IK MIJN KIND MISHANDELEN?
Ons eerste kind was een vrij rustige, kon zichzelf prima vermaken en ik kon met hem in de kamer best oké mijn eigen dingetje doen.
Nog geen veertien maanden later beviel ik van nummer twee. Al snel bleek dat zij niet alleen een ander geslacht, maar ook een totaal ander karakter had. Wat moesten we om haar lachen: haar enorme wil, doorzettingsvermogen en guitige lach.
Ze liep al toen ze nog geen negen maanden oud was, in tegenstelling tot haar oudere broer die dat pas met 14 maanden deed.
Of we het echt lopen konden noemen weet ik eigenlijk niet. Ze deed iets op twee benen met heel veel vallen en opstaan. Bij haar moest ik dus wel elke seconde opletten, ik had normale ogen én ogen in mijn rug, maar dat was eigenlijk niet voldoende.
Regelmatig struikelde ze omdat ze ergens als eerste bij wilde zijn, de hond haar omver liep of omdat ze zich optrok aan iets wat totaal onmogelijk was.
Toen ze een maand of tien was hadden we een afspraak bij het consultatiebureau, ik was deze helemaal vergeten en belde de afspraak op het laatste moment af en maakte een nieuwe afspraak.
Later bleek dat ik die dag moest werken, dus ik vroeg of mijn moeder met haar naar het consultatiebureau wilde gaan. Ze hoefde geen prikken, alleen controle en eerlijk gezegd dat ik als moeder zelf wel dat ze prima groeide en ze alles deed wat ze zou moeten doen.
Mijn moeder ging met haar en had beloofd me na de afspraak even te bellen. Dat duurde en dat duurde maar.
Toen ze belde kon ik geen touw aan haar verhaal vastknopen: de verpleegkundige wilde een gesprek met mij en mijn partner, want ze hebben een vermoeden van kindermishandeling!
Van wat? Ik mijn kind mishandelen? Ik had het idee dat ik in een slechte film zat. Rustig vertelde mijn moeder het verhaal. Mijn dochter had rode/blauwe plekken op haar wangen en op haar benen zaten ook een hoop blauwe plekken. Die plekken op haar benen waren voor mij niets nieuws, want dat had ze eigenlijk non-stop, want ze is zoals eerder gezegd een enorme wildebras, maar plekken op haar gezicht? Ik ben meteen naar huis gegaan, want ik was volledig van slag. Ik keek naar haar gezichtje en dacht te begrijpen wat ze zagen. Mijn beide kinderen hadden op jonge leeftijd last van eczeem en in de wintermaanden werden de huidjes droger en droger en soms werd het een beetje schraal en dat was nu zo. Ik heb meteen foto’s gemaakt en naar een bevriende huisarts gestuurd met de vraag wat hij zag op de foto. Gelukkig zei hij meteen dat dit schraalheid was en dat ik er vaseline op moest smeren. Dit gaf me troost. Heel gek eigenlijk, want natuurlijk wist ik van mezelf dat ik mijn kleine meisje nooit pijn zou doen, maar ik zocht bevestiging.
Ik belde het consultatiebureau in mijn boosheid en vertelde ze dat ik geen gesprek wilde en dat ik nogal overstuur was hiervan. Achteraf dom natuurlijk, want de argwaan werd daardoor groter.
Een week later kwam ik thuis van werk en lag er een brief op mijn keukentafel. De verpleegkundige was ‘toevallig’ in de buurt en was even binnengelopen. Mijn oppas had natuurlijk geen idee en heeft haar binnengelaten en haar rond laten kijken. Woedend was ik dat ze ongevraagd de boel even kwam inspecteren. Ik sliep al dagen niet van het eerste voorval en nu dit. Mijn partner stond erop dat we het gesprek wel aangingen, we hadden toch niks te verbergen?
Zo gezegd, zo gedaan. Ik was ontzettend zenuwachtig, maar mijn partner bleef rustig. We namen onze dochter mee en – dat heeft vast zo moeten zijn – ze zag er blakend van gezondheid uit.
Tijdens het gesprek werd me duidelijk waarom ze eigenlijk dachten dat wij onze dochter mishandelden: we hadden de afspraak twee keer verzet en de echte moeder kwam niet mee. Dat schijnen tekenen te zijn van mensen die hun kinderen mishandelen. Afbellen als de blauwe plekken té heftig zijn en iemand anders sturen om zelf de mensen niet in de ogen aan te hoeven kijken. Ik kreeg bijna de slappe lach. Ik was gewoon moeder van twee kinderen onder de twee, net weer begonnen met werken en mijn moeder vond het heerlijk om mij te helpen.
Tijdens dit gesprek zag ik mijn dochter in mijn ooghoek op een kastje klimmen. Toen ik wilde ingrijpen zei dat verpleegkundige: ‘Laat haar lekker’. Toen dacht ik: ‘nu zal je ‘m krijgen ook’ en dat gebeurde. Ze klom op het kastje en van het kastje in de wasbak en toen ze nog hoger wilde klimmen schrok de verpleegkundige zich gek en sprong op om haar eraf te halen.
Meteen veranderde haar houding, ze bood haar excuses aan en vroeg of ze altijd zo verkennend was. Toen we ja zeiden en vertelde dat dit nog helemaal niks was, zag je het schaamrood op haar kaken. Ze gaf toe net een cursus te hebben gevolgd over kindermishandeling en dat ze er misschien iets teveel op gefocust was.
Natuurlijk is het ontzettend goed dat ze er op letten, maar ik kan je vertellen dat wanneer je hier onterecht van wordt beschuldigd dat ook echt niet prettig is.
Ze hebben alles uit de computer gehaald en als ik daar nu binnen komen gaan ze nog net niet op hun knieën. Ben heel blij dat alles uit de wereld is, want heb me nog nooit zo aangevallen gevoeld.
Reageer op artikel:
IK MIJN KIND MISHANDELEN?
