Aan dit gezin denk ik liever niet meer terug
Dagboek van een kraamheks 32
Ik was nog maar een paar jaar in het vak en mocht naar een gezin met een eerste kindje dat die morgen in het ziekenhuis geboren was. Bij binnenkomst waren oma en opa er ook en moeder lag boven in bed de kleine te voeden. Oma zat er naast en we waren met ons kennismakingsgesprekje bezig. Op dat moment klonk er een hele hoge kreet (uit de baby) en hoor ik moeder roepen: “ze wordt helemaal blauw!” Ze kwam direct overeind en gaf het kind aan oma die het vervolgens aan mij wilde geven. Ik verstijfde! Ik had geen flauw idee wat ik moest doen en ik weet echt niet meer wat ik gedaan heb, áls ik al iets gedaan had. Het volgende moment wat ik me kan herinneren is dat de baby op het aankleedkussen lag en dat we haar door te prikkelen weer alert probeerde te krijgen. Dat lukte gelukkig! Intussen had moeder zelf, heel rustig en beheerst, 112 gebeld.
Binnen no-time kwamen er twee ambulances met gillende sirenes aanrijden. De baby was inmiddels weer bijgekleurd, maar nog wel wat versuft. De ambulance verpleegkundigen keken haar helemaal na, konden niets vinden maar besloten haar toch mee te nemen. De eerste ambulance nam moeder en kind mee, terwijl vader er achteraan reed en ik hielp de andere verpleegkundigen mee hun spullen weer naar de andere ambulance te brengen.
Ik was inmiddels, door de aanwezigheid van wel vier verpleegkundigen, weer tot mezelf gekomen en terwijl we af en aan liepen zei ik voor de grap dat ik wel een ambulance beer verdiend had.
Toen ik hierna weer naar huis reed realiseerde ik me wat er eigenlijk gebeurd was en wat mijn rol in het geheel geweest was, of had kunnen zijn. Ik zette mijn auto stil en belde kantoor. Alleen de bereikbare dienst was er en daar kon ik niet echt mijn ei kwijt (het zou tot na het weekend zijn dat ik mijn leidinggevende pas sprak)
De baby bleef nog een paar dagen in het ziekenhuis en toen ze naar huis kwamen was ik inmiddels weer bij een ander gezin, maar ik begreep dat ze toch liever een andere kraamverzorgster hadden omdat ik ze aan dit incident herinnerde. Logisch!
Al die tijd bleef het malen: Wat had ik nu gedaan? Waarom verstijfde ik?
Eigenlijk heel simpel! Ik wist niet wat ik moest doen! Ik vroeg mijn leidinggevende of we niet een reanimatie bijscholing konden krijgen, maar dat was te duur!
Ik heb de Hartstichting gebeld en gevraagd of er speciale baby reanimatie cursussen in mijn buurt gegeven werden. De dichtstbijzijnde was 40 km verder en die zat voor de komende maanden vol. Ik legde uit wat er gebeurd was en binnen een half uur werd ik teruggebeld met de mededeling dat ik eind van de week terecht kon en dat de cursusleider voor mij speciaal een babypop zou meenemen. Ik heb de cursus gevolgd en uiteraard niet van mijn werkgever vergoed gekregen. Maar dat interesseerde mij op dat moment ook niet. De wetenschap dat ik, mocht het ooit weer gebeuren, zou wéten wat ik moet doen, was voor mij voldoende.
Gelukkig heb ik daarna bij goede kraambureau’s gewerkt, waar we jaarlijks wél alle bijscholingen kregen en waar we, desnoods midden in de nacht konden bellen om ons verhaal te doen.
En de beer…die staat op de logeerkamer in de boekenkast, ergens achterin. En als ik hem zie moet ik altijd aan dit gezin denken en dan voel ik de onmacht van toen weer en tegelijk de boosheid naar mijn toenmalige kraambureau. Maar ook een beetje trots op mezelf dat ik zelf stappen heb ondernomen om meer kennis te vergaren!
José van Det
www.kraamheks.nl
PS.
Jaren later ben ik er trouwens, dankzij een verhaal van een collega, achtergekomen wat er nu eigenlijk gebeurd was. De baby kreeg een ‘ALTE’ (dit staat voor Apparent Life Threatening Event). De baby wordt slap, bleek of blauw en lijkt niet te ademen. Door hem te prikkelen komt hij vaak weer snel bij, maar soms moet er beademd worden.
Lees ook:
