Een week vol zwangerschapsafspraken
12 WEKEN
Af en toe vergeet ik met drie kleintjes om me heen dat ik zwanger ben (op de nachten dat ik er minimaal vijf keer uit moet om te plassen na), maar deze week staat toevallig in teken van mijn zwangerschap.
NIPT
Maandag heb ik de zogenaamde NIPT (Niet Invasieve Prenatale Test) gedaan. Voor wie nog nooit van de NIPT hebben gehoord: de NIPT is een test waarbij het bloed van de moeder wordt gebruikt om in het laboratorium te testen of het ongeboren kind trisomie 21, 18 of 13 heeft. Deze test is vrij nieuw en wordt in Nederland helaas nog niet vergoed (jeetje wat had ik hier mooie schoenen voor kunnen kopen), ook ben ik pas 33, maar het voelde goed om ‘m te doen. De zwangerschappen hiervoor heb ik de nekplooimeting gedaan en van die uitslagen werd ik alleen maar onzeker. Uitslagen die niet heel slecht waren, maar wel veel minder ‘goed’ dan ze zouden moeten zijn. Ook al vergeleek ik de kansen met de kans op winnen in het casino, het zat me niet lekker. Vandaar dit keer deze test.
Het was een hele gewaarwording: om 12:15 uur moest ik me melden in het ziekenhuis. Na een uur wachten en bijna alle patiënten van het ziekenhuis te hebben bestudeerd werden we geroepen. Ja, inderdaad WE. We liepen met z’n twaalven als een stel kleutertjes achter de gynaecoloog aan. Vervolgens kregen we onder het genot van een kopje thee of koffie een verhaaltje over de NIPT. Toen niemand meer vragen had, werd om de beurt bij ons bloed afgenomen. Heel makkelijk dus. Nou ja… voor de normale mensen onder ons die gewoon hun ziekenhuispasje bij zich hebben en niet zoals ik weer naar beneden moeten om er een te laten maken, waardoor er weer 14 nieuwe wachtenden voor me zijn. Maar ach, na kind nummer drie had ik de werking van mijn hersencellen toch al opgegeven. Bloed geprikt, buisjes in doosje en zij zorgen voor de rest. Kind kan de was doen (… dat zou natuurlijk iets té lekker zijn, maar je begrijpt wat ik ermee bedoel).
VERLOSKUNDIGE
Dinsdag mocht ik mij melden bij de verloskundige. Terwijl ik op tijd wegreed, wist ik hier toch te laat aan te komen. Met mijn hoofd totaal er niet bij en meezingend met de muziek was ik helemaal verkeerd gereden. Al zeg ik het zelf: ik vind dat oprecht knap. Per zwangerschap breng je zo’n 15 à 20 bezoekjes aan de verloskundige, dus ik heb het gepresteerd om na ongeveer 50 keer daarheen te zijn gereden – ik rond het maar even naar beneden af – verkeerd te rijden. Ik gooi het op de hormonen, dat scheelt weer voor mijn reputatie.
Maar goed, aldaar: bloeddruk gecheckt en ze konden het hartje horen. Super aandoenlijk en ook nog steeds zo buitenaards dat er een mensje in jouw buik zit. Mijn bezoekje (van in totaal twee minuten) zat er weer op. Tot over vijf weken!
ECHO
En dan de derde dag op rij: de termijnecho. Gelukkig heb ik gister het hartje nog horen kloppen, dus daar was ik gelukkig niet zo onzeker over. Van een tandartsbezoek met Sophia (6) gingen we samen naar de echo. Terwijl Sophia haar ogen uitkeek naar dit wondertje in mijn buik, werd mij gevraagd of ik het geslacht wilde weten. Vol verbazing dat hij dit al kon zien antwoorde ik dat ik dat graag wilde. Hij zag het meteen: een jongen. Sophia keek enorm beteuterd en had al haar zinnen op een meisje gezet. Ik kan het nog niet helemaal geloven, naar mijn weten kunnen ze dit pas rond de 15 weken met zekerheid zeggen, maar ja, we zullen zien. Ook mijn uitgerekende datum werd met een paar dagen vervroegd, wat een feest! Hij staat nu op 30 november, dat klinkt alweer stukken beter dan 3 dec.
En nu is het wachten op de uitslag van de NIPT. Die krijg ik binnen 14 dagen per mail. Sinds de bloedafname kijk ik elke drie minuten op mijn telefoon of er een mail is binnengekomen. Best een beetje spannend.
Volgende week hoop ik de uitslag van de NIPT te weten. Dan weet ik ook of er daadwerkelijk een jongetje in mijn buik zit! Tot dan.
