De bevalling van onze vaste blogster Cathelijne!
Deze week vertelt ‘onze’ Cathelijne over haar bevalling!
Hallo allemaal, ik ben Cathelijne. Leuk dat je mijn blogs leest! Ik ben 36 jaar en ben op 5 september 2018 moeder geworden van Lilly-Sofie. Daarnaast ben ik orthopedagoog en leerkracht, werkzaam in het onderwijs in Amsterdam, waar ik woon. In mijn blogs neem ik jullie graag mee in mijn avonturen als moeder en juf.
4 september 2018
Afwachten in spanning
Ik liet jullie in mijn laatste blog in spanning achter, inmiddels is onze kleine meid geboren. Geen Marietje dus, maar Lilly-Sofie(tje)! Op maandag waren we weer naar huis gestuurd, waarop ik met gebroken vliezen nog lekker in de zon op terras had gezeten. Dinsdag meldden we ons weer in het ziekenhuis, helaas bleven de weeën nog steeds uit dus mochten we weer gaan. Terwijl we in het restaurant van het ziekenhuis wat gingen drinken, zag ik Eva Jinek voorbij ‘schuifelen’. Toen wist ik; het zal erom spannen wie van ons twee het eerste zal bevallen! Je mag met gebroken vliezen tot 72 uur blijven rondlopen, dan wordt je kindje sowieso gehaald. Ik koos ervoor om na 48 uur al te kijken of de bevalling kon worden ingeleid.
Inleiden
Dat dat een goede keuze was, bleek toen ik die woensdag al puffend kreunend en steunend in mijn bevalsuite zag hoe de regen buiten met bakken uit de lucht kwam vallen. Prima dagje om te gaan bevallen! Die dag melden we ons om 7 uur in de ochtend. We mochten dus blijven, ik had namelijk maarliefst 1,5cm ontsluiting. Besloten werd dat ik een infuus zou krijgen om de weeën op te wekken. Waarop een superknappe co-assistent het infuus kwam aanbrengen. Ik waande me even in de tv serie, wat een lekker ding!! Helaas waren de goede looks geen garantie voor zijn kunde, het lukte hem namelijk maar niet om een bloedvat te pakken te krijgen. Een verpleegkundige schoot hem te hulp, waarop ik de co-assistent niet meer heb gezien… vriendlief vond dat niet zo erg, toch gek als je bevallende geliefde ineens een potje gaat sjansen met de co-assistent 
Het feestje kon beginnen
Toen het infuus eenmaal was aangesloten, kon het feest beginnen. Zoals geleerd tijdens mijn bevalcursus nam ik gedurende de dag verschillende houdingen aan om de weeën te bedwingen; liggend, zittend, staand heen en weer wiegend (de welbekende weeëndans, mijn favoriet), en zittend op een skippybal. In deze laatste houding kwam de verloskundige om 18.00u eens een kijkje nemen. Ze constateerde maarliefst 3 cm ontsluiting, dat was dan weer een beetje jammer na een hele dag weeën opvangen. Ze waren inderdaad niet heel heftig en duurden steeds maar kort, dus de verloskundige vond ook dat er wat vaart achter moest gaan komen en stelde een drastische verhoging van het infuus voor. Daarnaast wilde ze de hartslag van onze kleine meid wat beter in de gaten houden door een draadje in haar hoofd te schroeven…
Van ontsluitingsweeën naar persdrang (en manlief lekker eten)
Gelukkig was ik nog helder genoeg van geest om dat laatste pertinent te weigeren, dus ging ik als compromis akkoord met de verhoging van het infuus, wat de verloskundige inmiddels stiekem al verhoogd had. Ik kreeg het advies om op mijn zij te gaan liggen en om te proberen om in een trance te raken om de weeën op te vangen. Probeer dat maar eens, dan zul je zien dat dat juist niet lukt!! Terwijl ik de steeds heftigere weeën met een glimlach probeerde te bedwingen, zat vriendlief doodleuk aan zijn avondeten, waar ik niet aan moest denken nadat ik mijn maag leeggekotst had… Tot ik om 19.30u aan de bel trok, de weeën werden me nu echt te heftig.. Op hetzelfde moment veranderden de weeën echter en kreeg ik persdrang (nee ik moest niet poepen maar dat voelde dus wel zo…).
Persen maar!
Dus kon ik wel fluiten naar enige vorm van pijnstilling, in plaats daarvan verscheen de verloskundige die mij en vriendlief een dextrootje toestopte met de boodschap ‘persen maar!’ Toen ik vervolgens de aanwijzingen kreeg waarvan ik had geleerd in de cursus, dat dat niet de goede manier was (kin op de borst, neem een flinke hap lucht, knieën naar je toe) brak er even paniek uit. Tot de verloskundige zei; ‘oh je bent bij Carita geweest, ja dat doen we hier niet’ 
! Ze kwam vervolgens wel met een gedegen uitleg, maar de persweeën dienden zich aan en ik besloot me dan maar over te geven aan het kundige personeel dat zich inmiddels om me heen had verzameld.
Droppie geboren!
Er werd me nog gevraagd of ik mee wilde kijken, nee dank je ik heb wel wat beters te doen dacht ik! Gelukkig wilde Lilly-Sofie er ook graag uit en hielp ze goed mee de weg naar buiten te vinden. Restte me nog de laatste etappe om haar hoofd naar buiten te persen, daar kwam de welbekende ‘ring of fire’ om de hoek.. Dat je na drie keer persen hoort zeggen; ‘nog een laatste keer persen dan is ze er!!’ En je denkt, jaaaaja dat dacht ik drie weeën geleden ook… Gelukkig bleek dat toch te kloppen en konden we haar dan eindelijk van dichtbij bewonderen. 
Wat een droppie ben je!!
MommyLifeAmsterdam
Cathelijne heeft haar zwangerschapservaringen beschreven en vertelt over haar leven als moeder en leerkracht. Dat doet ze op een leuke, herkenbare manier. We vinden het super dat Cathelijne haar ervaringen met ons wil delen. Wil je teruglezen (over haar zwangerschapsverlof) of alvast vooruit lezen? Dat kan. Klik dan door naar haar site: MommyLifeAmsterdam.
Cathelijne over haar bevalling: mannelijke intuïtie moet je niet onderschatten
Meet Cathelijne! Mama, orthopedagoog en leerkracht. Zij neemt ons mee in haar leven.
