De bevalling van Eva
Snelle dame..
Dinsdag 25 juli, ik ben 3 dagen over tijd en heb een afspraak bij de verloskundige. Ik ben het wachten eigenlijk al
zat en verlang ernaar ons meisje te ontmoeten en te knuffelen. Maar zonder enig voorteken van activiteit heb ik
er een hard hoofd in dat het op korte termijn gaat gebeuren…..
Ik heb slecht geslapen en ben vroeg op. Ik rommel wat in huis, maak het eten voor vanavond en lak mijn nagels voor
de verandering maar weer eens.
Tijdens de afspraak leg ik mijn ongemakken uit en geef aan dat ik hoop dat ze mij wil strippen. De verloskundige legt uit dat ze wel even wil kijken of er al wat veranderd is ten opzichte van vorige week (toen had ik 1 cm ontsluiting) maar dat ze mij niet kan beloven dat ze kan strippen. Dit doen ze vaak pas vanaf week 41. Ik ben allang blij dat ze even wil toucheren.
Yes, 2 centimeter en ze wil mij strippen. Een naar gevoel maar niet pijnlijk, eerder erg ongemakelijk waarbij ik blij was dat het niet al te lang duurde. De verloskundige legt uit dat ik niet teveel moet hopen omdat het nog niet voorbij de 41ste week is en het ons eerste kindje is. Haar eigen verlosdienst begint zondag om 13 uur, dus ze stelt voor dat als er niets gebeurd is tot zondag ze dan mijn vliezen komt breken en vanaf daar zal het dan max 24-48 uur duren todat onze dame de wereld komt versterken.
Met die wetenschap en geruststelling ga ik naar huis. Onderweg bel ik mijn moeder en vertel dat ze waarschijnlijk zondag of maandag haar kleindochter gaat ontmoeten.
Thuis stap ik even onder de douche en ga op de bank hangen met de televisie aan. Er beginnen wat lichte krampen, maar omdat ik niet verwacht dat ‘het’ gaat gebeuren, laat ik het even voor wat het is.
Al snel wordt het wat heviger en kan ik niet meer op de bank blijven hangen. Het is nu 14.15 uur, ruim een uur na het strippen, en ik krijg door dat dit echt wel weeën zijn. Ik bel mijn man dat hij maar naar huis moet komen, omdat ik het fijn vind als hij mij ondersteunt. Er nog vanuit gaande dat een 1e bevalling best wat uren in beslag neemt. Ik begin met timen van de weeën en zodra mijn man thuiskomt geef ik aan dat hij moet zorgen dat hij gedoucht en al is
zodat dat niet meer hoeft. Ik kan de weeën nog prima opvangen en heb hem nog niet nodig.
Ik zit op de salontafel en beweeg/tril ritmisch met mijn benen wat lijkt te helpen, ik concentreer me op mijn ademhaling.
Op onze koelkast hangt een briefje van de verloskundige met de ‘regels’ wanneer je mag bellen; een uur lang weeën, die minimaal een minuut duren en maximaal 5 minuten uit elkaar liggen. Om 16.15 laat ik mijn man de verloskundige bellen dat ik vanaf 15 uur mijn weeën echt time, dat ze 35-45 seconden duren en 3-4 minuut uit elkaar liggen. Om 16.50 uur staat de verloskundige voor de deur. Oei, dus dit zijn echt weeën…..
De verloskundige wil even checken hoe ver we staan; 6 centimeter om 17.00 uur. Het bevalplan was in het ziekenhuis te bevallen in een (door ons meegenomen) bevalbad. De verloskundige belt het ziekenhuis en laat een kamer voor ons klaarzetten waar het bad in past.
Zij stapt de voordeur uit, en wij willen net de achterdeur uitstappen om richting ziekenhuis te gaan wanneer om 17.15 uur mijn vliezen breken.
Manlief roept snel de verloskundige terug, die constateerd dat het vruchtwater helder is maar dat er nu toch enige haast geboden is. Ze zegt mijn man goed door te rijden en geeft mij de duidelijke instructie niet te persen in de auto. Zodra ik persdrang krijg in de auto moet ik haar bellen (ze rijdt achter ons aan). De autorit ging gelukkig goed, al waren de weeën gelijk een stuk heftiger.
Om 17.40 uur arriveren we in het ziekenhuis. Omdat alles zo snel leek te gaan hebben we besloten het bad maar even in de auto te laten staan, nu eerst snel naar boven naar de verloskamer, vanaf daar kijken we wel verder. De verloskundige sjeest mij naar boven terwijl mijn man de auto parkeert en achter ons aankomt.
Nog voordat mijn man weer bij mij is weten we na het toucheren dat we op 8 centimeter zitten. Jeetje wat gaat het snel allemaal!
De verloskundige en de kraamverzorgster die ons bij zal staan leggen hun dingen klaar. En nog voordat ik het doorhad kreeg ik om 17.55 uur persdrang met volledige ontsluiting. Om 18.02 uur begint mijn bevalling en wat is het lastig. Ik durf niet goed door te persen en het gaat mij allemaal wat snel.
Omdat het onderkantje erg rauw voelde na het strippen en toucheren wil ik liever niet dat de verloskundige nog meer gaat voelen/helpen bij het persen.
Omdat om 18.50 uur de progressie wat matig is beslissen we de baarkruk een kans te geven. Dit werkt, ons meisje daalt goed naar beneden, maar omdat ik de kruk erg oncomfortabel vind gaan we proberen dochterlief op bed geboren te laten worden. Nee, dit is het toch niet… wederom kan ik niet goed persen en word ik door manlief en de verloskundige eigenlijk gelijk weer op de baarkruk gezet (ondanks dat ik dit niet zag zitten). Bij het geboren worden van het hoofdje kan ik lastig meepuffen en pers in een roes door. Gelukkig geeft de verloskundige aan dat alles nog heel is en dat bij de volgende wee onze dochter geboren zou worden.
En daar, om 19.13 uur, komt onze prachtige dochter Saar ter wereld met 4104 gram en 50 centimeter. Ik krijg vrijwel gelijk een prik in mijn bovenbeen om de nageboorte te laten komen en vanwege bloedverlies wil de verloskundige mij op bed hebben om te kunnen beoordelen waar dit vandaan komt.
Ik wilde mijn dochter al aangeven zodat ik op kon staan toen mij werd meedegedeeld dat dit niet kon omdat ze nog vast zat aan mij…. O ja, vergeten.
Ondersteund door de kraamhulp, verloskundige en mijn man ben ik op bed gekomen. Heerlijk genietend van de eerste geluidjes van mijn dochter was het vervelende nieuws dat ik een totaalruptuur heb opgelopen en dat de gyneacoloog opgeroepen werd om te beoordelen hoe/wanneer/waar dit gerepareerd zou worden.
Nu werd ik erg emotioneel. Het was zo snel gegaan en net bij de laatste wee gaat alles alsnog kapot. Mijn ergste nachtmerrie. Ik wilde zo niet verdoofd worden daar… en de pijn voelen etc.
Ik werd enigzins gerustgesteld toen na een aantal keer checken besloten werd dat dit op de operatiekamer gehecht diende te worden en dat dit zou gebeuren met algehele anesthesie. Ik heb heerlijk liggen genieten van mijn dochter en samen met mijn man alles even laten bezinken.
Omdat het even duurde voordat ik naar de operatiekamer kon (in verband met spoedgevallen etc) hebben wij rond 20.30 uur de grootouders gebeld met de verassing van hun leven. Door het dolle heen waren ze!
Uiteindelijk ben ik onder algehele narcose gehecht en kon daarna vrij snel weer naar mijn man en dochter. We hebben de nacht mogen doorbrengen in het ziekenhuis omdat ik nog een katheter had en voordat ik terug was van de OK was het al bij twaalven.
Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan, en ik heb enkel liggen kijken naar mijn allermooiste, liefste en meest waardevolste bezit… Saar.
