Frustraties van een kraamheks (3)
Frustraties van een kraamheks (3)
Vorige keer maakte ik me ontzettend kwaad over de druk op de kraamzorg en met name de houding van de minister en de zorgverzekeraars die wél concludeerden dat het zó niet kon, maar er ook niets aan deden!
Ik heb zelfs mijn ‘frustratie van een kraamheks’ als brief naar alle grote zorgverzekeraars en de minister gestuurd. Van vier verzekeraars heb ik een reactie gekregen. Drie daarvan heb ik telefonisch gesproken en hoewel het een probleem is wat niet zo een, twee, drie op te lossen is, vond ik het wel een goed gesprek en ik heb de stille hoop dat zij met mijn suggestie een klankbordgroep met kraamverzorgenden samen te stellen, iets gaan doen. Want het is toch raar dat er tijdens de besprekingen óver de kraamzorg geen kraamverzorgenden bij zijn ( ja, zorg managers en leidinggevenden, maar niemand van de werkplek zelf!)
Wat mij ontzettend tegenviel is dat ik van het ministerie niets, maar dan ook echt niets gehoord heb! Dit zijn onze volksvertegenwoordigers…
Maar waar ik ook ontzettend verdrietig van wordt is dat ik nu voor de zoveelste keer bij een gezin ben waarbij de baby niet gewoon in het plaatselijke ziekenhuis geboren is, maar veel verder weg. Waarbij de verloskundige een kwartier heeft moeten bellen om maar een ziekenhuis te vinden waar het gezin terecht kon. Een kraamvrouw die om medische redenen in het ziekenhuis moest bevallen waar haar dossier met de afspraken tussen haar en de gynaecoloog lag, die alleen in een ziekenhuis 25 km verder terecht kon, waar geen tijd meer was om het dossier op te vragen.
Of een gezin die bijna naast het ziekenhuis woont. Kon er niet terecht, moest uiteindelijk naar Amsterdam, in de spits! Werd een ambulance gebeld die met 160km p/u over de A4/A10 scheurde.
En dan is er nog een grote kans dat dit gezin de rekening voor de ambulance ook nog moet betalen.
En waarom konden deze gezinnen niet in het oh zo mooie en nieuwe ‘vrouw en kind centrum’ hier in Haarlem bevallen, waar wel 16 bevalkamers zijn? Omdat de helft van deze bevalkamers gesloten zijn wegens personeels gebrek!
En niet alleen hier, dit is een landelijke probleem…
En de (kraam)verpleegkundigen in de ziekenhuizen, die werken zich een slag in de rondte, die willen wel, maar die kunnen ook niet meer.
Vorige maand was er een demonstratie tegen de werkdruk in de zorg. Er werd op social media opgeroepen om allemaal naar Amsterdam te komen, maar van de verwachtte duizenden bleken er maar enkele honderden te zijn gekomen…
En is dat omdat wij het niet belangrijk vinden, is het omdat het regende of omdat we geen zin hadden?
Nee! Het was omdat we in de zorg werken, en dan laat je je patiënt of cliënt niet alleen.
Laatst gingen boeren met hun tractoren demonstreren, hele snelwegen liepen vast. Hoe vaak waren in de afgelopen jaren scholen niet dicht omdat de leraren staakten?
Hoe vaak was het treinverkeer ontregeld omdat het NS personeel staakte?
Hoe vaak kregen we geen bekeuringen omdat de politie staakte? (…Oké, slecht voorbeeld)
Maar mijn punt is, iedereen kan en mag gaan staken maar als je in de zorg werkt wíl je wel maar kán je niet staken. Want daarom werken we in de zorg, omdat ons hart in de zorg zit, bij onze gezinnen en patiënten. Die willen we niet in de steek laten, en ik denk dat ze dat in den Haag ook wel weten…
En ik snap dat er veel belastinggeld naar andere, óók belangrijke zaken gaat maar waar ik met mijn ‘simpele’ verstand nog steeds niet bij kan is dat de directieleden en managers van grote zorginstellingen leven als God in Frankrijk terwijl de mensen die er toe dóén, die levens redden, die aan het bed staan, die verdienen een schijntje! Nee, dat zeg ik verkeerd: zij VERDIENEN een goed salaris, maar krijgen een schijntje!
Misschien kan de minister daar eens naar kijken, en dan vergeef ik hem dat hij mijn eerdere frustratie genegeerd heeft!
José van Det
Aan dit gezin denk ik liever niet meer terug
