De bevalling van Ingrid
De bevalling van Ingrid
Nadat ik 5 jaar als klinisch verloskundige heel wat baby’s op de wereld heb mogen helpen is het dan eindelijk mijn beurt! Ik ben zwanger!
En met de positieve test wordt gelijk mijn onzekerheid flink op de proef gesteld. Vanaf dag 1 ben ik misselijk. En niet zo’n klein beetje ook. Ok, Ingrid, kom op, doe normaal. Volg alle tips op die je zelf altijd aan alle zwangeren hebt gegeven en gedraag je, het gaat echt niet gebeuren dat je straks met een infuus in je pootje opgenomen ligt op je eigen afdeling. Dat jouw eigen collega’s jouw kots op mogen ruimen terwijl jij met de tranen in je ogen alleen nog maar heel zachtjes ‘Sorry’ kunt zeggen. Dat gaat niet gebeuren!
Kotsmisselijk maak ik een afspraak bij de verloskundige hier in de buurt. Omdat ik merk dat de zwangerschapshormonen er voor zorgen dat ik met betrekking tot mijn eigen zwangerschap steeds meer onzeker begin te worden spookt het even door mijn hoofd om te zeggen dat ik niet als verloskundige werk maar als postbode, interieurverzorgster, verkoopmedewerkster of dierenverzorger. Alles behalve verloskundige. Want dan zijn er geen verwachtingen en kan ik lekker onzeker zeuren en klagen en de meest simpele vragen stellen zonder dat iemand denkt ‘Dat hoort ze toch te weten?’. Maar dat feest gaat niet door. Deze verloskundigen doen ook bevallingen in het ziekenhuis waar ik werk. Dus gewoon het “zwangerschapsmasker” op en niet teveel mopperen.
Dat gaat me aardig goed af. En zwanger zijn vind ik heerlijk! Ondanks de misselijkheid die heel de zwangerschap aan blijft houden geniet ik volop! Ook wanneer ik aan het werk ben voel ik me als een vis in het water. Onzekerheid is op de werkvloer ver te zoeken en ik werk met heel veel plezier. Echt leuk wordt het wanneer de kleine man in mijn buik enthousiast begint te trappelen tijdens het aanmoedigen van barende vrouwen.
Maar al die “hoogrisico zwangeren” die ik zie tijdens mijn werk maken mij persoonlijk weer heel onzeker. Ik laat mezelf (overbodig) testen op diabetes, ik laat toch nog een extra groeiecho maken, ik verwacht op zijn minst een hoge bloeddruk of erger nog, het hele pakket van een pre-eclampsie… Dat alles is me gelukkig bespaard gebleven.
Mijn partner en ik hebben ervoor gekozen om in mijn eigen ziekenhuis te bevallen, onder begeleiding van de eerstelijns verloskundige en een collega. Dat voelt voor ons heel goed maar naarmate de bevalling dichterbij komt begin ik mijn collega’s tussen neus en lippen door voor te bereiden op een helse bevalling. Ik profileer mezelf als een barende die al in de gordijnen hangt bij de eerste wee en die eindigt met alle mogelijke medische toeters en bellen. Want stel dat het zo loopt, dan heb ik dat “ingedekt” en vindt niemand dat “gek”, denk ik onder invloed van de hormonen.
Wanneer ik 39 weken en 6 dagen zwanger ben begint het te rommelen in mijn buik. De hele dag heb ik onregelmatige, lichte weeën en het lukt niet meer om ‘s avonds in slaap te vallen. Het gaat nu doorzetten. Maar wanneer ga ik bellen? Ik wil natuurlijk echt niet dat de verloskundige komt en dan 1 cm ontsluiting constateert! Stel je voor! Mijn partner vindt het allemaal erg spannend en belt uiteindelijk de verloskundige om 6 uur ’s ochtends. Tussen de weeën door vraag ik wie er dienst heeft. Alsof dat nog uitmaakt…. ‘Geen idee, ik heb de naam niet onthouden’ krijg ik als respons.
Een paar minuten later gaat de bel, de verloskundige staat voor de deur en stelt zich voor aan mijn partner. Boven hoor ik haar zeggen: ‘Goedemorgen, ik ben Angelique, de waarneemster van de praktijk’. Ik schiet even in lichte paniek: ‘Nee! Niet Angelique! Angelique heeft stage bij mij gelopen, dit is raar!’, maar op hetzelfde moment denk ik: ‘Ik heb zelden zo’n zelfverzekerde student onder mijn hoede gehad, het is prima zo’.
Angelique stelt zich aan mij voor. Ik ben me er even niet van bewust dat ze mij niet herkent in m’n oversized pyjama, met m’n bolle buik en volop in de weeën. Dan valt ook haar kwartje. Maar zo zelfverzekerd en kundig als ze is laat ze daar weinig van merken. Ze constateert 4 cm ontsluiting. Ok, hier kan ik mee leven. Ze spreekt af over 2 uur terug te komen. Op dat moment krijg ik een enorm hevige wee en lig ik half gehurkt op de vloer. Gênant! Wanneer de wee weg zakt sta ik op alsof er niks is gebeurd en zeg haar gedag.
2 uur later zie ik haar terug in het ziekenhuis. Opgevangen door mijn lieve collega probeer ik nog wat nonchalant in de stoel op de verloskamer een praatje te maken. Ik moet toch op z’n minst een beetje interesse tonen in hoe het met haar gaat, toch?
Angelique breekt mijn vliezen bij 6 cm. Dwingend commandeer ik mijn lieve collega NU pijnstilling te regelen. Op dat moment heb ik al persweeën en ik weet dat het onzin en totaal geen haalbare kaart meer is. Maar op dat moment voelt het voor mij alsof ik daarmee nog de controle kan houden.
Dan begint het persen. Vreselijk. Echt vreselijk vond ik dat. Dus ik deed alsof. (Ja dat lees je goed, ik deed gewoon alsof ik enorm mijn best deed). ‘Zak erin allemaal, ik ga helemaal niet persen, weet je hoeveel pijn dat doet?!’ dacht ik stiekem. Gelukkig zijn mijn weeën zo heftig dat mijn lichaam het werk zelf goed oppakt. Op het moment dat het hoofdje staat zegt Angelique heel beheerst tegen me: ‘Dit brandt een beetje’. Ik hoor het mezelf zeggen tegen al die barende vrouwen, maar nu weet ik pas echt hoe het voelt. Nee meid, dit brandt niet een beetje, dit voelt alsof er een atoombom op ontploffen staat! Met de wetenschap dat zij, net als ik al die jaren, dit gevoel nooit heeft ervaren hijs ik mezelf rechtovereind op het verlosbed en snauw uiterst vals tegen haar: ‘Je hebt echt geen idee!!’. Met die woorden komt onze kerngezonde zoon tijdens de volgende perswee ter wereld. En daarmee is deze verloskundige ook “gewoon” mama geworden….!
De bevalling van Eva
De bevalling van Lilian
