Geen billendoekjes, speen of wat dan ook…
Onze oudste zoon is bijna twaalf en onze jongste zoon is drie jaar oud, daartussen zitten nog twee meisjes. Momenteel zijn we met ons gezin met vakantie en gister besefte ik me: dit is de allereerste keer in bijna twaalf jaar dat we ‘reizen’ zoals we dat deden voordat we kinderen kregen.
Tassen vol
Begrijp me niet verkeerd, onze kindjes zijn alles voor ons, maar dit was wel een moment om even bij stil te staan. Hoe je vroeger met vakantie ging, alleen maar na hoefde te denken over je eigen kleren en paspoort, zo anders is het ineens wanneer je een baby hebt. Je handbagage met je boek en je sudoku verandert in een luiertas vol met pampers, speentjes, knuffels en weet ik ‘t allemaal.
Bijna twaalf jaar wist ik niet beter, totdat onze jongste ineens zindelijk was (en ineens ook ‘s nachts), zijn speen heeft hij al een jaar niet meer en flesjes en melkpoeder is alweer echt lang geleden.
Handen vrij
Dan vergeet ik nog de buggy die je moest duwen, waardoor je al helemaal geen handen meer vrij had. Nu ging ik de tasjes inpakken. Voor iedereen wat kleertjes, zwemkleding, boekjes en wat spelletjes en dat WAS het. Niet normaal.
Geen stress tijdens de vlucht over flesjes opwarmen, speentjes die op de grond vallen of de lievelingsknuffel die misschien nog ergens op de wc lag. Mega relaxed. Het enige dat nog meegaat zijn de zwembandjes voor onze vierde en natuurlijk de gebruikelijke spullen zoals zonnebrand en alles wat je zelf ook mee zou nemen.
Als ik terug denk weet ik niet hoe ik dat deed: vier kinderen en alles meezeulen. Vandaag heb ik zelfs een hoofdstuk in mijn boek kunnen lezen.
De kindjes vermaken zichzelf wat meer, ik hoef niet meer uren zandkastelen te bouwen of in een zwembad de ‘haai’ te spelen. Zij maken nu mijn sudoku’s en vragen of ze uit mogen slapen als ik vroeg in de ochtend onder de douche sta.
Wie had dat ooit gedacht?
