‘Arts zei dat onze pasgeboren dochter Down had, maar er bleek niets aan de hand’
Wel of geen Syndroom van Down?
Mijn zwangerschap verliep eigenlijk voorspoedig. Op wat misselijkheid, dikke enkels en 24 kilo aankomen na dan. Ik ben lang doorgegaan met werken, want ik voelde dat het kon en ik wilde extra lang verlof als ons kindje eenmaal bij ons zou zijn. Mijn verloskundige hield alles goed in de gaten en toen ik eenmaal ging bevallen was ze tijdig aan mijn zijde. De bevalling verliep in eerste instantie goed dus het idee was dat ik gewoon thuis zou gaan bevallen. Toen het na 10 uur toch niet helemaal goed ging met mij – ik was nogal uitgeput – besloot de verloskundige dat het toch beter was als we naar het ziekenhuis zouden gaan.
Zo gezegd, zo gedaan. De gynaecoloog stond al op ons te wachten toen we bij het ziekenhuis aankwamen en al vrij snel besloot hij over te gaan tot een keizersnede. Ik baalde daarvan, had graag een ‘natuurlijke uitdrijving’ gehad, maar het was nou eenmaal niet anders. Natuurlijke bevalling of niet, toen ons dochtertje er eenmaal was en wij haar in onze armen konden nemen, waren we in de zevende hemel met ons schatje!
Vanwege de keizersnede moest ik nog een paar dagen blijven en onze dochter mocht naast me slapen. Het voeden ging niet slecht en ook niet heel goed dus af en toe kreeg ze een flesje kunstvoeding tussendoor. Ook al had ik me voorgenomen dat ik borstvoeding wilde geven, ze had te weinig energie om genoeg voeding binnen te krijgen dus zo kon ze wat op krachten komen.
So far so good. Totdat de dokter naar ons toe kwam…
Hij viel meteen met de deur in huis en zei dat onze dochter het syndroom van Down had. We waren in shock. Ik had wel gezien dat ze dikke oogleden en een beetje bolle oogjes had, maar het Syndroom van Down?
Het besef dat ons leven er ineens heel anders uit zou gaan zien kwam direct binnen. We waren zo van slag door deze volkomen onverwachte mededeling. Natuurlijk hou je van je kind, het gegeven van Down veranderde oprecht niets aan ons gevoel voor ons dochtertje: we hielden nu al zielsveel van haar, maar we waren hier gewoon niet op voorbereid.
We vertelden het nieuws aan onze ouders. Zij waren minstens zo verrast, want hadden ons meisje al lang bewonderd en hun was ook niets opgevallen. Mijn moeder vroeg ons hoe de arts dit wist, op basis van welke indicaties hij zijn diagnose had gesteld en daar hadden wij eigenlijk geen antwoord op. Mijn moeder is nogal doortastend dus voordat ik het wist had ze de desbetreffende arts aangesproken en gevraagd waar de uitslag van de bloedtesten waren. Die waren (nog) niet binnen?! Het gekke is dat ik achteraf ook niet begrijp waarom ik daar niet naar gevraagd heb. Misschien door de shock of waren het de hormonen? Of misschien gewoon wel het feit dat je ervan uitgaat dat een arts die zoiets zegt vast weet waar hij het over heeft?
De euforie die wij voelden toen de volgende dag alle uitslagen binnen waren en de arts schoorvoetend toe moest geven dat hij iets te voorbarig was geweest, is onbeschrijfelijk. Ik denk nog vaak terug aan die rollercoaster van gevoelens die ik toen heb doorgemaakt. En als vriendinnen aan me vragen of ik niet woedend was (of ben) dan moet ik toegeven dat ik nog steeds niet begrijp hoe hij op zo’n botte manier, zonder ‘bewijs’ wel vol overtuiging ons volledig op het verkeerde been heeft kunnen zetten. Het maakt me niet (meer) boos, maar ik kan me er nog steeds over verwonderen. Tegelijkertijd, de blijdschap die de overhand nam toen bleek dat de arts ernaast zat, die weegt nog steeds het zwaarst. En gelukkig maar.
Inmiddels is onze dochter 8 en in blakende gezondheid. Ze doet het goed op school, ze voetbalt en heeft gelukkig veel vriendjes en vriendinnetjes.
Meer ervaringsverhalen:
Mijn dochter van 7 moest me helpen bevallen
Isa over haar kraamtijd en het nut van rust nemen in de kraamperiode
