Daar is ie dan: het vervolg op het eerlijke verhaal over borstvoeden (door Sharon)

Na mijn vorige blog kreeg ik nogal wat reacties. Mooie, lieve, nare maar ook handige reacties! Een daarvan was met een rietje leren drinken. Dus op naar de winkel, een zak met tachtig rietjes gekocht. Ja tachtig, je weet maar nooit of dit de gouden tip is en dan wil je niet zonder te komen zitten. Vol goede moed de dame in kwestie voorzien van een lekkere beker thee (afgekoeld uiteraard!). Dat zuigen kan de dame wel, maar het doorslikken liet te wensen over. Na 28 keer schone kleren aangedaan te hebben lieten we het rietje maar even voor wat het was. Het begin is er!

Ook een tip van een van de dames was meld je aan op een Facebook-pagina. Een waarvan ik mij al die heb willen distantiëren, maar goed, ik vroeg om hulp, dus ik gaf het een kans. Ik ben er welgeteld zeven uur lid geweest. Nadat ik dingen las over WHO, tandemvoeden en magische momenten (waarvan ik in mijn vorige blog al had geschreven dat die er voor mij bijna niet zijn) had ik wel genoeg gelezen.

Weet je wat het WHO voeden inhoudt?! Mijn hemel, ik dacht dat mijn borsten spontaan tot aan mijn enkels kwamen. Dat is voeden tot sowieso twee jaar! Twee jaar! Zijn ze niet goed geworden. Tot het eerste jaar is borstvoeden alles wat een kindje nodig heeft, daarna wordt het gewoon een zaak van egoïsme vind ik. Dan doe je het enkel om jezelf het gevoel van onmisbaarheid te geven. En tandemvoeden….. Wauw! Ik wil er niet eens verder op in gaan.

Voor nu gaat het redelijk. Mijn Backstreet Boys concert was een succes! Ongekend! Papa had het wel wat lastig zonder de wandelende snackbitch in huis… maar ze is gaan slapen! Drie boterhammen en wat diksap verder haha.