De bevalling van Valerie
De bevalling van Valerie
Bij mijn eerste bevalling kreeg ik koorts – hoogstwaarschijnlijk door de ruggenprik –, en doordat ik koorts had, werd mijn baby automatisch met koorts geboren. Achteraf bleek dat hij niks ernstigs had, maar op dat moment moest er direct een kinderarts aan te pas komen en moest mijn lieve, pasgeboren baby’tje direct aan een antibiotica-infuus en moesten we samen een paar dagen in het ziekenhuis blijven.
Toen ik in verwachting was van nummer twee nam ik mezelf voor om geen ruggenprik te nemen, want ik voelde me nog steeds schuldig over de koorts bij mijn eerste kindje.
Toen ik ’s nachts weeën kreeg en mijn verloskundige belde, vroeg ze of ik er bezwaar tegen had als een stagiaire meekeek. Met m’n hoofd er totaal niet bij zei ik dat ik dat geen probleem vond. Eenmaal in het ziekenhuis dacht mijn partner (en ik vrij snel daarna ook) daar anders over. Zoveel rust als mijn verloskundige uitstraalde, zo zenuwpezig was de stagiaire. Ik lag op het bed en ving op die manier de weeën op. De stagiaire was ervan overtuigd dat het lekkerder lag op mijn zij. Uit beleefdheid ging ik met weeën en al op mijn zij liggen en voelde al meteen dat dit helemaal niet lekker lag voor mij, maar ik vond het vervelend – dat ligt helaas in mijn karakter – om dat te zeggen, want ze bedoelde het immers aardig. Mijn partner zag aan mijn gezicht dat ik me totaal niet op mijn gemak voelde en vond dat ik moest doen waar ik me lekker bij voelde, maar daar wilde de stagiaire niks van weten: op je zij ligt het het allerlekkerst. Ik denk dat ze dat de vorige dag in haar lesboek had gelezen, maar hopelijk is ze inmiddels een hoofdstuk verder, waar wordt beschreven dat dit voor iedereen anders is.
Anyway, na een tijdje vroeg ik of we even alleen mochten zijn en – ja hoor – het mocht van de stagiaire. Op het moment dat zij de kamer verliet (en ik weer lekker op mijn rug lag), kwamen de weeën als een dolle. Bij een centimeter of 9 denk ik, kwam de verloskundige met aanhang binnen. De laatste centimeter was best pittig en ik denk dat ik dat wel liet merken. De stagiaire kwam naast me staan en zelfs tijdens de pijn irriteerde het me hoe ze deed. Toen de baby een soort van vast leek te zitten achter mijn schaambot en ik het idee had dat mijn hele onderkant in de fik stond, pakte ze m’n hand en zei: ‘knijp maar’. Erg lief van haar, maar ik denk dat ze hier de volgende keer nog even over nadenkt voordat ze dit aanbiedt. Ik kneep zo hard vanwege de pijn, maar ik denk stiekem ook uit wat frustratie naar haar toe. Ze zei na de bevalling dat ik haar echt pijn had gedaan. Oeps, dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Na een aantal weken had ik nog een gesprekje met mijn verloskundige en ik heb haar toen wel aangegeven dat ik mijn bevalling soms ‘irritant’ vond vanwege de stagiaire, maar dat ik ook begrijp dat iedereen het ergens moet leren… Tja, dat was dus bij mij!
