Ik voel me als moeder aangevallen
Ik voel me als moeder aangevallen
Mn jongste is ziek. Grieperig, hangerig. En daar waar kind nr 1 alleen maar op de bank hoeft te liggen filmpjes te kijken, moet nr 4 (maar ook nr 2 of 3) toch af en toe ergens mee naartoe. Een broer of zus ergens ophalen ofzo. Maar vandaag ging ik een stapje verder. Ik had een kappersafspraak voor hem staan en aangezien ik altijd bij een kennis ga die een kapsalon aan huis heeft en hem in 5 min heeft geknipt dacht ik dat het wel kon. En het is nodig. Hoognodig! Barbie is jaloers op zijn coupe. Dus daar aangekomen zeg ik meteen “Hij is een beetje ziek” En daar ging het meteen mis. Ze doet een mondkapje voor omdat ze niet wil dat ze geïnfecteerd wordt. Stap 1 naar mijn schuldgevoel. Ze gaat zn haar doorborstelen en hij begint te huilen. Zoals hij wel vaker doet als ik zijn haar borstel. Ze stopt en zegt: Ik moet iets zeggen en ik wil dat je naar me luistert! Dit is gewoon sadistisch en ik voel me hier niet goed bij. Ik wil niet dat je ooit nog naar me toe komt met een ziek kind. Oke? Ik mompel een soort van geïrriteerde oke terug, voel me zwaar op mn mamavingertjes getikt en zit even later weer met mn boy incl ongekipte boblijntje in de auto op weg naar huis, waar hij vervolgens praatjes heeft voor tien. Ik ben boos en voel me klote. Ik vraag mezelf meteen af waarom dit me zo raakt. Eerst bedenk ik me dat ik terug had moeten zeggen wat zij allemaal wel niet verkeerd doet als moeder. Maar realiseer me al snel dat ik me dan zou verlagen tot een andere moeder veroordelen op hoe zij het moederschap aanpakt. Want dat is, zo realiseer ik me, precies waarom ik zo gekrenkt ben. Ik voel me aangevallen als moeder, de zwakste plek van alle moeders. Maar waarom voelen wij moeders ons toch zo snel aangesproken in onze opvoeding? Ik vraag me namelijk vervolgens meteen af of ik niet had moeten gaan. Ze heeft me dus onzeker gemaakt…Maar ik ben best bereid hand in eigen boezem te steken. Want laten we eerlijk zijn, je voelt je als moeder klote als iemand je zo aanpakt. Ik bedenk me dat je echt wel harder bent bij nr 4, minder tuttelig. Door ervaring (ik ben met kind nr 1 ooit bij de eerste hulp weggestuurd omdat ze enkel een tand door haar lip had) maar misschien ook wel omdat je zelf ook door moet. Uitgriepen zit er voor mij ook niet bij. Dus is mijn handeling een weerspiegeling naar mezelf? Ik mag niet miepen dus mijn kind mag dat ook niet? Dat mag niet gebeuren! Ik probeer een realistische conclusie te trekken…ben ik te hard als moeder? Maar ik berust uiteindelijk in de mening dat mijn keuze naar de kapper te gaan niet sadistisch was, maar los van noodzakelijk ook ergens realistisch was. Ik kon echt wel inschatten of dit kon of niet. Ik mag niet aan mezelf gaan twijfelen. Ik ken mijn kind als geen ander. Nu is hij thuis gewoon aan het spelen, niet vol energie, maar ook zeker niet doodziek, en ik realiseer me; ik kan me beter alvast weren voor de meningen volgende week op vakantie…waarom ik in godsnaam mijn dochter een jongenszwembroek aan heb gedaan?!
Nanda
