Eén zoon (die telt voor twee)
Wij zeggen thuis wel eens dat we vier kinderen hebben: twee meisjes en twee jongetjes. Feitelijk gezien is dat niet juist, want we hebben twee dochters en een zoontje. Maar net zoals de gevoelstemperatuur buiten min tien kan zijn terwijl het eigenlijk min vijf is, voelt het voor ons af en toe alsof we thuis twee jongetjes hebben. Want waar ik sowieso nooit met een gerust hart naar de w.c. ga en eigenlijk halverwege al weer afknijp omdat ik bang ben welke ravage ik na dit wc bezoek weer aantref, lopen de zweetdruppeltjes in de supermarkt regelmatig over mijn rug en een ‘normale’ winkel ga ik met hem in geen geval meer naar binnen.
We moet ogen in ons achterhoofd hebben
In de zomer draaien we om de beurt shifts op het strand, een soort Baywatch maar dan een stuk minder sexy. Als een ongeleid projectiel vliegt hij van impuls naar impuls zonder ook maar enigszins te denken waar zijn papa of mama eigenlijk is. En dat allemaal rennend. Ons huis ziet eruit als een studentenkot: pennenstrepen op de bank en de muur, dievensloten op de ramen (we wonen twee hoog), de meeste zonnebrillen bestaan al gauw uit drie delen, geen kastje of koekje is veilig en hij maakt regelmatig letterlijk Tarzan geluiden (die hij dan weer uit die animatiefilm heeft). Geen klimrek is hem te hoog, geen zwembad te diep en hij is voor niemand bang. En dat terwijl hij nog geen drie jaar oud is. De afgelopen twee weken kwam daar ‘zindelijk worden’ bij. Keurig zoals hij netjes op het potje zijn plasje en poepje deed, dit ging een eitje worden. Op het moment dat ik dat dacht sloeg het noodlot toe: diarree. Prachtige volgepoepte Cars onderbroeken vol en denk maar niet dat hij dit een probleem vond, schoonmaken kon ook wel een andere keer, nu eerst even een hut bouwen van de piano naar de koffietafel. Je raadt het al: de koffietafel rook bepaald niet meer naar koffie en de piano moet vervangen worden. Never a dull moment.
De positieve keerzijde
De positieve keerzijde van het verhaal is dat hij ontzettend sociaal is, zowel op de crèche als de peuterschool als in de speeltuin overal direct vriendjes maakt, iedere opa meteen benoemt tot zijn eigen opa van nature een aantrekkingskracht heeft op anderen. Groot en klein. Bovendien kun je enorm met hem lachen, zo klein als hij is, hij heeft nu al humor. En dat vindt hij zelf ook: ‘Ik is grappig he mama’ zei hij laatst weer toen hij mijn mascara over zijn wangen en mijn witte dekbedovertrek had uitgesmeerd.
