‘Ik ben zwanger met mijn tweelingzusje, maar was liever alleen zwanger geweest’
Ik ben de helft van een tweeling. Mijn tweelingzusje is de allerliefste zus die iemand zich kan wensen. We hebben een super sterke band en ze is niet alleen mijn zus maar ook mijn beste vriendin. Ik houd oprecht zo veel van haar, maar er is iets wat mijn leven lang al steekt. Daar kan zij niets aan doen. Het is gewoon niet altijd even eerlijk verdeeld.
Zij was in de buik al de sterkere van ons twee. Daar werd eigenlijk de toon al gezet. Zij kwam met een gezond gewicht ter wereld, ik had wat opstartproblemen. Op school ging bij haar alles voor de wind en haalde ze altijd goede cijfers zonder er hard voor te moeten werken, ik had bijles nodig en dan nog haalde ik met moeite zesjes. Zij werd de knappere van ons twee. Zij was beter in hockey. Zij ging medicijnen studeren, ik ging HBOV doen. Zij heeft geen gezondheidsproblemen, ik een schildklieraandoening. Daar kan zij natuurlijk allemaal niets aan doen, maar ik heb het daar best moeilijk mee gehad.
Nu zijn we inmiddels al zoveel jaren verder en lijden we allebei een heel gelukkig leven. Zij is arts geworden, ik ben verpleegkundige geworden. Ik ben sinds mijn studententijd al samen met mijn fantastische vriend, zij heeft sinds een jaar een vriend. Jarenlang was er van zogenaamde ongelijkheid geen sprake meer, alles was zoals het was en het gaf me zoveel rust dat er geen punten waren waarop we toch min of meer vergeleken konden worden. Zij is gewoon zij en ik ben ik.
Mijn vriend en ik wilden al lang kinderen en gelukkig ben ik nu zwanger. Dat is niet zomaar eenvoudig gegaan, we hebben er hard voor moeten werken zeg maar. Na twee jaar ‘oefenen’ ben ik eindelijk zwanger geworden. Dolgelukkig dat het ons gegeven is na die lange tijd waarin ook echt wel frustratie, verdriet en soms wat wanhoop om de hoek kwamen kijken. En als ik heel eerlijk ben, was ik stiekem ook blij dat ik nu eens de eerste was met iets, en niet mijn zusje.
Maar toen ik 6 maanden zwanger was, kwam mijn zusje ook met haar mooie nieuws: zij verwacht ook een kindje! Ik vind het oprecht fantastisch en gun het haar van harte. Het feit dat zij niet de weg heeft af moeten leggen die ik wel af heb moeten leggen, dat doet me niets. Ik ben oprecht blij voor haar dat die lijdensweg haar bespaard is gebleven. Alleen, waar ik wel even van moest slikken, is dat nu net is gebleken dat zij een tweeling verwachten. En ik weet dat het verschrikkelijk klinkt, maar ik kan niet anders dan denken: moet ze me nou weer overtroeven?
Ik weet dat zij er niets aan kan doen, ik vraag me af – gezien mijn eigen niet altijd even prettige ervaring als tweeling zijnde – of het iets is om te benijden, maar toch: het is weer net iets beter, meer bijzonder dan één kindje. En dat merk je ook aan de reacties van mensen.
Misschien zijn het de hormonen die me parten spelen, maar het maakt me verdrietig. En dat terwijl ik juist zo blij zou moeten zijn, voor haar en voor mezelf. Hoe leuk dat onze kindjes zo dicht bij elkaar zitten qua leeftijd? Het zou zo leuk zijn als ze dikke vriendjes worden allemaal! Alleen nu voel ik dat even niet zo. En ik wil juist zo graag genieten van mijn zwangerschap! Maar er is toch een wolkje boven het geheel komen te hangen.
Ik troost me maar met de gedachte dat mijn kindje sowieso het eerste kleinkind van mijn ouders gaat worden. Kan ik tenminste ook nog eens ergens in voorop lopen.
Ik weet dat wat ik geschreven heb wellicht verkeerd kan vallen bij mensen en dat ik een bepaald beeld over mezelf afroep, maar dat neem ik maar even voor lief. Misschien laf, maar het is de reden waarom ik liever anoniem blijf. Ik ben zelf ook verre van trots op deze gedachten en gevoelens namelijk en deel ze verder met niemand, want ik schaam me ervoor. Alsof ik mijn zusje niet het beste gun. Dat is toch eigenlijk heel erg.
Ik had het gewoon even nodig om van me af te schrijven, en gek genoeg lucht het me op.
Wil je meer ervaringsverhalen lezen? Dat kan. Lees dan ook bijvoorbeeld:
Zeg maar nee, dan krijg je er twee.
De bevalling van Hiske.
