Nina BUSKRUIT met... persoonlijk 2 mrt 2018

Zwanger van een drieling

Zwanger van een drieling

Vroeger droomde ik altijd van een groot gezin, drie of vier kinderen leek me fantastisch. Mijn partner dacht daar anders over, hij vond 1 kind al een enorme impact. Uiteindelijk ging hij overstag voor een tweede kindje. Toen onze zoontjes 4 jaar en 2 jaar waren begon het bij mij weer te kriebelen, mijn gezin was nog niet compleet.
En als ik heel eerlijk ben, hoopte ik ook een beetje op een meisje. Ik besprak dit met mijn partner en hij was ‘not amused’. Na een aantal maanden merkte mijn partner dat ik echt serieus was en kwam hij thuis met een alcoholvrij biertje met een kaartje eraan ‘nog eentje dan’! Ik sprong hem om zijn nek en beloofde hem na dit kind (als het ons gegeven zal zijn) nooit meer lastig te vallen met een zwangerschapswens.
Na twee maanden was het raak, ik voelde het meteen. Ik kocht een test en ja hoor, de tweede streep knalde op het scherm.
Ik was ontzettend blij en maakte direct een afspraak bij de verloskundige en plande een echo in. Toen ik bij de echo lag zag ik die mevrouw al een beetje gek kijken, ik hield m’n adem in en dacht meteen dat er iets mis was. Ik keek angstig naar mijn partner en ook hij voelde dat er iets niet klopte. De vrouw zei: ik mag jullie denk ik driemaal feliciteren, want ik zie drie hartjes kloppen.
Ik geloofde mijn oren niet. Ik had alles verwacht, maar geen tweeling, laat staan een drieling.
Wat doe je op zo’n moment? We vonden het wel heel bijzonder, maar direct ook beangstigend. De zwangerschap heeft risico’s en ook financieel zal het een uitdaging gaan worden.
De zwangerschap verliep naar omstandigheden prima en halverwege kregen we de geslachten te horen. Na mijn twee jongens hoopte ik op tenminste 1 meisje. Maar je raadt het al: ik was zwanger van drie jongens! Een gezin met 5 zonen, mijn god.
Hoe we het zouden gaan doen, zien we wel, maar we gaan er het beste van maken.
Vrienden en familie hielpen ons met spullen, zelfs mensen die we nauwelijks kennen kwamen met kleren, maxi cosi’s en andere spullen aan.
We waren en zijn nog steeds een bezienswaardigheid. Het is hard werken, maar ik had mijn 5 jongens niet willen missen!