De bevalling van Lilian
De bevalling van Lilian
Mijn eerste baby. Ik was vier dagen over tijd en had een afspraak bij de verloskundige. Ik verwachtte er niet veel van, want al mijn vriendinnen hadden me verteld dat het zeker nog wel even zou duren. Mijn verloskundige wilde wel even voelen en ze vertelde me dat ik al een ruime anderhalve centimeter ontsluiting had. Ik was helemaal in shock en voelde me eigenlijk al helemaal trots dat ik “zo ver” was gekomen. Ze besloot me te strippen en dan zouden we wel zien of er wat zou gebeuren. Ze had me voorbereid op het feit dat er helemaal niks kon gebeuren, behalve wat lichte krampjes.
Het strippen deed eigenlijk helemaal geen pijn, los van dat ik het wel een beetje gênant vond om daar met mijn benen wijd te liggen, maar goed… dit is natuurlijk maar het begin.
Toen ik thuis was ben ik lekker op bed gaan liggen, eigenlijk voelde ik me totaal niet anders, behalve dat ik me enorm op mijn lichaam aan het focussen was. Ik had mijn vriend verteld dat het zou kunnen gebeuren, maar dat het zomaar ook nog een week zou kunnen duren. Hij was gewoon nog op zijn werk en ik lag lekker op bed. Ik was een beetje in slaap gevallen, totdat ik wakker werd met enorme krampen. Dit zouden vast beginnende weeën zijn, dus ik besloot me op mijn serie te focussen. De krampen werden een stuk erger, maar goed, om nu de verloskundige te bellen is ook zowat. Mijn telefoon lag in mijn bed en mijn batterij was zo goed al leeg. Ik wilde hem in de lader leggen, maar de weeën werden erger en daardoor ben ik het denk ik vergeten. Ineens ging het zo snel dat ik het bijna niet meer hield. Ik wilde de verloskundige en mijn vriend bellen, maar mijn telefoon was leeg en viel uit. Ik dacht dat ik gek werd, iemand moest mij helpen, maar wie? Strompelend liep ik naar buiten en zag gelukkig mijn buurvrouw, moeder van drie kinderen. Zij zag direct wat er aan de hand was en belde meteen een ambulance en mijn vriend. De ambulance was er heel snel en mijn vriend werd geadviseerd meteen naar het ziekenhuis te komen. Tegelijk kwamen we daar aan. Ik werd op een brancard gelegd en kon de persweeën niet meer tegenhouden. Ik denk dat we de verloskamer net hebben gehaald, toen onze lieve zoon Jesse werd geboren.
Wat een bizarre bevalling was dit!
