andere manier moet ‘wegpuffen’. Op zich prima om die theorie te krijgen, maar je kan ook gewoon echt niet anders dan wild hijgen, onmogelijk om in je geconcentreerde cocon te blijven, er raast een soort storm door je lijf en die dendert maar door, uitgesloten dat je deze onder controle kunt krijgen. Alleen kende mijn man deze theorie niet dus die schrok zich wild toen ik ineens met opengesperde ogen rechtop ging zitten en zo hard ging hijgen. Tussen het hijgen en de paniek door moest ik hem dus geruststellen en vertellen van de cursus en dat ik had geleerd om juist nu te hijgen als een hondje…
Gelukkig waren op dit moment de verloskundige en verpleegster de boel al aan het klaar zetten en kon ik vrij snel beginnen met persen. Doodeng om alle kracht in te zetten die je in je lichaam hebt om te persen, het duurde een paar keer voordat ik dat echt durfde. Na een paar keer flink persen was ik zogezegd ‘halverwege’, wat eigenlijk betekent dat ik een paar seconde een kind half uitgeperst had maar nog niet helemaal, die dus soort van vast zat…het voelde alsof de boel in brand stond, dit was echt niet uit te houden. Gelukkig was dit maar kort, bij de volgende pers floepte m’n kleine kereltje er helemaal uit en werd hij bij me neergelegd.
Met ingehouden adem wachtten we op het eerste huiltje en dus de eerste ademhaling. Het ging heel snel maar ik kan me dit moment nog heel goed herinneren, alsof de tijd even stil staat… En dan de opluchting en verbazing als je het ook echt hoort.
Ik kon me niet meteen ontspannen en van het moment genieten. Ik wist dat de placenta er nog uit moest en dat dat weleens voor problemen kan zorgen. Gelukkig ging dat bij mij probleemloos, ik heb er weinig van meegekregen. Wel moest ik nog gehecht worden, wat in eerste instantie helemaal niet lukte omdat mijn hele lijf ongecontroleerd hard trilde, een soort reactie van de inspanning die ik geleverd had. Na een minuut of vijf stopte dat langzaam en konden de hechtingen geplaatst worden.
Klaar nu, dacht ik, lakens erover, mij en mijn onderkant nou eens even met rust laten en m’n kind rustig bij me, genoeg met al die drukte om me heen! Hoewel ik plaatselijk verdoofd was en dus niets van de hechtingen gevoeld heb, is het idee eng en je wil zo graag dat het klaar is…
Je verlangt maar naar één ding: samen met je man naar je kleintje kijken, hem voelen, aan hem snuffelen en je verwonderen om dat prachtige gezichtje en zijn kleine geluidjes, uitdrukkingen, zachte huidje en zoete geurtje. Hij was er, onze drie-eenheid was eindelijk een feit!
