De bevalling van Jocelijn
Het was 4 juli en mijn vriend en ik waren lekker op vakantie met vrienden in Frankrijk. Ik werd die ochtend wakker met enorme pijn in mijn buik en in mijn rug. Ik voelde me zo beroerd dat ik niet eens zin had om lekker aan het zwembad in de zon te zitten, wilde alleen maar in mijn bed liggen. Gedurende de dag werd de pijn erger en erger, totdat mijn vriend zei “Dit kan niet meer hoor, we gaan naar de EHBO”. Ik wist ook wel dat dat het beste was, maar wilde geen zeikerd zijn en de vakantiedag verpesten dus bleef nog even volhouden dat ik dat overdreven vond en dat zij zich vooral niet door mij bezwaard moesten voelen om er een leuke dag van te maken. Morgen zou ik me wel weer beter voelen. Maar – en gelukkig – mijn vriend hield vol en stond erop dat ik naar het ziekenhuis zou gaan.
Eenmaal daar concludeerde de arts al vrij snel de schok van ons leven: ik was zwanger! Nog schokkender: ik was aan het bevallen!?!? Hoe kon dat??? Ik slikte de pil, was iedere maand gewoon ongesteld geworden. Wel ietsje dikker geworden, maar er was absoluut geen sprake van een bolle, zwangere buik. Ik had nooit iets voelen bewegen. Alles gegeten en gedronken wat verboden is tijdens een zwangerschap. Mijn eerste angst was dan ook: “dit kan nooit een gezond kindje zijn”. Over het feit dat mijn vriend en ik vader en moeder zouden worden binnen een paar uur, dacht ik niet eens na.
Mijn vriend was mijn redding. Hij was uiteraard ook in shock, maar heeft mij zo enorm gesteund tijdens wat ineens een bevalling bleek te zijn. Hij had snel nog even onze vrienden ingelicht, die in eerste instantie dachten dat hij een grapje maakte. En natuurlijk onze ouders, die het eerste de beste vliegtuig hebben genomen. En binnen een kleine 2 uur na aankomst in het ziekenhuis ben ik bevallen van een prachtige, gezonde zoon. Alles zat erop en eraan.
Hoewel ik letterlijk in shock was van wat er de afgelopen uren allemaal was gebeurd en echt geen idee had wat ik moest denken van de toekomst, voelde ik toch meteen een verbinding met dit kleine mannetje. Bij mijn vriend duurde het ietsje langer, maar hij heeft zich vanaf de allereerste seconde opgesteld als de beste vader die er is. Gelukkig lijkt ons zoontje ook op hem, misschien dat dat voor hem ook scheelt.
Toen we eenmaal goed en wel weer terug in Nederland waren, stond er een goed gevulde ‘kinderkamer’ en baby-uitzet op ons te wachten; samengesprokkeld en geleend door allemaal lieve vrienden en familie. Daar zijn we zo ontzettend dankbaar voor.
We zijn nu een jaar verder, de shock te boven en intens gelukkig met ons zoontje. Zijn broertje of zusje hopen we – als het eenmaal zo ver komt – alleen met een iets minder grote verrassing te mogen verwelkomen…
