Oppascentrale (door Mama-Ri)
Een van de onderwerpen die werd genoemd in mijn brainstormoproep was: ‘Oppascentrale’. Typisch, aangezien degene die dit onderwerp inbracht, één van de meest ervaren, meest gevraagde en meest geliefde oppassen van onze dochter én vogel is. Ja ja, het is mijn moedertje. Ik hoor mensen denken: van onze vogel? Ja zeker, ook onze vogel houdt er een ware oppascentrale op na. Daarvoor duiken we even een paar jaar terug in de tijd:
De oppascentrale anno ‘toen’
Jaren geleden had ik een heleboel, en dan bedoel ik ook echt een heleboel, vogels. Een stuk of 20, misschien wel 30, die iedere dag de nodige aandacht kregen. Naast hun normale voeding kregen zij dagelijks verse groente en fruit, nieuwe speeltjes en uiteraard de ruimte om wat rondjes te vliegen, daar zijn het tenslotte vogels voor. De jonkies die geboren werden, voedde ik na een tijdje met de hand op tot tamme, schattige en ietwat vreemde vogels. Door niet zulke leuke privé omstandigheden, heb ik nu slechts nog één tamme, schattige en vreemde vogel, maar in combinatie met de zorg voor mijn gezin is dit beter te behappen dan de 20 tot 30 vogelkindjes van toen.
Lekker zorgen…
Ik durf over mezelf te zeggen dat ik bekend sta als een zorgzaam mens. Ik bekommer me graag om mijn medemens en dier en vergeet daarbij geregeld aan mezelf te denken. Deze eigenschap heb ik niet van een vreemde. Al voordat onze dochter geboren was, was de rol van vogeloma en -oppas mijn moeder op het lijf geschreven. Nog altijd wanneer wij op vakantie gaan, of gewoon een dagje weg, neemt mijn moeder de zorg voor ons gevleugelde kindje op zich. Ja, je leest het goed, ook als wij een dagje weg gaan. Niemand, geen mens, hond, kat en ook geen tamme vogel, vindt het leuk om de hele dag alleen te zijn en daar zijn mijn moeder en ik het dan ook unaniem over eens. Zeker niet als je gewend bent om de hele dag, letterlijk, zo vrij als een vogel te zijn.
Party
En dat is onze Party vrijwel altijd. Zodra we thuis zijn gaat de, veel te grote, kooi open en is zij vrij om te gaan waar ze wil. Die te grote kooi is gewoon omdat wij vinden dat een vogel moet kunnen bewegen, ook in zijn of haar kooi. Maar het kan altijd beter, dus hebben we een compleet kozijn vervangen en daar een volière aan geplaatst. Zodat ons gevleugelde kindje heerlijk het huis in een uit kan vliegen. Noem het gek, overdreven, idioot of bizar. Onze mening is: Je kiest voor een dier of je doet het niet.
Goed, ik dwaal af…
Mijn moeder koos niet voor dit dier, maar neemt haar oppastaken dus altijd al erg serieus. Ik ben dan ook totaal niet verbaasd dat zij het onderwerp ‘Oppascentrale’ in heeft gebracht. Dat vind ik leuk en lief, maar ook een beetje grappig. Grappig omdat ik deze blog dus eigenlijk totaal aan haar zou kunnen wijden, maar daarmee zou ik onze andere superoppassen te kort doen en dat wil ik niet. De oppascentrale anno 2019 draait tegenwoordig niet alleen meer om onze vogel, maar grotendeels om de opvang van onze dochter.
De oppascentrale anno ‘nu’
Gelukkig hebben wij de luxe dat we beide minder konden gaan werken vanaf de geboorte van onze dochter, om zo samen het grootste deel van de zorg voor ons mooie meisje zelf te dragen. Oh ja, daar ga je financieel op achteruit, behoorlijk. Maar de afweging tussen prachtige tijd met onze dochter of meer financiële ruimte, was voor ons snel gemaakt. Nogmaals gelukkig, we hebben ook nog de luxe dat onze gezamenlijke werkdagen worden opgevangen door de oma’s. Maar ondanks al dat geluk, hebben we alsnog zeer geregeld ‘extra’ oppas nodig. En zoals bij velen, draait onze oppascentrale dus wekelijks op volle toeren!
Uitpuilende agenda
Onze agenda puilt werkelijk altijd uit van de afspraken. Naast al die wisselende afspraken moet er zo nu en dan gewoon gewerkt worden. Hebben we regelmatig een verjaardag of een etentje. Willen we soms nog wat tijd voor onszelf of voor ons samen vrij houden én om enigszins te blijven functioneren, moet er tussen de bedrijven door ook wel eens geslapen worden. Ik vraag me écht geregeld af hoe andere mensen dat doen, zonder in de verplichtingen te verdrinken of er een eeuwig schuldgevoel aan over te houden. Een schuldgevoel tegenover je kind, tegenover degene die je nu wéér vraagt om op te passen of tegenover degene die je af zegt, omdat je geen oppas hebt of wilt zoeken. Ik kom er eerlijk voor uit: ik vind het pittig en ik heb me daar enorm in vergist. Voordat onze dochter geboren werd, had ik dit echt nooit gedacht.
Organisatie en schuldgevoel
Het leek me niet meer dan vanzelfsprekend dat je soms je kind naar de oppas, opvang, opa, oma of waar dan ook heen brengt. Dat hieraan zo’n organisatie en schuldgevoel kon hangen, daar had ik echt nooit bij stil gestaan. Zoals ik al schreef, hebben wij de luxe dat onze mama’s een vaste oppasdag hebben op onze gezamenlijke werkdagen. Maar ja, soms komen er nu eenmaal wel eens vergaderingen of cursussen voorbij die net op een andere dag vallen. Of komt het voor dat onze mama’s zelf een afspraak hebben op ‘hun oppasdag’. Zo moet ik dan ons oppasrooster opnieuw rond zien te krijgen en stuur ik, aan het einde van een drukke dag, één voor één onze ‘vaste’ oppassen een berichtje of zij toevallig iets voor ons kunnen betekenen.
Oppasrooster
Het blijft toch jammer dat die mensen ook gewoon een eigen leven hebben… Zo gaat er soms een paar uur voorbij, waarin ik zit te puzzelen met uren, personen en afspraken. Een soort Mikado: Als je het ene stokje verplaatst, kan het andere stokje misschien wel vrij komen. Uiteindelijk komt het altijd goed, dat weet ik ook wel, en zoals jullie hopelijk inmiddels wel weten, houd ik ervan om alles een beetje te dramatiseren. Maar echt, eerlijk is eerlijk, ik vind het elke keer weer een hele opgave om aan alle vragen en verplichtingen te voldoen, hier oppas omheen te regelen en daarbij dan ook nog niemand te kort te doen of te overvragen.
Complimenten!
Daarom wil ik nu alle (werkende) ouders een groot compliment geven voor het combineren van alle taken die anno 2019 van je verwacht worden. Hoe je het ook doet, je doet het wel en je doet het goed!
Ook zeker niet te vergeten alle oppascentrales, gastouders, juffies in de kinderopvang of oppas in welke zin dan ook: jullie zijn van onschatbare waarde!
Maar sorry voor jullie allemaal, uiteindelijk is de allergrootste ode in deze blog aan onze eigen oppascentrale:
Lieve opa’s, oma’s, vriendjes en vriendinnetjes die iedere week weer klaar staan om op een van onze meisjes te passen: Jullie zijn geweldig! Zonder jullie zouden we het allemaal niet voor elkaar krijgen. Onze dank is dan ook niet in een ‘Oppascentrale’blog uit te drukken, daarom moet ik als afsluiting gezegd hebben:
Bedankt helden, dat jullie altijd voor ons klaar staan!
Liefs, Mama-Ri
Meer lezen van Mama-Ri?
Kijk hier: www.mama-ri.blog
Of lees haar eerdere blogs op Buskruit met:
